“Once upon a time, the market and the scene (clubiness, chicanery, and profligacy notwithstanding) were joined and reflected social, political, and sexual change. Now the market is only in service of itself. […]
Consider the lame-brained claim made by Sotheby’s worldwide head of contemporary art, Tobias Meyer, who recently effused “The best art is the most expensive because the market is so smart.” […]
When we learn that a newish painting by the second-rate latter-day Neo-Expressionist Marlene Dumas sold for over three million dollars, does it alter how we think of her work? […] The curator of Dumas’s upcoming MOMA exhibition, the otherwise excellent Connie Butler, recently responded to one of my public hissy fits about the overestimation of this artist by saying, “Dumas has been making portraits of terrorists,” as if to suggest that certain subject matter exempts art from criticism. In fact, this subject matter is not only predictable and generic, and in that sense utterly conservative, its perfect fodder for a culture in disconnect. It’s wonderful that mediocre women artists now command the same astronomical prices for their art that mediocre male artists always have.”
verslaat
Rolling Snowball/1 @ CEAC
Het Chinese Euopean Art Center in het Chinese Xiamen heeft een nieuwe locatie waar het aftrapt met de tekeningenexpositie Rolling Snowball/1.
verslaat
Eindejaarslijst AG 2011
Analoog is terug in 2011.
vindt
Walter van den Berg – West
Trendbeheer doet niet alleen aan literatuur als Gerard Reve dood gaat. Ramon Stoppelenburg (beroemd van internet en web 2.0) interviewt Walter van den Berg (beroemd van internet) over zijn nieuwe boek West.
“Hissy fits”, dat zegt voldoende over mr. Saltz.
Het is beknopt efficiente kritiek om jaloers op te worden.
Dumas medioker noemen, goed, dat kan en mag, maar dan rijst wel de vraag wie er dan *niet* medioker is. Het is straf, want Dumas kan wel schilderen.
Zo’n terrorist schilderen, dat is fodder, een flauwe poging van een schilder pur sang om een betekenisstraatje in te slaan en net wat serieuzer genomen te worden in kringen. En iedereen stinkt erin. Want wat koopt het Stedelijk Museum? Juist. Geen fatsoenlijke Dumas maar een Bouyeri-Dumas.
Heur gallerist zal wel in de handjes klappen van pret want partikulieren kiezen natuurlijk liever voor erm paardjes en ermee blijven zitten is ook weer zoiets.
Marlene Dumas is een erg goede schilder en het is inderdaad voor rekening van Jerry om haar op deze wijze in te zetten in zijn betoog. Maar hij ziet erg goed hij de kunstmarkt op dit moment totaal geen relatie heeft met issues die spelen. Het geen contact heeft met de rest van de wereld en dat het een self-serving cosmosje is geworden. De potentiele zeggingskracht van kunst wordt zo teniet gedaan, geneutraliseerd.
In die zin is de kritiek op Dumas wel correct en wordt zij gewezen op haar verantwoordelijkheid om deze zinloze luchtbel in stand te houden door (inderdeed JB) ‘beeldjes’ aan te leveren voor deze beeldenkermis. Maar dan gaat het over verschillende dingen: de kwaliteit van haar werk als schilder en hoe ze dit inzet en bewaakt in het spel dat volgt. Het werk en de verantwoordelijkheid over het beeld dat gepresenteerd wordt houdt niet op bij de deur van het atelier en is niet af bij de laatste penseelstreek.
Daar zouden kunstenaars veel radicaler in moeten durven zijn.
iedereen heeft kritiek op kunstenaars
kunstcritci hebben kritiek op kunstenaars
kunstenaars hebben kritiek op kunstenaars
kunstenaars hebben kritiek op kunstcritici
kunstenaars hebben kritiek op iedereen
hmm…weer nét niet gelukt om de simpele eenvoud der dingen treffend weer te geven. damn.
Mijn reactie sloeg op Mr Saltz’reactie op Dumas die ik hoog heb zitten.
Over de verantwoordelijkheden van kunstenaars: die moeten gewoon doen wat ze doen, als zij zich geroepen voelen zich maatschappelijk te engageren of zich met de markt bezig te houden: ok. Maar daar zijn ze natuurlijk niet toe verplicht, critici hebben maar te pikken wat ze doen (of niet natuurlijk) maar kunnen ze niet verplichten zich bezig te houden met een mechanisme wat er met hun werk vandoor gaat. Overigens spelen in de states maatschappelijk en in de kunstmarkt nog wel andere issues dan hier in europa volgens mij.
Met haar Warhol engageert Dumas zich maatschappelijk met haar markt.
@Kees Koomen
Ik bedoelde niet dat critici hen dat kunnen verplichten. Maar ik kan wel begrijpen dat een criticus de verantwoordelijkheid over het spel dat gespeeld wordt met beelden ook bij kunstenaars legt.
Het kunstbedrijf en zingeving middels kunstwerken bestaat niet alleen bij de gratie van de kunstenaars ‘die hun ding doen’. Dat spel is groter en bestaat uit meerdere spelers.
Je kop daarvoor in het zand steken is de ogen sluiten voor het platform waarop je functioneert. Het houdt volgens mij ook een romantische ruimte in stand waar kunst onbaatzuchtig en vrij in zou kunnen bestaan. Dat is een romantische maar niet reeele notie.
