De Puttense Pottenbak Biënnale – slot

Met rasse schreden spoedden Nellie en Barend zich de trap op omhoog door een gestaag aanhoudende stroom van water. Boven troffen ze een van de assistenten van Penina Pannewitz, de Israëlische kunstenares die met haar ogen dicht kilo’s keramiek in elkaar draaide, maar naar al gauw bleek nooit meer haar ogen zou openen.

Als een uitgestorte zak potgrond zat Penina Pannewitz in elkaar gezakt onder een stromende douche. Rondom haar corpulente lichaam steeg het waterpeil. Assistente Noa keek verschrikt naar Barend en Nellie. Penina bleek die middag behoorlijk ingenomen te hebben en had haar bewustzijn verloren onder het warme water. Haar benen waren onder het gewicht van haar lichaam bezweken en Penina was ruggelings onderuit gezakt. Ze was met haar achterwerk op het doucheputje terechtgekomen en had zo de afvoer geblokkeerd.

Dit was inmiddels ruim twee uur geleden en het water had alle uithoeken van de atelierwoning bereikt, waaronder de beelden van Walewein die opgesteld stonden voor de expositie van de Pottenbak Biënnale. Barend en Nellie waren met stomheid geslagen. Nellie stond te trillen op haar benen. En als Nellie trilde, dan trilde alles mee.

Al gauw bleek dat in het contract dat Nellie zo voortvarend op eigen houtje naar Israël had teruggestuurd een clausule was opgenomen die het museum aansprakelijk stelde voor alle geleden schade en ongemakken. De dood hoorde daar ook bij. Het museum kreeg een monsterclaim aan de broek, waardoor het zelfs Barend niet meer lukte een faillissement te voorkomen.

De collectie werd ondergebracht bij het Museum voor Glas en Glasvezel, maar een norse curator kon niet voorkomen dat een aantal topstukken verdween in het bestelbusje van secretaresse Kitty. Nellie ging, net als de overige medewerkers die nog wel op de loonlijst stonden, de WW in. De vrijwilligers gingen op zoek naar een andere dagbesteding.

En Barend kwam via een vriendje terecht bij de overheid, een nachtmerrie voor elk mens met enige hersenactiviteit. Hij werd manager van de afdeling Wijzer in geldzaken, het afvoerputje van het ministerie van Financiën. Barend kon de dubbele ironie er nog net van inzien.

Na deze geromantiseerde serie van een aantal waargebeurde incidenten keert Jacques Placques volgende week terug met een actuele fittie tussen een kunstenaar en zijn galeriehouder.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*