Verslag van een bezoek aan de Zeeuwse Rozentuin

Een paar maanden geleden werd ik gebeld door Lenze Plass, eigenaar van de Zeeuwse Rozentuin – een enorme tuin vol rozen waar je kan wandelen en bloemen kan kopen. Hij vertelde mij dat hij met zijn bedrijf een wedstrijd wilde organiseren om jonge kunstenaars een kans te geven zichzelf te presenteren: cayacz.nl

Het prijzengeld (2x 2500,-) werd beschikbaar gesteld door de Rozentuin en hij was nu bezig met het samenstellen van een professionele jury. Of ik ik de jury wilde gaan zitten om de werken die in zijn tuin getoond gingen worden te beoordelen.

Natuurlijk. Natúúrlijk steun ik elk initiatief van mensen die op hun manier de kunstsector willen ondersteunen. Dus ja, ik wilde wel in de jury.

De Rozentuin ligt bij het plaatsje Kats in Zeeland en omdat ik zelf geen auto heb en ik er wel ‘een dagje’ van wilde maken vroeg ik mijn zusje Marjon, mijn nichtje Joeka en haar vriendinnetje Evie mee – voor vervoer, gezelligheid en expertise.

Ik had al een filmpje en een artikeltje online gezien en gelezen.

De rozentuin is voor mij als stadsmeisje een soort oase. Rust en bloemetjes. Oorspronkelijk kom ik zelf ook uit Zeeland, maar dat is al zo lang geleden dat ik in de auto al in vakantiestemming raakte. Heerlijk!

Het eerste werk wat we tegenkwamen is van Lydia Weijers en ze zegt zelf dat voor haar de relatie van de mens met haar omgeving centraal staat. We zagen een groot bord met daarop een sepia-achtige foto van iets met natuur afgedrukt.

Lydia zegt in haar begeleidende tekstje dat de vervreemding en onthechting ten opzichte van de eigen omgeving voelbaar is in haar foto’s.

Wij voelen het ietsje anders, maar de zon schijnt dus we vinden het prima zo en wandelen lekker verder.

Niet zo veel verder lopen we tegen een soort bouwwerk op met daarin een scherm waar een video op wordt afgespeeld. Iets met een lange tafel waar duidelijk aan gegeten is. Er zitten wat dronken mensen en er wordt nog een beetje gedanst.

Het is een werk van Jasmijn Krol en heet ‘The last song’. Mijn nichtje Joeka en haar vriendinnetje Evie fronzen hun wenkbrauwen. Mijn zusje vraagt mij wat dit werk in een rozentuin te zoeken heeft. Ik vraag mij hetzelfde af.

Een open plek met een bouwwerk waar de meisjes wel in zouden willen klimmen, maar het ziet er uit alsof het daar niet voor bedoeld is. Ik ben zelf niet zo van de abstracte dingetjes, maar ik moet toegeven dat dit niet te beklimmen klimrek niet misstaat op deze plek. Het werk is van Tijl Orlando Frijns. Joeka en Evie rennen naar een appelboom aan de rand van dit veldje en we eten versgeplukte zure appeltjes.

We wandelen verder en in de verte zien we een tafel met stoelen staan. We hopen op een terras met koude limonade, maar het blijkt een kunstwerk waar je – gelukkig – aan mag zitten. De ronde tafel is een tweedehands tafel beschilderd door Sabrina Hoondert. In het begeleidend stukje wat we van haar lezen wordt ons welkom geheten aan ‘de wereld’ die op de tafel staat afgebeeld. ‘Een mooie basis voor een goed gesprek’ schrijft ze en we mogen het hebben over elk denkbaar onderwerp.

We besluiten het aan de tafel te hebben over de kunstwerken die we tot nu toe hebben gezien en moeten tot de conclusie komen dat het in de tuin heerlijk vertoeven is, maar dat het werk tot nu toe een beetje tegen valt. Eigenlijk in het bijzonder omdat we de indruk hebben dat de kunstenaars tot nu toe weinig met de omgeving hebben gedaan en op het niet te beklimmen klimrek na, haast willekeurig ergens tussen de bloemen zijn geplaatst. Zonde.

We naderen een soort lange tunnel helemaal begroeid met planten. Zou dit een kunstwerk zijn? Nee. Maar helemaal aan het einde zien we wel iets hangen en Joeka rent er heen om te zien wat het is. Een beetje beteuterd staart ze naar iets wat een plexiglas bak met gesmolten suikerspin blijkt te zijn. Aan de onderkant lege fotolijstjes. Nee, ik begrijp ook niet wat dit is en waarom. Naast de tunnel staat nog een grotere bak, ook met gesmolten suikerspin.

