About [Redactie] 9033 Articles
Berichten in Trendbeheer kort en ingezonden verslagen van gelegenheidscorrespondenten.

23 Comments

  1. PR-flauwekul die ik net iets te vaak zie naar mijn zin. Zeker van het Rijksmuseum, die grossiert in dit soort persmomentjes. Jaloers geworden op het Coda denk ik, die de Suzuki Swift wilde exposeren en (onverwacht?) schrikbarend veel media kregen.

    Ander voorbeeld: een mevrouw van Boijmans die stond te vertellen voor de camera’s van het journaal over een Kees van Dongen die he-le-maal uit Iran moest komen en waar niet 1, maar meer-de-re handtekeningen aan te pas moesten komen, voordat het ding naar Rotterdam mocht. In beeld de voltallige Nederlandse kunstpers, die zich vergaapte aan dit kleine wonder dat maar net op tijd was gearriveerd. Ik gaapte ook.

    Vanavond in Nieuwsuur: Wim Pijbes, hij gaat ons vertellen waarom dat pistool zo belangrijk is voor de collectie van het Rijksmuseum. Ach, die heeft toch tijd zat. Ik hoop dat ie een overtuigender verhaal heeft dan zijn PR collega die datzelfde deed bij het NOS journaal deze week.

    Maandag heeft Pauw & Witteman vast nog wel een stoeltje vrij voor de PR van het museum dat het mes van Mohammed B. slash Theo van Gogh in collectie wil opnemen. Het is al bijna zo ver, hollen!

  2. Haha, tuurlijk.

    Zou ie dan nog wel in Nieuwsuur mogen? Slimme, hongerige redactie daar bij Buitenhof, die grijpen het nieuws toch maar weer bij de lurven. Chapeau!

  3. Sterk verhaal van Pijbes in Buitenhof!! In alle opzichten!
    Meest relevante overweging is, lijkt mij, of het wapen van Volkert van der G. in Rijksmuseum of Nationaal Historisch Museum ‘thuis hoort’.
    Meest spannende vraag in Buitenhof of Rijksmuseum dan ook niet hedendaagse kunst zou moeten aankopen vanuit de gedachte dat dit ‘achteraf’ van historisch belang zou blijken te zijn. Een kleine aarzeling bij Pijbes, maar dan blijkt dat de kunst, ook de hedendaagse, binnen het collectiebeleid van het museum vooral als document (van een tijd, van nationale geschiedenis) wordt gezien en daarmee naadloos aansluit bij de historische voorwerpen uit de collectie.
    Het documentkarakter verbindt het kunstwerk met waardesystemen en maakt een iets minder vrijblijvend discours mogelijk. Prima, dus.

    @Energiek Chicago: de ergernis die je projecteert op mijnheren en mevrouwen van musea, blijkt vooral van gericht op (het gedrag / de volgzaamheid / platheid / geilheid van) ‘de media’. Helemaal mee eens. Dus misschien hetzelfde sjagrijn even naar Buitenhof, P&W, Nieuwsuur, ed. ventileren?

  4. Ja Arno, daar was ik wellicht wat onduidelijk in. Het is inderdaad de schuld van de media, en van de consument die het allemaal in ongelofelijke hoeveelheden vreet. Maar toch ook van zo’n museum dat slechte verhalen op een goed moment naar buiten brengt, of zo je wilt goede verhalen op een slecht moment. Het hele verhaal klopt gewoon niet, dat wil ik maar zeggen. Ik zit er in ieder geval met kromme tenen naar te kijken.

    Het is eigenlijk zowel slimme kul als flauwekul.

    Psst, heeft iemand al dat waxinelichtje geclaimd? Kom ik misschien op TV West.

  5. Het Rijksmuseum schuwt geen enkel middel om een beetje pers te krijgen…

    Dat verdomde pistool is de schuldige, ik zweer het je. Nou is er alweer ruzie over. Vernietig dat ding, voordat het nog meer ellende aanricht!

  6. @NP: ook NRC (redactioneel commentaar): Het Rijksmuseum onderhoudt een historische collectie die nevengeschikt is aan de andere collecties (…) Zolang de toekomst van het Nationaal Historisch Museum ongewis is, doet het Rijksmuseum er goed aan zijn collectie op peil te houden. De redenering van Pijbes dat de moord op Fortuyn een breukpunt in de Nederlandse geschiedenis zal blijken te zijn, is meer dan plausibel. Het is zijn taak om nu al het materiaal te verzamelen dat deze cesuur straks illustreert.”

