De Puttense Pottenbak Biënnale – deel 3

“Hè wat ongezellig Barend, om over pensioenen te beginnen. Neem nog een koekje”, zei Kitty, die het gemis van kinderen compenseerde met zorgdriften richting haar collega’s.

“Penina Pannewitz komt naar Putten en daarmee uit”, jammerde Nellie. “Trouwens, we kunnen toch niet meer terug, ik heb haar contract al ondertekend en teruggestuurd”. Nellie voelde zich ineens heel stoer.

“WAT heb je gedaan?” Barend wist niet hoe hij het had. Collega-bestuurders hadden hem van tevoren gewaarschuwd over de culturele sector, maar dit museum overtrof zijn stoutste verwachtingen. Een vriendje van hem was interim-directeur bij een verzekeraar. Die zou zich wel raad weten met deze losgeslagen bende.

Barend zelf was niet hard genoeg voor de financiële markt en zag zijn C.V. de laatste jaren afglijden naar de zachtere sectoren. En eigenlijk vond hij dat wel best. Hij trof er voornamelijk mensen die in andere beroepsgroepen allang in de WW waren beland. En die kon hij prima aan. Eigenlijk was alleen de overheid erger.

“Maar dat kan toch zomaar niet?”, riep Barend tegen Nellie. “Uitgaven boven de 50 euro moet je met mij overleggen!” Hij keek voor hulp richting Wilfred, hoofd Financiën, maar die bevond zich zoals gewoonlijk weer in zijn eigen wereldje. Toen Barend aan Kitty had gevraagd of Wilfred misschien Asperger had, had Kitty diplomatiek geantwoord dat hij zich in ieder geval wel ‘in dat spectrum’ bevond.

“Geloof me, het is een verantwoorde uitgave”, probeerde Nellie. “Penina Pannewitz is echt een publiekstrekker. Zeker als we haar in een zaal programmeren met stroboscoopverlichting. Je wil niet weten wat flikkerlicht doet voor haar artistieke proces. En ze zal ook veel publiciteit genereren.” Nellie keek naar Alfons.

“Ik heb al zoveel pr-uitdagingen. Zoals, waarom het 23 jaar geleden is dat de laatste Pottenbak Biënnale plaatsvond?” Alfons keek meewarig naar Barend. “Dat is toch niet uit te leggen aan de pers? 23 is niet eens een veelvoud van 2. Ik zie Rovert Berkerk van de Nationale Nieuwsdienst al aankomen. En hij was ook al zo kritisch over onze bezoekcijfers”.

“…O…?” Wilfred werd wakker.

“Ja, heel vervelend”, piepte Alfons, “Hij wilde weten waarom we voorbijfietsende dagjestoeristen ook tot onze bezoekers rekenden”.

“Maar dat is toch logisch?”, mompelde Wilfred. “Vanaf het fietspad kijk je bij de voorste zaal naar binnen en technisch gezien heb je dan een deel van de tentoonstelling bekeken. En kun je deze mensen dus ook tot onze bezoekers rekenen…”

“Deze logica ontgaat me helemaal”, zei Barend, “maar als je daarmee de subsidiegelden veiligstelt, prima”. Hij richtte zich daarna tot Alfons. “En jij smokkelt er in je persbericht gewoon een jaartje bij: dan is het 12×2 jaar geleden dat er voor het laatst een biënnale plaatsvond en dat is prima te verantwoorden”.

Barend keek tevreden rond. Hij begon de culturele sector al behoorlijk onder de knie te krijgen.

Wordt vervolgd

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*