Gratis snuffelen

Het was even na vieren en voor het eerst die dag ging de telefoon. Jona nam geschrokken op. “Hoiii Jona, met Cheryl van Jinc spreek jij”, kwijlde het in zijn oor. “Jona, we hebben jouw naam doorgekregen van iemand bij de gemeente Rotterdam. En die denkt dat jij het wel leuk zou vinden om een klas basisschoolleerlingen te laten zien hoe het is om beeldend kunstenaar te zijn.” Jona was even stil. Hoe moest hij hierop reageren?

“Sorry, wat?” Jona rekte tijd. “We noemen het een snuffelstage”, vervolgde de vrouw die zich als Cheryl had voorgesteld. “De klas bezoekt een keer per week een bedrijf of instelling of, in dit geval, een kunstenaar. Er komt dan een ochtendje een groep hele leuke, enthousiaste kinderen in je atelier langs. En die kun je dan laten zien wat voor moois je maakt. Wat maak je eigenlijk?”, vroeg Cheryl. “Foetussen op sterk water”, mompelde Jona. Het bleef even stil. “Nou, daar heb je dan vast een heel mooi verhaal bij en dat vinden die kinderen ook leuk om te horen.”

Jona dacht na. Wat moest hij hiermee?

“En je kunt ze ook zelf aan het werk zetten. Lekker tekenen, knippen, plakken, kleuren. Je mag het helemaal zelf bepalen. Misschien kun je die kinderen ook laten zien hoe je tot die mooie beelden komt. Wat voor pro-ces daaraan vooraf gaat.” Cheryl legde nadruk op de woorden waarvan ze hoopte dat die haar extra geloofwaardig zouden maken.

Jona daarentegen had niet zoveel nodig om te worden overgehaald. Ergens in zijn achterhoofd hield hij er rekening mee dat hij door zijn stagnerende kunstcarrière toch wel een keer voor de klas zou belanden. Dan kon hij op deze manier mooi een keer oefenen op een klas uit Rotterdam-Zuid.

“En wat krijg ik daarvoor?”, vroeg Jona. Een recent telefoongesprek met een galeriehouder op Terschelling had Jona een stuk zakelijker gemaakt. “Nou, ehm, eigenlijk niks. Aan dit project werken namelijk alleen organisaties mee die zich maatschappelijk willen inzetten. En dat doen ze voor niks.”

Jona was verbaasd. “En onkosten dan, zoals materiaal?” Cheryl’s toon begon langzaamaan iets dwingender te worden. “Dat draagt iedereen altijd belangeloos bij.” Jona dacht na. “Het is echt heel goed wat je doet, Jona. Zo voor de samenleving.” Jona voelde een licht schuldgevoel omhoog borrelen. Voor de zekerheid zocht hij de website van Jinc op.

“En die kinderen in Rotterdam-Zuid, die hebben het al niet makkelijk”, pruttelde Cheryl verder. “Die zitten namelijk op scholen waar de tekenleraar is wegbezuinigd. En dan is het heel fijn dat ze af en toe bij een kunstenaar langs kunnen…” Jona viel haar in de reden. “Wegbezuinigd? Krijgen die kinderen geen tekenles meer?”

Cheryl was even stil. “Nee, helaas, daar hebben de scholen geen geld meer voor.” Jona voelde zijn schuldgevoel omslaan in woede. Op de website prijkte tussen de partnerorganisaties het logo van de gemeente Rotterdam. “Dus de gemeente bezuinigt op kunstonderwijs, maar steunt wel jullie organisatie!? Die kunstenaars als verkapte leerkrachten inzet!? Voor niks!!?”

Daarna hoorde Cheryl een monotone piep. Ze pakte haar lijst erbij en toetste het volgende nummer in.

    “NB: Jacques gaat op bouwvak, de eerste week van september weer verse Placques.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*