Martijntje Cornelia (de kunstenaar) noemt het ‘een voorbijgaande schoonheid in een veranderlijk leven’. Suikerspin vormt het hart van haar werk en staat symbool voor het leven. En: “Wat ik vroeger als lekkernij at is van waarde veranderd. Mijn fascinatie voor suikerspin in ontstaan na het maken van een reusachtige hoed. Zo luchtig vol van kleur en geuren deden mij stralen als een kind. De korte vreugde bij het zien van een volle hoed en het verdriet wat kwam nadat er niks meer van over was.”

Wat een slap geouwehoer. En wat heeft dit suikerspin- idee met deze mooie lokatie te maken? Wat doet deze opgedroogde suiker tussen de rozen?

In de verte horen we geluiden uit de struiken komen en we gaan op zoek naar het volgende werk. Het is geen muziek, althans, we horen niet echt een ritme.

In de omschrijving van Michiel Braas lezen we dat hij middels het componeren van verschillende opgenomen geluiden die samen een cirkelvormige lijn trekken (?!) als een spiraal die uiteindelijk haar hoogtepunt bereikt, te herkennen als de karakteristieke vorm van de roos. We gaan er voor zitten en proberen ‘het midden van het geluid’ te vinden. Joeka en Evie horen duidelijk een roos zeggen ze. Mijn zusje herkent ook iets. Willen we dit horen of horen we het echt?

Eigenlijk maakt het niet zo veel uit. Het houdt ons zeker een kwartier zoet en we zijn het er over eens dat dit fascineert. Dat en er heeft eindelijk een kunstenaar moeite gedaan iets aan te leveren wat echt een samenwerking aangaat met de omgeving.

Het valt wel een beetje zwaar om vervolgens tegen een mislukte graffiti bal op te lopen (hij is niet mooi rond). Gelukkig. Hij hóórt ook niet rond. Het stelt de aarde voor terwijl hij instort. En, zo lezen we, het geeft het contrast aan tussen de denkwijze van de Maya’s en de Westerse cultuur.

Wat? Ja, dat stond er echt. Sven Sanders en Pim Bens zijn intensief bezig met graffiti kunst en proberen steeds meer vernieuwende elementen toe te voegen en groeien met de dag (schrijven ze zelf). Ze verzorgen ook opdrachten op auto’s en muren enzo.

Gauw verder lopen.

“Is dit ook kunst?” vraagt mijn zusje mij. Ik twijfel. We lopen tegen een stapel stenen, een stuk beton en nog wat opgestapelde ‘dingen’ op. “Ja, het hoort er bij want het heeft een bordje met een beschrijving.”

Het werk is van Micha Doorenweerd en zijn beschrijving luidt als volgt:

ROTSTUIN
fris, rauw, saai
als een golf, als een dode vulkaan
lage dunne muur, betonnen rotsen

Ja, dat hadden wij ook gezien. We lopen door en genieten van het uitzicht de andere kant op. Wat is Zeeland toch mooi!

Weer een open veldje met iets wat tamelijk traditioneel oogt. Het is een trap lezen we. Joeka en Evie mogen er niet op. Jammer.
Nogmaals, ik ben niet zo van de abstracte dingetjes, maar op een of andere manier zie ik wel dat dit ‘ding’ klopt op de plaats waar hij staat. Een +1 daarvoor.

Anna Barbara Kolbe schrijft dat ze zich interesseert voor architectonische elementen en ze wil graag de betekenis en werking van haar werk in het landschap en de open lucht onderzoeken. Ze is een van de weinige deelnemende kunstenaars waarvan uit haar eigen begeleidende tekst blijkt dat ze weet waar ze mee bezig is en haar werk een gedegen conceptueel niveau heeft. Niet mijn smaak dus, maar ook zeker geen gezwets. Fijn!

Yayyy! paarden! De meisjes houden van paarden en zijn even afgeleid van de kunst.

Een stukje voorbij de paarden staan een aantal ‘borden’ met foto’s langs het pad. Ze zijn van Annelot de Regt en ja, het zijn mooie beelden. Ze heeft objecten gefotografeerd die zijn gemaakt van ter plaatse gevonden materialen. Nee, niet er plaatse in de rozentuin gevonden, maar elders. De foto’s waren een fictieve afstudeer opdracht voor AkzoNobel.

