- Bij afwezigheid van een autonome curator is het de ruimte die voor samenhang heeft gezorgd. Een aantal werken refereren expliciet aan de locatie, zoals deze kleurrijke muurschildering van Juliette Verberk, waarin de plaatselijke figuranten, studenten, bankiers en tippelaars, een hoofdrol hebben gekregen.
“Musea bestaan bij de gratie van het idee dat ze voorwerpen, objecten, extra betekenis geven”, schreef Hans den Hartog Jager in NRC Handelsblad naar aanleiding van Alexandre Singh’s atelier/tentoonstelling The Humans in Witte de With.
Maar dit geldt ook andersom. Kunst bestaat net zo goed bij de gratie van het idee dat het onze ruimte extra betekenis geeft. Het maakt eigenlijk niet uit welke functie die ruimte heeft. Het kan de openbare ruimte zijn, het ziekenhuis, het overheidsgebouw, de bank of zelfs het domein van de privéverzamelaar.
De expositie CC: Casco Concreet in Utrecht is samengesteld door kunstenaars Janneke Kornet en Esther Hoogendijk in een dubbelrol als curator/kunstenaar. Kornet en Hoogendijk hebben kunstenaars benaderd en opgeroepen om samen met hen in een lege ruimte onder studentenflat City Campus Max te exposeren.
(een bericht van Joost Vormeer, foto’s Janneke Kornet)
Andere werken transformeren, zoals Untitled van Danni van Amstel.
En de A4-tjes aan het raam van Esther Hoogendijk, wachtend op zonlicht.
Of de geluidsinstallatie Analogue soundlab van Jochem van Grieken. Een slinger van metaaldraad die geluid produceert zodra je erop bijt. Als je de geluidstrillingen hoort laat het koude metaal je niet meer koud.
De installatie Bricks van Janneke Kornet is zo verstild dat het bijna verdwijnt in context.
Je zou een aantal van deze werken crisiskunst kunnen noemen. Afgelopen zomer vond in Hoog Catharijne de kunstmanifestatie Call of the Mall plaats. Ook in HC werd leegstand getransformeerd tot expositieruimte. Werken als Ende-der-Welt-Kammer van Reto Pulfer en Uncertain Future van Wilfredo Prieto reflecteerden in leegstaande ruimtes op actuele containerbegrippen als crisis, onzekerheid, tijdelijkheid, omgeving, stad, transformatie, samenleven, omgeving en geschiedenis.
Zo heeft Kornet de bakstenen heel eigentijds zelf gemaakt. Haar installatie is het resultaat van een grondige materiaalstudie. De gipsen hoofden/schedels die de installaties van Remy Habets opluisteren hebben net als Prieto’s glazen bol iets bezwerends, zoals dit hoofd in Rien ne va plus.
De installatie Redefining facade boundaries van Cecilia Rebergen staat duidelijk onder spanning. Zijn dit de krachten en tegenkrachten van onze crisis?
Vrijwel alle werken zijn onderzoekend en reflectief en daardoor is de expositie als geheel nogal afstandelijk geworden. Ja, ze zeggen iets over de ruimte of ze zeggen iets over deze tijd, maar echt spannend is het niet. Positieve uitzonderingen zijn het speelse Analogue soundlab van Jochem van Grieken en deze installatie van Wouter van Schaik, aangenaam megalomaan.
Ook verrassend zijn de kubussen van Tamar Clasquin met daarin kleine 3D-collages van papier, ergens in een hoek. De kubussen zijn klein, vol, kleurrijk en dromerig, alles wat CC: Casco Concreet niet is. Even vergeet je waar je bent.
T/m 2 februari a.s.
*Hans den Hartog Jager
@ Ko, dank.
*Juliëtte Verberk