Nu hebben we dus naast de curator of museummedewerker die kunstenaar wil zijn of zich zo wil gedragen ook de kunstenaar die criticus of marktdeskundige moet zijn, dan krijg je zo’n Mark Kostabi of Andy Warhol! Die hebben hun (overigens typisch Amerikaanse) kwaliteiten, maar er zijn ook kunstenaars met andere kwaliteiten. Ik vind een verhaal als wat ik hoorde over Michael Raedecker wiens Nederlandse verzamelaars die werk van hem wilden kopen en nul op het rekest kregen op de Armory-show in New York afgelopen jaar, omdat het de galeriehouder niet opportuun leek hen werk te verkopen niet bepaald verheffend. Die mensen hebben in het begin van zijn carrière werk gekocht, hebben er nu tonnen voor over en kunnen het niet kopen ondanks dat het werk beschikbaar is. Maar moet je dan ander werk gaan maken, of een andere galerie nemen? Op dat niveau heb je er niets meer over te zeggen ben ik bang, het lijkt me dat je zelfs niet meer kan stoppen met werken zonder een proces aan je broek. Goede mensen inhuren en je “authenticiteit” proberen te bewaren is het devies kennelijk.
Had Dumas Mohamed B niet moeten schilderen? Ik vind het een goed schilderij en gezien de ideeënwereld in de kringen van het onderwerp ook een logisch onderwerp voor Dumas.Wat er verder mee gebeurt is aan de buitenwereld die inderdaad gek aan het worden is, maar daar heeft de kunstenaar mbt het onderwerp van dit schilderij geen boodschap aan. Ik ben blij dat het Stedelijk het heeft gekocht en het gebaar heeft durven maken. De realiteit kom je vanzelf tegen, dagelijks, maar ik probeer toch mijn ideeen over mijn kunstpraktijk en de perceptie daarvan vol te houden. Het zou pas echt romantisch zijn mezelf in een situatie te plaatsen waarin ik mezelf op een platform zou plaatsen waarop de kunstmarkt een probleem voor me zou zijn.
De verantwoordelijkheid voor de corruptie van de kunstwereld ligt misschien wel mede bij kunstenaars, maar dan gewoon bij de personen, de kunstenaar als mens zeg maar. Dat te betrekken op het werk is onzin. Kunstenaars te verplichten hun werk daarop te richten is ook gek, evenals het verbieden van kunstenaars mee te werken aan de verkoop van hun werk.
Kunstenaars die zich verbinden aan het al dan corrupte systeem zijn dan misschien dus hufters, of rotzakken, dan wel oplichters, of gewoon slechte mensen. Echter nog geen slechte kunstenaars, althans, misschien natuurlijk wel, maar het hoeft niet.
En het is wel wrang dat het Stedelijk destijds de vertoning van Submission introk; en nu een afbeelding van Mohammed B. aan zijn portrettencollectie toevoegt. Is dat een dubbele knieval voor het religieus fundementalisme? Zwalkend beleid? Te weinig zicht op de eigen museale geschiedenis?
Of juist een intelligente, subversieve strategie van de kunstenaar en haar gallerist (IESI, daar is ie weer)?
Ahum, Arno, misschien was Submission gewoon niet zo’n beste film..
@cioran; inderdaad; het vlees ik zwak. Het valt me op dat er van kunstenaars vaak wordt verwacht dat het een soort übermensen zijn die zich vanalles kunnen permitteren zonder te perverteren…sterker nog; misschien zien juist kunstenaars zichzelf zo ook wel.Met alle gevolgen van dien.
Is het niet zo dat “de kunst” zich inmiddels heeft gevormd tot een soort cultus, een subcultuur waarin de eigen regels het geheel doel geven, maar er eenmaal buitenstaand volledig langsheen geleefd kan worden? Dat je binnenin de subcultuur altijd kan rekenen op het schouderklopje van gelijkgestemden, en er zelfs nog een fijn maandsalaris aan over kan houden, maar je kan voeden met de buitenwerld terwijl je je daar niet thuis hoeft te voelen, of in hoeft te verantwoorden? Een soort biotoop voor de kunstzinnig gezegenden.
Is het niet heel interessant om te zien hoe “de telgraaflezers” botsen met een kliene uitsnede uit die subcultuur en die clash in feite niets anders is dan mensen die elkaar fundamenteel niet begrijpen? Inderdaad Arno; lekker makkelijk om het over DE telegraaflezers te hebben…net als DE ( conceptueel) kunstenaar een volledig doortrokken cliché is. Al helemaal het type kunstenaar van de jaren 70/80. De “dematerialisatie” van de conceptuele kunst heeft zijn voortzetting niet gelijk zien opgaan met de “materilisatie” van de kunst vrees ik zo. Misschien is “kunstzinnig ondernemer” een betere term voor deze subcultuur; kun je ook gelijk afmeten wie er goed is en wie niet. In cijfertjes notabene! In een soort IESI, maar dan anders. Dan is het ook gelijk interessanter om te kijken wie dan niet succesvol “kunstzinnig ondernemer” is, misschien is dat dan juist kunstzinnig gezien de moeite waard.