Nep echt

Mevrouw De Ambtenaar kwam hijgend haar kamer binnen. Dat kon maar twee dingen betekenen, wist Klaartje. Of ze was ergens enthousiast over, of ze had seks gehad. Dat laatste leek Klaartje niet heel waarschijnlijk, dus bereidde ze zich alvast op een monoloog voor. En die kwam inderdaad.

“Jouw vriend is toch diezainer?”, vroeg mevrouw De Ambtenaar en sprak het woord uit alsof ze verstand van zaken had. Maar eigenlijk was het geen vraag, want ze wist het antwoord zelf ook al. Dus nog voordat Klaartje iets kon zeggen, vervolgde ze: “Ik heb echt zo’n mooie diezain-lamp gekocht! In China! Hahaaaaaaaaaaa!” En ze gaf Klaartje een blik van: “En nou jij weer”.

Mevrouw De Ambtenaar was zo’n typische Hollandse vrouw. Tien kilo te zwaar, polyester om de heupen en gek op goedkoop. Ze was onlangs met haar gezin verhuisd naar een jaren-dertigwoning en wilde die nu “helemaal hipperdepip” inrichten. Klaartje vormde daarbij haar klankbord. Maar heel kritisch kon Klaartje niet zijn, want mevrouw De Ambtenaar nam het hele ontwerpproces niet zo nauw.

“Wat zal die mooi hangen boven m’n tafel! En bij m’n Vitra-stoeltjes niet te vergeten!”
“Maar je weet dat die eigenlijk niet van Vitra zijn he?”, wierp Klaartje voorzichtig tegen.
“Who cares? Je ziet het verschil toch niet!” toeterde mevrouw De Ambtenaar.
“Maar je voelt het wel. In je rug. En de pootjes laten los”, pruttelde Klaartje verder. “Duko zegt dat ze in China vaak alleen het uiterlijk kopiëren en niet letten op de techniek. Hij is soms wel maanden bezig om een ontwerp helemaal ergonomisch…”
“Je vriend moet gewoon leren mee te gaan in de internationale markt van vraag en aanbod en van kopie en origineel”, kapte mevrouw De Ambtenaar haar af. “Als hij niet wil dat ze in China zijn ontwerp namaken, moet hij er gewoon zelf een paar Aziaten op zetten. Of bij Ikea gaan werken.”

Mevrouw De Ambtenaar was klaar met haar monoloog, want ze zette ostentatief de computer aan en zuchtte: “Wat zal ik toch eens maken voor Henk en Herman zaterdag? Ik denk dat die twee mijn nieuwe lamp ook heel erg kunnen waarderen. Zij zijn zo hip. Maar ja, wat wil je? Ze zijn niet voor niets homo.”

Klaartje had zin om mevrouw De Ambtenaar aan haar korte haar te trekken. Als manager zat ze ongetwijfeld in schaal 16, maar ethisch gezien bevond ze zich in schaal 1. Elk weekend haar karretje vol scheppen bij Graaimark en op maandag weer het hoogste woord over verantwoord ondernemen. En ze was niet de enige collega.

Het weekend erop kloste mevrouw De Ambtenaar op haar cowboylaarzen over het nieuwe laminaat met houtlook. De tafel was gedekt, de quiche stond in de oven. Nog even een wijntje inschenken… “O, daar zijn Henk en Herman!” kirde ze, terwijl er een rode Qashqai de straat indraaide. “Robert! Regel jij de verlichting?” Haar man had vanmiddag de nieuwe lamp geïnstalleerd en draaide vol verwachting aan de dimmer. Er knetterde iets en voor ze het wisten stonden ze in het donker. Op dat moment klonk de deurbel.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*