Ja, de foto’s zijn dus mooi en de objecten zijn mooi gemaakt, maar waarom de presentatie hier op deze wijze? We vinden het met zijn allen erg jammer dat Annelot niet in de rozentuin zelf met gevonden voorwerpen aan de slag is gegaan. De meerwaarde van deze presentatie hier, die zien we niet zo.

We staan op een bruggetje en zoeken naar het werk wat volgens de plattegrond toch echt hier zou moeten zijn. “Zou die rotzooi daar in het water dan de kunst zijn?” vragen mijn zusje en ik ons af.
Dat blijkt inderdaad te kloppen volgens het bordje met de beschrijving die we later vinden.

Noortje Haegens schrijft: “Door een langere periode op een plek te werken ontstaat een vrijere interpretatie van deze omgeving. In deze hectische maatschappij waar vertraging als hinderlijk ervaren wordt. En het reizen niets meer is dan zo snel mogelijk van A naar B komen. Wil ik stilstaan bij dat gene wat normaal wordt overgeslagen”

Jeetje. En gelukkig: Joeka en Evie vinden het ook niets. We slaan het over.

Nog iets abstracts, maar deze keer niet storend. Een muurtje op een stenen ondergrond. Of de stenen ondergrond bij het werk hoort of daar al lag, daar komen we niet uit. We kunnen er even gaan zitten. Niet vervelend, want ondertussen hebben we al een flinke wandeling gemaakt.

In de tekst van Ullith Ronner van Hooijdonk lees ik dat de gebruikte stenen onderdeel waren van een paviljoen in Bergen. Dit jaar is er een autonoom kunstwerk van gemaakt waarin vorm en context een evenwicht zoeken in een nieuw gebruik. “Het geeft de toeschouwer een volume te denken, een object waarin een beweging of vorm gesuggereerd wordt.”

Ik bedenk mij dat het op een aantal academies tijd wordt om alle vaste 50+ docenten met vervroegd pensioen te sturen.

Tot slot een werk waar ik helemaal niets van begrijp. Dan heb je zo’n fantastische lokatie. Deze prachtige rozentuin die jonge, net afgestudeerde kunstenaars oproept om iets met een ruimte te doen en dan levert iemand dít aan. En hangt het binnen, in het restaurant, in een hoekje aan de muur.
Het zijn ingescande spullen uit de tweedehands winkel. Waarom? Omdat Maud de Regt zich aangetrokken voelt tot de combinatie van scannen en decor bouwen omdat je dan niet alles in de hand hebt.

Gauw naar buiten. De zon in, lekker wandelen in deze prachtige tuin!

PS: Ja, veel, heel veel ‘nietzogoedekunst’ máár echt een pracht initiatief op een fantastische lokatie en alleen al daarom de moeite waard om te gaan kijken.

Dit jaar was de eerste versie van deze kunstwedstrijd en weinig net afgestudeerden wisten van dit initiatief. Ik hoop oprecht dat dit meer bekendheid gaat krijgen en verwacht dat de inzendingen dan ook beter gaan worden.

cayacz.nl

2 Comments

  1. Beste L.S.

    Bedankt voor het commentaar op de werken. Als ik het goed heb en niet verkeerd gezien heb bent u Katinka Simonse?
    Ik waardeer uw werk heel erg en vind het echt fascinerend! Dat maakt het nog moeilijker de kritiek te lezen.

    Zelf ben ik de kunstenaar van het werk met suikerspin. Ik wil graag leren van kritieken in positieve zin een ook negatief.
    Graag zou ik willen weten wat er zo slecht aan mijn werk is en waarom u het slap geouwehoer vind?
    Is mijn verhaal te simpel of te mooi om waar te zijn?

    Dit suikerspin-idee heeft wel degelijk met de lokatie te maken. De glazen bak, die aan het eind van de tunnel hoort te staan maar op een of andere manier verplaatst is, was aan het begin van de expositie volledig gevuld.
    Deze vorm is als een landschap gaan werken en veranderd in een leegte. De leegte word opgevuld door de omgeving, waardoor de rozentuin terugkomt in mijn werk.

    Ik zou het enorm waarderen als ik een mail/reactie terug krijg.

    Vriendelijke groeten,

    Martine

  2. Beste Annelot de Regt,
    Als archeoloog ben ik druk in de weer met antiek aardewerk en heb daar over een dringende vraag aan jou.
    Zou je asjeblieft contact met mij kunnen opnemen?

    Hartelijk dank en groet,
    Ron
    ron2ron@live.nl

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*