De side-beurs

Jacques Placques

    Een cassettebandje als drager van veel meer belastend materiaal.

“Hij heeft de afgelopen jaren meters materiaal verzameld en besloten om die vanaf heden in een wekelijkse column prijs te geven. Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld.”

In het oosten van het land sprong al vroeg een tl-balk aan. Sonja schuifelde haar atelier binnen en zette een potje koffie. Sonja had een ijzeren discipline, maar niet waar het de inwendige mens betrof. Het eerste pak koekjes ging al open. Kopje koffie, peukje erbij. Niet veel later klopte haar ateliergenootje Tralalieke op de deur. Met haar laptop onder de arm huppelde ze naar binnen. Sonja mocht Tralalieke graag: ze was vijftien jaar jonger en net zo ambitieus en naïef als zij toen was geweest.

“Ga je je nog inschrijven voor de Beurs in Rotterdam?” vroeg Tralalieke.
“Ik weet het niet”, zei Sonja. “Deelname is niet goedkoop en dan moet je ook nog borg betalen”.
“Maar die borg krijg je terug”, zei Tralalieke. “En het is wel een mooie kans om in Rotterdam te zijn tijdens de Art”.

Sonja drukte haar peuk uit onder haar schoenzool. Ze had zo haar bedenkingen over die side-beurs. De organisator was van huis uit makelaar en dat vond ze doorgaans glad volk. Op het hoogtepunt van de financiële crisis had hij een galerie geopend. Dat getuigde van ballen of van een bord voor je kop. Het is maar hoe je het bekijkt, dacht Sonja.

Tijdens de opening van zijn galerie had ze schouder aan schoudervulling gestaan met ene Estelle en Angelique, compleet gehuld in PC Hoofttenue. Die dames hadden duidelijk even moeten wennen aan hun gesprekspartner met haar scheve pony. “Wat voor kunst maak jij?”, had Estelle gevraagd.

Terwijl Sonja antwoord gaf, had Estelle aan haar panterprintje geplukt en Angelique afwezig in haar glas gestaard. Toen ze klaar was zeiden beiden, bijna opgelucht, in koor: “Bijzonder”. Niet echt publiek om naar uit te kijken. Maar goed, in het oosten gebeurde ook niks en “van leefde allenig kan ‘n kachelpiep nich roken”, zou haar oma zeggen.

“Ok, laten we het doen”, bromde Sonja. Tralalieke slaakte een gilletje en toverde het inschrijfformulier tevoorschijn.

Twee maanden later zat het stel in de auto van Sonja op weg naar Rotterdam.
“Ik vind Rotterdam heel cool en happening”, zei Tralalieke.
“Ik vind het maar één groot tochtgat”, zei Sonja. “En dan zitten we ook nog in zo’n afbraakpand.”

Die dag richtten ze hun gezamenlijke ruimte in, beklaagden zich over de kapotte verlichting, maar hadden het verder reuze gezellig met de andere deelnemers. Toen ze de organisator in de kantine hadden gespot had Tralalieke hem ‘charmant’ en zelfs ‘fuckable’ genoemd. Tot milde verbazing van Sonja.

Die verbazing nam spoorslags toe toen een maand na de beurs de borg nog niet op hun rekening was teruggestort. Sonja had direct nattigheid gevoeld, maar volgens Tralalieke moest ze vertrouwen hebben in de mensheid. “Hij is een vriend van de kunstenaars. Het zal wel een administratief foutje zijn.”

Toen het administratieve foutje twee weken later nog niet was opgelost, belden ze naar de galerie. Nadat ze hun naam en kamernummer hadden doorgegeven kregen ze te horen dat ze inderdaad geen borg terugkregen omdat er bij inspectie drie boorgaten gesignaleerd waren. Sonja had van frustratie in haar kaasdoek gehapt en Tralalieke begon bijna te huilen.

“Maar dat is 200 euro”, bibberde ze.
“Niks mee te maken”, bitste de vrouw aan de andere kant van de lijn. Ze konden niet voor iedereen uitzonderingen maken en wisten ze niet hoeveel werk het was geweest om al die gaten weer op te vullen? Sonja had Tralalieke aangekeken: “Je had gelijk, hij is inderdaad heel fuckable. Alleen heeft hij ons gefuckt en niet andersom.”

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*