Tussenstand, Mijke de Jong, 2007
Na Nadien, wederom een Nederlandse film, en wat voor een: de beste sinds mensenheugenis. Een gescheiden paar steggelt op z’n Hollands venijnig, tijdens een reeks diners in restaurants, over de eigenaardigheden van hun zoon. Deze puber waant zich met z’n zwaard een samurai en heeft teveel naar Bin-jip gekeken.
Top acteerwerk met dito geïmproviseerde dialogen, dicht op de huid gefilmd en keurig op tijd afgelopen: terecht overladen met gouden kalveren.
Synecdoche, New York, Charlie Kaufman, 2008 De nieuweling van Kaufman (bekend van Eternal Sunshine of the Spotless Mind) brengt een Philip Seymour Hoffman als theaterregisseur in een pretentieus huwelijk met een kunstenares. Dat is niet [Meer…]
Copying Beethoven, Agnieszka Holland, 2006 Lantaren/Venster heeft de laatste weken een gestage neergaande trend te pakken bij het selecteren van de sneak: een mislukte Japanse eindexamenfilm, een kostuumdrol over Molière en een rukfilm. Het voorlopige [Meer…]
Azuloscurocasinegro, Daniel Sánchez Arévalo, 2006 Deze soap in speelfilm-formaat (Spaanse specialiteit) lijkt geschreven door Jaap Knasterhuis. De hoofpersoon, Jorge, heeft een broer in het gevang. Deze broer heeft last van spataders in de teelballen, dus [Meer…]
© trendbeheer.com
Ik heb de film gisteravond gezien en ik vond er echt geen donder aan. Ik heb me al die tijd zitten vervelen. Onverstaanbare dialogen, over niets, camerawerk dat Wim T. Schippers 35 jaar geleden al veel beter deed, pseudo-artistieke regie etc etc. Kortom weer een hoogstandje uit de goot. Prijzen? De would be cultuur houdt zichzelf weer de hand boven het hoofd… Mijn opvatting: niet naar toe gaan, tijd verknoeien. Maar ik kan het mis hebben natuurlijk…..
Mug met gouden tand meets Hertenkamp. Zero content met een bite. Meesterwerk. Zonder omhaal beste Nederlandse film sinds tijden.
Trailer: http://www.cinemien.nl/tussenstand/index.php?page=trailer (Zo is de ganze film.)
Gisteravond was ik opgetogen om naar een voorvertoning van Tussenstand te kunnen gaan. Ik had over de film gehoord en gelezen en was zelf vooral getroffen door een interview met Mijke de Jong in de VPRO gids.
Helaas werd ik niet echt ontroerd door de film. Ik heb door mijn werk en in mijn leven veel meegemaakt rond het dramatische onvermogen van mensen om elkaars emoties (liefde, verdriet, woede, angst)werkelijk te delen in crisis situaties, als het er op aan komt. Dat liet de film dus, gefilmd in een eng juppen-milieu (Amsterdams? ik woon in de Betuwe, herkende het totaal niet)zien. Ik keek naar de zelfingenomen navelstaarderige houding van twee ongelukkige ouders die nergens blijk geven van de diepgevoelde wanhoop om het verlies van je geliefde, je kind, jezelf.
Ik heb een dergelijk thema zowel op toneel als in film op aangrijpende wijze vertolkt gezien, waardoor je je geraakt en getroost voelt in je diepste menselijke onmacht. Dat gaf Tussenstand mij niet.
Troost bieden is inderdaad niet een van de kwaliteiten van Tussenstand.