Pay day

Jacques Placques

Joop zat achterin zijn galerie in het zonnetje weg te dommelen toen ineens de deur openging. Verschrikt keek hij op. In de deuropening stond Rambambita, een van de kunstenaars in zijn stal. Instinctmatig kroop hij ineen. Rambambita had de verschijning alsof ze met een meteoriet ter aarde was gekomen: groot, wild en heel erg aanwezig. Hij wist al waarvoor ze kwam en van de gedachte alleen al gingen zijn eczeemplekken nog iets harder jeuken.

“Dag Joop”, galmde Rambambita, terwijl ze haar tassen als clusterbommen om zich heen dropte. Wat zeulde ze toch altijd mee, dacht Joop. Veel tijd om na te denken had hij niet want in een paar stappen stond Rambambita naast hem.

“Je weet vast wel waarvoor ik kom”, zei ze.
“Eh… nee?” probeerde hij. “Kom je gezellig een kopje koffie…”
“Ik wacht nu al meer dan een jaar op mijn geld, Joop. Wanneer ga je eindelijk mijn helft van het bedrag overmaken?”

Joop wist dat er geen ontkomen aan was. Ruim een jaar geleden had hij een doek van Rambambita verkocht aan een verzamelaar. Het bleek een van de laatste werken te zijn die hij dat jaar verkocht. Kort daarop had hij lekkage gehad in de slaapkamer en moest hij aan een nieuwe knie. Kortom, het geld was op. En dus hadden een paar kunstenaars wat langer op hun geld moeten wachten. Maar hoorde dat niet bij het ondernemersrisico? En welke kosten maakten kunstenaars nou helemaal; ze woonden vaak antikraak en werkten met goedkope materialen?

“Ja, dat is waar ook, jij krijgt inderdaad nog geld van de galerie, maar je weet ook hoe lastig het is. De wereld verkeert nog steeds in een recessie en kunst is geen eerste levensbehoefte hè?” mompelde Joop.
“Je gaat inderdaad niks verkopen als je hier achterin je galerie blijft zitten slapen”, toeterde Rambambita. “De tijden dat je alleen maar de deur van het slot hoefde te halen zijn voorbij. Je zit met je galerie op een B-locatie en bent online totaal onvindbaar. Jouw vaste klanten zijn op een haar na allemaal dood en de jongere generatie koopt via webshops.”

Joop had nu al geen zin meer in deze dag. Hoe kreeg hij haar zo snel mogelijk weer weg?

“En toch heb ik een werk van je verkocht vorig jaar tijdens de opening…”
“… waar geen hond op afkwam omdat-ie samenviel met de Museumnacht. Als je af en toe eens op Facebook had gekeken had je in je timeline kunnen zien dat mensen daar naartoe gingen”, riep Rambambita, bozer dan ze zich vooraf had voorgenomen.
Ondertussen vroeg Joop zich af wat het woord timeline betekende. Zo maar even Googelen, dacht hij.

“Luister meisje, ik snap dat je boos bent en dat zou ik ook zijn in jouw geval. Maar van een kale kip kun je niet plukken, zei mijn moeder altijd. Daarnaast moet ik geld sparen voor de beurs in februari…”
“Wacht even”, kapte Rambambita hem af. Ze stond nu heel dichtbij. “Je betaalt je kunstenaars niet, maar je gaat wel naar de Art?”
“Ja, en ik wil jouw werk ook meenemen”, reageerde Joop triomfantelijk, blij dat hij een uitweg had gevonden. Hij wist dat ze hiervoor gevoelig zou zijn.
“…O? Dat wist ik niet.”
“En it takes money to make money, zei eh… zeiden de Engelsen altijd. Dus heb vertrouwen, dan kan ik je na de beurs betalen.”

Rambambita leek gekalmeerd. De laatste brokken lava koelden af en de berg kwam weer tot bedaren. Toen ze de deur uit was tikte Joop ‘Art Rotterdam’ in op Google. Even kijken of hij er zo snel nog tussenkwam.

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*