Spanish stroll

“You naughty bad-bad-bad-bad boy…” klonk het uit de speakers. Salvador Tralí zat in z’n galerie te werken en zong vrolijk mee. Zijn Spaanse bloed kroop waar het niet gaan kon. Gloria Estefan nog wel. Het zonnetje scheen en het was nog rustig in de binnenstad. Salvador werkte wat mailtjes weg.

Ondertussen mixte Spotify er lustig op los. “No tengo dinero, no-no-no-no!”. Soms werd de streamingdienst wat al te persoonlijk. Het wonder van big data… Maar inderdaad, eigenlijk viel er weinig te lachen voor de galeriehouder met het kwajongensuiterlijk. Vooral omdat hij nog wat kwesties had lopen met een paar kunstenaars met wie hij had samengewerkt.

In een geval waren er zelfs advocaten bij betrokken geraakt. En wat was nou helemaal het geval? Hij zou een werk verkocht hebben en de kunstenaar daarna hebben verteld dat het was zoekgeraakt op transport. “…No tiene perdón de Dios”, galmden de Gipsy Kings. De kunstenaar had er een zaak van gemaakt, maar Salvador zelf zag het probleem niet.

En een andere kunstenaar was boos omdat hij pas na twee jaar betaald had gekregen. Gran cosa. Hij kende kunstenaars die met internationale galeries zakendeden en helemaal geen geld zagen. Die Hollanders stonden altijd meteen zo op hun strepen.

In Spanje gaat dat er heel anders aan toe. Daar zeg je ja en doe je vervolgens wat jou het beste uitkomt. Iedereen weet dat. En vriendjespolitiek hoort er ook gewoon bij. Gelukkig laten de beursbazen in Nederland hem nog steeds toe en daar is hij blij mee, want deelname aan prestigieuze beurzen is goed voor zijn imago. Op die momenten verschilt de kunstwereld niet zoveel van de Spaanse politiek en daarom voelt hij er zich prima thuis.

“Come here baby… scratch my back”, zong Slim Harpo ondertussen.

Het was eigenlijk nog een wonder dat er geen zwarte lijst bestond met galeriehouders. Anders stond hij met stip op nummer 1. Als klapperrrrrrr van de week. Over klappers gesproken, de aankomende beurs moest hij wel echt gaan verkopen, anders zag hij het somber in.

Hij piekerde verder. Als die toestanden met die kunstenaars maar niet bekend werden. Van kunstenaars in het algemeen hoefde hij doorgaans niet bang te zijn: die waren te veel van hem afhankelijk. Maar hoeveel anderen wisten hiervan…?

Plotseling kwam onder luid geraas de tros knoflook naar beneden die in de hoek van z’n galerie hing om boze geesten buiten te houden. Salvador schrok zich wild. Zou het een voorteken zijn? Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Hij was het zat. Altijd maar op zijn hoede moeten zijn, altijd verhalen moeten verzinnen. Hij zou deze zaken afronden en dan zou hij zijn leven beteren. Echt.

“…don’t you lie to me, baby…” piepte Jennifer Lopez.

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*