- De tentoonstelling nam een aanvang met zeer opmerkelijke 19e eeuwse fotografie en de ‘ontsokkelde’ sculpturen van Brancusi en de überbekende ready-mades van Duchamp. Maar deze serie schitterende foto’s van Etienne-Jules Marey uit 1886 kenden we helemaal niet.
En dan was er nog een Anna & Bernhard Blume tentoonstelling in Berlijn. In de Akademie der Künste bezoeken we LENS-BASED SCULPTURE – The transformation of sculpture through photography. De titel zegt het eigenlijk al helemaal dus we waren op voorhand erg ‘neugierig’. De opening was een dag eerder dan de solotentoonstelling in Buchmann Galerie en de mensen die we daar spraken waren er al op de opening geweest. Tijdens het Anna Blume diner hoorden we zeer uiteenlopende reacties. Zeer interessant! Rommelig! Fascinerend! Onduidelijk, geen focus, hinkt op twee gedachten! Dan kun je maar één ding doen. Zelf gaan kijken.
(een lens-based bliksembezoek van Topp & Dubio)
En ook hier deed zich voor wat ons altijd overkomt als we een Duits museum bezoeken. Binnen de kortste keren hebben Topp & Dubio ruzie met de dienstdoende suppoosten. In de Neue Nationalgalerie ging om de haverklap een elektronische zoemer af als je te dicht bij het werk kwam (<60cm) en vond men onze langdurige aanwezigheid in de Blume zaal ‘verdacht’. In de Akademie der Künste waren de suppoosten zeer alert op het handhaven van het fotografieverbod. Op zich begrijpelijk want er lagen vele aantekeningen van Duchamp (uit zijn groene map) en de sculpturen van Brancusi kon je zo onder je arm meenemen (geen glas, geen afstand). En wij waren er op de eerste tentoonstellingsdag, dus dat beloofde wat. Ook het aanwezige licht was minimaal, dus onze foto’s zijn nogal onscherp en uit de heup genomen, veelal met het programmaboekje om de camera gewikkeld.
En prachtige fotoregistraties van Georges Demeny uit ca. 1905. Foto’s van beweging in verschillende stadia van abstractie. Niet alleen mensen en paarden, maar zelfs een stuiterend wit bolletje brood. En allemaal ECHTE foto’s. Netjes ingelijst. Geen kopietjes waarmee we in musea steeds vaker worden bedonderd.
En veel van Marcel Duchamp, maar we zijn inmiddels al terecht gewezen door de suppoost dus we houden onze camera even op zak. Al met al een mooie intro op meer recente werken in de grote hal.
In de grote hal is het lastig fotograferen. Hier hebben de suppoosten een goed overzicht over de gehele ruimte. In het verduisterde deel doen we een nieuwe poging.
Intrigerende lichtgevende maquette van kunststof van Martin Honert (‘Schlafsaal’, 2013).
En een prachtige kinetische installatie van Edmund Kuppel waarin een kleurendiaprojectie van een berg als een bewegende klepel over een zwart-wit ansichtkaart van dezelfde berg heen en weer slingert.
Ondertussen gooit Bruce Nauman nog steeds twee ballen tussen vloer en plafond. De suppoosten worden het zat en zette de achtervolging op ons in (‘Bouncing two unwanted artists between two guards with changing rhythms’).
Wij vluchten een kubus van Bogomir Ecker en Raimund Kummer (kunstenaars en mede-curatoren) in. Hier hebben zij een uitgebreid archief van veelal efemere sculpturen ingericht. We herkennen er een heleboel en hadden er zelf tussen kunnen hangen.
Weer buiten gekomen, lopen we tegen een fotoserie van Richard Deacon aan (‘I Don’t want to be alone’, 1969) dat een opvallende gelijkenis vertoond met een werk van onszelf (‘La Grande Traversée, 2013). Wow! Dit moeten we toch echt even vastleggen.
Daarna vluchten we snel naar zaal 3 (nieuwe suppoosten, nieuwe kansen) en hier vinden we dan eindelijk Anna & Bernhard Blume terug. Een 13-delige serie van 25 meter (‘Trans-Skulptur’, 2008/2013). We zijn het met Anna Blume eens dat het hier niet mooi hangt. Het wordt hinderlijk onderbroken door drie pilaren en enkele andere kleurrijke sculpturen staan er te dicht op en reflecteren in de foto’s. Deze had in zaal 2 moeten hangen. Zaal 3 is sowieso de minst fraaie en veel te vol gepropt met te verschillend werk. Voor het eerst begrijpen we de kritiek die we een dag eerder hebben gehoord.
Ook hier een kubus van Ecker en Kummer, met behalve foto’s nu ook veel filmpjes van o.a. Man Ray, Chris Burden en Yoko Ono.
De archiefkubus kunnen we hier goed gebruiken om de suppoost om de tuin te leiden waardoor we nog even deze zeer toepasselijke Duane Hanson kunnen fotograferen (hij wordt wel gedoogd!).
Toch nog even terug naar zaal 1 om de losse meters van Duchamp (‘3 Stoppages étalon’, 1913) op de foto te zetten. We worden onmiddellijk aangesproken. “Mijn collega’s hebben u al meerdere malen verteld dat u hier niet mag fotograferen”. We knikken schuldbewust. “Ja, dat is zo”. (‘maar, maar… het is voor trendbeheer’). Nu moeten we toch echt gaan. De suppoosten kijken ons nadrukkelijk na.
In de centrale hal gaan we nog even langs onze vrienden Roman Signer, Chris Burden en Gilbert & George (‘Underneath the Arches’). Beneden bij de kassa vragen we nog even of de catalogus verkrijgbaar is. Nee, die komt pas op 20 februari. Shit. Toch goed dat we onze compact camera’s bij ons hadden.
Conclusie: Gaan! Prima tentoonstelling. Alleen werkt het interieur van de Akademie niet mee. Het plafond hangt te laag, de vloer met houtnerven is erg aanwezig en zaal 3 is gewoon te vol. Chaotisch? Ja, maar ook prettig ongeordend. Een ieder volgt haar eigen weg. Er is genoeg te ontdekken. Vol goede zin vertrekken we naar Rotterdam voor een performance bij BuroRotterdam ter afsluiting van Fuck Focus. We kunnen er weer tegenaan. Fff… Ffabelhaft!
T/m 21 april a.s.
Adk.de/de/projekte/2014/lens_based_sculpture/lbs_Starttext_engl.htm
Als je ooit in het Franse Beaune bent, ga dan op zoek naar het Musée Marey, vraag de sleutel aan de conciërge in het gemeentehuis en verbaas je over zijn werk. Er staat onder andere een driedimensionale zoötroop van een vliegende duif.
Waanzinnig. Marey is een voetnoot in vergelijking met Muybridge maar dat is geheel ten onrechte.
Gaan we doen. Bedankt voor de tip!
geneuzel?