    Degenen die het Rijksmuseum willen beschermen als museum voor de schone kunsten doen diezelfde kunst tekort. Zij lezen haar als uitingen van tijdloze schoonheid, zuivere compositie of sublieme penseelvoering; als waardevrije uitingen van geniale geesten die buiten de maatschappij verbleven. Het zijn degenen die Multatuli niet anders dan om zijn taalvaardigheid herlezen. Ed van der Elsken om zijn oog voor compositie.
    Natuurlijk zijn dit grote kwaliteiten, maar deze kunstwerken zijn zoveel meer. Hun waarde licht daarin dat ze zich, door middel van die sublieme ‘techniek’, verbinden met fundamentele of existentiële vraagstukken; toegang bieden tot een visionaire geest; of op een pregnante manier uiting geven aan hun tijd.
    Dat laatste brengt ze op een lijn met de historische voorwerpen uit de collectie.

  7. Uhm.. Arno. Dat een geslaagd kunstwerk meer is dan uiterlijke esthetische schijn, is een open deur. Bestaat eigenlijk wel zoiets als ‘lege’ schijn? Dat lijkt me ook de reden waarom deze werken zijn opgenomen in een instituut als het Rijksmuseum.
    Dat ze daarmee ‘op lijn’ komen liggen met historische voorwerpen is een kwestie van redactioneel beleid van het museum. Het ligt maar aan het verhaal dat het Museum wil neerleggen voor het publiek. Geschiedenis wordt geschreven, niet genoteerd. De ophef die nu opkomt lijkt meer te ontstaan uit de suggestie van ‘sensatiezucht’ die opkomt bij het willen linken van een redelijk actuele gebeurtenis met zoiets als een canon die het Rijks dient te formuleren. Sensatiezucht die in contrast staat met de serieuze taak van het instituut. Uiteindelijk is het ook maar de vraag of dit object in lijn is te brengen met de kunstcollectie, only time will tell and the next director. Is Pijbes niet eenvoudigweg publicitair bezig? Of neemt ‘ie al een voorschot op de geschiedschrijving door dit issue zo publiekelijk onder de aandacht te brengen?

    En misschien vertoef ik te weinig onder liefhebbers van ‘sublieme’ techniek waartoe je reactie zich adresseert. Daar heb je er niet zo heel veel van in Rotterdam.

  8. Goed om te zien dat er ook nog mensen zijn die dit serieus nemen, maar het is natuurlijk opportunisme van het zuiverste water. Ik moet zeggen: je kunt ook weinig anders als je museum al heel lang en nog heel lang dicht is, met een leuke tentoonstelling kun je dan niet scoren.

    Pijbes is van de ’shock & awe’ generatie, en denkt dat hij een eerbiedwaardig instituut moet veranderen in een Nationaal Antroplogische Heemschuur (NAH). Damian Hirst mocht er al, ter illustratie van de grootsheid van zijn diamanten en platinum schedel plaatjes bij zijn verhaal kiezen uit de collectie. Topstukken in de gang op weg naar kitsch. En zo sleept het museum zich van persbericht naar persbericht.

    Dit pistool wordt nooit ‘meer’ dan het nu al is, een artefact in de categorie die je wel eens ziet in een kerkje hier en daar. Een stukje hout van het kruis waar Jezus op genageld werd, een splintertje bot van d’een of d’andere heilige.
    Niks meer dan dat, niks geen veranderend inzicht, of Fortuyn nou ooit heilig verklaard wordt of niet. Er moet dan waarschijnlijk ook nog een ingelijst certificaat van echtheid bij, van de politie. En iets interactiefs, met knopjes, dat het ‘verhaal’ vertelt achter dit pistool. Doe maar in het NHM alstublieft.

    Ik ben het dit keer met Frits Oostrom eens, je doet dit museum schromelijk te kort als je denkt dat Het Rijks ook nog eens een historisch museum in brede zin zou moeten zijn. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk weer goed komt, het museum overleeft dhr. Pijbes wel. Het is al goed getimed dat ze in zijn regeerperiode grotendeels dicht zijn!

    Zo, en nu hou ik er over op.

  9. Nice term: Nationaal Antropolgische Heemschuur.
    We may need it more frequently from now on.

    Bruin 1 heeft zijn kunstzinnig ideologische defininiering gevonden. Gefeliciteerd Energiek met het winnen van deze Open Prijsvraag!

