Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Wall House Groningen

Ruimteschip
Het is donker als ik kom aangefietst. Het huis doemt ineens voor me op. Zo in de avondmist lijkt het een ruimteschip wat net is geland. Ik parkeer mijn fiets naast de deur en bel aan. Een klik en de deur opent zich. Achter de deur is alleen een smalle lange trap naar boven. Onderaan de trap zie je niets van wat er boven is. Eenmaal boven word ik ontvangen door Kie Ellens (directeur van het Wall House). Gelukkig stopt hier de vergelijking met het ruimteschip. Ik krijg de sleutel en ben alleen.

(een bericht van Cindy Moorman)

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Theater
Het is een koude, heldere, winterse avond. Het zwarte donker maakt de buitenwereld van binnenuit ondefenieerbaar. De grote ramen weerspiegelen vooral binnen. Toch ben ik mij heel erg bewust van buiten. En het voelt alsof ik op een theaterpodium sta en buiten de mensen in volle verwachting zitten te wachten. Zenuwachtig bewust van mijzelf loop ik door het huis totdat ik besluit te ik gaan kijken wat het publiek nou werkelijk ziet. Eenmaal buiten zie ik tot mijn opluchting, maar ook verbazing dat dit niet zoveel is. Op straatniveau ben je te laag om naar binnen te kijken in de keuken, de woonkamer of de werkkamer. Buiten komt meer naar binnen dan binnen naar buiten gaat.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Opgelucht ga ik weer naar binnen. Ik besluit dat het tijd is om naar bed te gaan. Via de smalle wenteltrap aan de andere kant van de muur kan ik naar boven of beneden. Heel logisch. De slaapkamer is beneden; gelijkvloers aan de straat. Ook daar zijn bijna rondom ramen. Maar in tegenstelling tot alle andere ruimtes zijn hier ook gordijnen. Hmmm. Mijn eerste reactie is hard core John Hejduk style de gordijnen te negeren en ‘s ochtends wakker te worden door de zon en uitzicht over het meer. Maar ik kan ik het horror idee van een horde mensen met hun neus tegen het slaapkamerraam niet loslaten. Dus doe ik de gordijnen toe.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Als ik ‘s ochtends de gordijnen open en over het meer tuur, sta ik ineens oog in oog met een moeder en haar kind die een wandeling langs het water maken. Het voelt gek om de slaapkamer op zo’n kwetsbare plek te hebben. In de slaapkamer heb ik persoonlijk het liefst niets met mensen buiten te maken.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Toch zorgt de stilte in het huis ervoor dat ik mij buiten alles wat zich buiten afspeelt geplaatst voel. Binnen hoor je niets van buiten. En overdag is het alsof ik door de ramen naar de stille film van de buitenwereld kijk. Alsof niemand mij kan zien en ik in stilte kan observeren. Een gekke positie.

Posities
In eerste instantie ben ik hoofdzakelijk bezig met het nadenken over en ervaren van het huis en mijn positie in het huis en ten opzichte van de anderen buiten. Ik loop door het huis en besluit een scenario te schrijven. De ruimtes en functies worden door de muur, de gang en de verdiepingen gescheiden. Je bent steeds maar op 1 plek tegelijk. Dat klinkt heel logisch, maar zo is het bij mij thuis niet. De keuken is bij ons tegelijkertijd de woonkamer, de fietskelder en de brievenbus.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

In het Wall house is ligt alles uit elkaar. Het huis dwingt je als het ware steeds van positie te veranderen. Om bij de werkkamer te komen moet ik door de lange gang. Het tijdsverloop van de gang scheidt het prive gedeelte van het werkgedeelte. Onderweg kom ik een lang smal raam op ooghoogte tegen. Mijn hoofd draait zich automatisch en ik kijk naar buiten naar de ramen van een rij sociale huurwoningen naast het Wall house. In de werkkamer is het raam ter hoogte van mijn middel. Als ik ga zitten is het de perfecte hoogte en kan ik bijna 180 graden om mij heen naar buiten kijken.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

De ruimte lijkt met mij mee te bewegen of ik beweeg met de ruimte mee. Ik bedenk me ineens hoe logisch het is dat de muren gebogen zijn. De ronde vormen van de muren passen bij mijn bewegingen in de ruimte. Ik loop in bochten en niet in strakke hoeken. En zo ontstaat de omkering.

Handschoen
Tijdens een wandeling door de buurt vraag ik mij namelijk ineens af hoe de gangbare architectuur tot stand is gekomen. Ineens voelt het Wall house heel logisch en al het andere buitenaards. Ik begrijp ik de omringende architectuur niet meer.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

De beleving van het Wall house binnen komt helemaal niet overeen met de beleving van het huis buiten. Van buiten lijkt het het heel grotesk en buitenaards. Als een ruimteschip. Terwijl het binnen heel logisch en overzichtelijk voelt. Ik denk aan de beschrijving van architectuur als een verlengstuk van het lichaam door Lieven de Cauter in zijn boek De capsulaire beschaving. “Indien kleren de tweede huid zijn van de mens, dan zou men architectuur de ‘de derde huid’ kunnen noemen. Architectuur is een van de belangrijkste verlengstukken van de mens.”

De andere architectuur voelt ineens heel erg ver van mijn lijf af. Terwijl ik mij in het Wall house als het ware omringt voel door het huis. Het huis voelt niet als een aparte op zichzelf staand gegeven, maar iets waar ik deel van wordt. Het lijkt me op te zuigen; om mij heen te passen als een handschoen. Ons eigen huis voelt ineens meer als een doos of beter: een Ikea Billy kast. Wat handig is want je kan er veel in kwijt en in opbergen. In het Wall house daarentegen is geen verbergen mogelijk.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Toch land ik ook snel weer terug op aarde, want een wijk van Wall Houses kan ik me niet echt voorstellen. Dus het blijft vooralsnog bij deze eenmalige bijzondere ontmoeting.

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

Duo
In de trein op weg naar huis merk ik dat het huis nog wel een tijdje met mij meereist. Dit constante bewust zijn van je positie en relatie tot de anderen en het buiten is iets waar ik in mijn eigen werk ook steeds mee bezig ben. Wanneer ik in een telefoongesprek met mijn zusje het huis beschrijf zegt ze dat het huis heel erg over mij lijkt te gaan. En zo voelt het inderdaad. Dus stiekem hoop ik er ooit terug te komen om een performance te mogen uitwerken. Ik denk dat we een goed duo maken.

Cindy Moorman
maart 2016

Een bijzondere ontmoeting met het Wall House

About [Redactie] 9033 Articles
Berichten in Trendbeheer kort en ingezonden verslagen van gelegenheidscorrespondenten.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*