De kunstrecensent

Het was zaterdag, eind van de middag. Antonius vroeg zich af wat hij moest eten die avond. Zijn koelkast was leeg. Zijn portemonnee ook. Misschien een goed moment om naar de finissage bij Galerie Obscuur te gaan. Die hadden vaak na afloop een buffet voor de kunstenaars, waar hij als kunstrecensent ook van mocht eten.

Galerie Obscuur had niet een hele duidelijke visie. “Zolang het verkoopt, hangen wij het aan de muur”, was het adagium van eigenaar Ray. De keerzijde was dat kunstenaars net zo snel weer op straat stonden als er niks verkocht werd. Investeren in relaties en samenwerkingen paste niet in de strategie.

Wel fijn voor Antonius, want daardoor was er altijd iets nieuws te zien bij Galerie Obscuur. Hij kwam nauwelijks zijn woonplaats uit en was voor zijn recensies voornamelijk aangewezen op het lokale aanbod.

Eigenlijk had Antonius helemaal niks met de kunst van Manuel Baaij, bedacht hij zich toen hij over de drempel stapte. En misschien had hij nog wel minder met het volk dat er op afkwam. De muren hingen vol met kleurige krijt- en aquareltekeningen. De ruimte was gevuld met wijd gerokte, grijs gekuifde oude vrouwen.

 
Zelf was Antonius ook de jongste niet meer, maar oude vrouwen vond hij ronduit weerzinwekkend. Graag benaderde hij jonge kunstenaressen die hij heel omstandig vertelde over de kunstblog die hij bijhield. Eigenlijk was die blog ooit als hobby ontstaan na een mislukte kunstenaarscarrière, maar hij deed het altijd goed als binnenkomer. Een beetje ambitieuze vrouw liet al snel haar opportunisme prevaleren boven haar natuurlijke reactie die zijn aanwezigheid met zich meebracht.

Antonius had namelijk een lichte alcoholverslaving. Daardoor was hij niet alleen obees, hij stonk ook. Uit alle lichaamsgaten die een mens rijk is. Maar ambitie doet een hoop en dus stonden er ook deze middag een paar jonge dames met hem te praten.

Ray was tevreden. Antonius zou weer een mooi kritiekloos stukje schrijven. Die laatste had inmiddels al een paar borrels op. En hoewel hij zich nooit al te stevig uit liet over de kunst die hij recenseerde – hij moest immers de volgende keer ook nog een bordje kunnen aanschuiven – kwam hij nu onverwacht negatief uit de hoek.

“Die tekeningen, dat kan mijn jonge zusje ook.”

Een wijdgerokte vrouw stond toevallig op gehoorsafstand en reageerde vermoeid: “Dat jonge zusje is dan altijd nog 20 jaar ouder dan de meisjes op wie je indruk probeert te maken.”

De jonge kunstenaressen draaiden zich gegeneerd weg van Antonius, die nog maar een satéstokje pakte.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*