  10. @Energiek Chicago
    – Ook (of: juist) opportunisme moet je serieus nemen! Deze tijd vormt daarvan toch het aanhoudende bewijs!
    – Waarom zou het pistool nooit ‘meer’ kunnen worden dan het nu is? Je maakt een mooie vergelijking met relikwieën, zoals houtsplinters en teennagels. Maar is dat wat gebeurt met relikwieën niet precies wat er aan de hand is met kunstwerken – een vorm van sublimatie van de materie? Denk eens aan arte povera, appropriation art, minimal art – is het niet juist zo dat onze associaties, gedachten, ideeën geprikkeld en (als het goed is) verruimd worden? Dat kunst verhalen genereert, fantasiën, gesprekken, etc.? En dat daarmee betekenissen worden toegevoegd aan het werk (of aan de mentale constellatie dat om het werk heen wordt gevormd)? En dat het kunstwerk zo ‘meer’ wordt dan een boomstronk?
    (voel je niet verplicht te reageren, hoor. Ik begrijp dat je het nu wel welletjes vond – die aandacht voor het opportunisme)

    Ik vind het zo vreemd dat juist in de ruimdenkende kerk van de kunstwereld zo benauwd wordt gereageerd op acties als deze (en inderdaad de schedel van Hirst) van het Rijks.
    Pistool Volkert van der G., skull van Damien Hirst, cover van Ik, Jan Cremer – dit gebruiksvoorwerp, kunstwerk en grafisch ontwerp zeggen zo ontzettend veel over onze tijd en de recente geschiedenis. Ze priemen ethische of politieke waardesystemen in ons blikveld. Het is moeilijk om onverschillig te blijven. En hoe meer mensen zich hierdoor aangesproken, geïrriteerd, verlokt en uitgedaagd voelen, hoe beter. Een beetje spektakel helpt daarbij natuurlijk.

    Mijn identiteit is trouwens verrijkt, want ik blijk van de shock-and-awe generatie te zijn. Cheers!

  11. Het moge duidelijk zijn dat er verschillend wordt gedacht over het gebruik van het ‘spektakel’ en of dit een goede strategie is. Daarover kan je van mening verschillen. Maar ik vind het wel flauw om de opponent met het argument van tekortschietende ruimdenkendheid te verwijten. Alsmede onderdeel van een ‘kerk’ te zijn. Heeft opponent zich bekend gemaakt als exponent of voorvechter van die ruimdenkendheid? Buitengewoon populistische argumentatie. Je zet een tegenstander klem in jouw definiering et voila.

    En over het ‘priemen van ethische of politieke waardesystemen in ons blikveld’, het klinkt als het statuut van wijkgebouw Den Autonoom, dat strijdt voor het recht alcohol te schenken aan 15-jarigen tot 03.30 uur, ook doordeweeks. Dat het iets zou zeggen, over onze tijd, moge zo zijn maar om te constateren dat het aan ‘reactionaire’ kunstenaars zou zijn om moeite te hebben met de spektakelzucht kent zijn publiek niet. Die moeite wordt breder gedragen. Om over het blijvende en doordachte van dit ‘iets’ maar te zwijgen.
    De tactiek van Pijbes lijkt te horen bij een kunstinstituut dat de actualiteit wil bedienen en er als instituut een rol in wil spelen. Levende kunst in een woelige maatschappij, daar zijn we weer. Doorlopende geschiedenis, mix van reflectie en leven. Weg met Museum! Want stoffig en reactionair!
    Waar heb ik het eerder gehoord?

    Als spektakel leidend gaat worden om de ‘boodschap’ te verkondigen, beware!

    Ook cheers. Van deze enigszins bleue kant.

  12. We recyclen de Revolte van middelbare bourgeois mannen nogmaals en nogmaals. La Revoluzione Siamo Noi!

    Angst zeg ik je, pure angst.

    Ik daarentegen zeg: laat maar komen die midlife-crisis. I can handle it!

  13. Sublimatie van de materie? Volgens mij is het gewoon een vorm van geschiedenis aanschouwelijk maken om dat pistool tzt in een presentatie op te nemen. Elke keer als ik langs het kogelgat in de Prinsenhof kom waar Willem van Oranje is vermoord ben ik me weer bewust hoe terloops sommige gebeurtenissen plaats vinden die daarna enorme implicaties blijken te hebben. In het geval van de moord op Fortuyn lijkt me dat evident. Ik denk dat zo’n pistool groter kan worden dan het gebruiksvoorwerp dat het is, maar dan op een andere manier dan de nachtwacht. Overigens begrijp ik niet waarom er zoveel geld uitgegeven moet worden aan een NHM ergens in de buitengewesten om een plotseling veronderstelde behoefte aan Nationale identiteit te onderstrepen. Ik begrijp wel dat van Oostrom (over wie verder niets dan goeds) zijn canon wil illustreren maar in deze tijden lijken mij andere prioriteiten meer relevant. Dat heet in Den Haag voortschrijdend inzicht meen ik!

  14. Precies Kees. De redenering van sublimatie van materie door Arno legt de onderliggende gedachte bloot: het pistool wordt kunst, gemaakt door Pijbes de directeur van een museum. Kunstmaken kunnen we namelijk allemaal: jeder Mensch ist ein kunstler, dus waarom niet ook museumdirecteuren die met name een rol spelen in het politieke krachtenveld. Voila. En who needs de werking van de tijd, van de historiserende ruimte van bezinking en duiding. We are now.

    Pijbes is de Hirst aan het stuur. Hirst omzeilde de markt. Pijbes de kunstenaar. Nu staan we aan de vooravond van de belofte van Beuys. It will happen.

    Lastig alleen dat er zo’n progressief links signatuur aan hangt. Hoe maken we de heilzaamheid van dit alles duidelijk aan Wilders? Misschien een beetje ‘rechts’ mime-ken?

  15. Volgens mij ontkomt niemand aan een portie opportunisme zo nu en dan. Zelfs ik, maar dan alleen wanneer het mij uitkomt, daar ben ik heel principieel in.

    En ik neem het ook in zoverre serieus, dat ik me er aan erger, inderdaad zeker in deze tijd. Maar wees er dan tenminste eerlijk over.

    Deze week nog hadden we weer een instant historisch moment bij de kabinetsformatie, als ik het me goed herinner. Wilders heeft inmiddels een chronisch droge mond en het wordt steeds erger, is het jullie ook opgevallen? Dat krijg je er dus van. Ik ben overigens een groot fan van het werk van Hirst.

    De vraag voor mij is dus of opportunisme beleid zou moeten zijn. Als je het Rijksmuseum ziet als een importfirma en het pistool als een kans, dan kan ik me inderdaad voorstellen dat je het in collectie wilt opnemen. In dat geval zou een zakdoekje, gebruikt tijdens een debat door Joop den Uyl zeker ook in aanmerking kunnen komen. Met DNA! Of dat ene miljoenenwinnende lot dat nooit is geïnd, als je het kunt vinden.

    Het pistool is inmiddels alweer van ‘het moordwapen’, ‘het object’ geworden dat Frits van Oostrom de kop heeft gekost in 2010. In die zin hebben Kees en Arno gelijk. Alles is vloeibaar, veranderlijk, zelfs de eeuwigheid duurt niet voor altijd. Misschien ben ik ouderwets en heb ik gewoon wat langer nodig om te wennen aan het idee dat het Rijksmuseum eigenlijk een kunsthal is. Maar is het interessant?

    Uiteindelijk denk ik dat dat wat je bijzonder maakt, eigenlijk vooral bestaat uit dat wat je afwijst. Zoals iemand smaak heeft vooral omdat ie sommige dingen niet lekker vind, of lelijk. Dat een gat alleen maar een gat is dankzij het feit dat er nog iets anders omheen is.

    Dit pistool is ordinair.

  16. Zelfs ik ‘niet’ natuurlijk. Vermoeiend hoor, taal. Kan er een editknop aan de comments worden toegevoegd?

  17. @JS
    Energiek Chicago als opponent? Nee hoor, beslist niet. En als lid van de ‘kerk’? Ook niet. Ik zou niet weten wie Energiek Chicago is. Het ging mij in dat verband niet zozeer om wat hij/zij schreef als om de algehele teneur die je ook elders kon lezen. En ook om de geluiden die in eerdere instanties uit de Ruimdenkers Congregatie klonken.

    Het pistool wordt geen kunst, zal het ook nooit kunnen zijn. Het wordt onderdeel van de (historische) collectie van het Rijksmuseum – Museum van Kunst en Geschiedenis. Deze mogelijke transactie heeft totaal niets te maken met Beuys en dat iedereen kunstenaar is of kan zijn. Ik proef het opnieuw: “gut, gut, nu wordt een ordinair pistool ook al zo maar kunst; en de museumdirecteur een kunstenaar…; we hadden dat met de canonisering van Duchamp toch al conceptueel afgedekt; daar ging die synode toch over?”
    Nee, nee en nog eens nee: het pistool wordt geen kunst, kan het ook nooit worden, maar de museale context waarin het wordt geplaatst, biedt wel de mogelijkheid om het als cultureel verschijnsel te beschouwen. En dat is, nogmaals, een verrijking. Vooral voor het inzicht in onze geschiedenis. Maar ook als appèl aan de kunst, zoals uit onze gedachtenwisseling blijkt.

    ‘Middelbare bourgeois mannen’? ‘Midlife crisis. I can handle it’? Kom er maar in, Daan Samson (anders blijft het zo’n onderonsje)!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*