Mediamatic is de Amsterdamse hotspot voor alles waar cultuur met nieuwe technologie aan de slag gaat en de hoeveelheid activiteiten die ze op dat terein ontplooien lijkt onuitputtelijk.
Kom je ook? is een een soort van van netwerkparty/symposium/prijsuitreiking waarbij de technologische extra’s niet geschuwd worden.
Een beetje anoniem bijwonen is er niet bij, want zodra een bezoeker zich heeft aangemeld verschijnt er een melding op de schermen naast het podium dat die persoon gearriveerd is.
Een persoonlijke ‘tag’ aan een lintje kan samen met webcam ingezet worden om een foto van jezelf op hetzelfde scherm te krijgen.
De schermen aan de zijkant tonen ook de twitterberichten die ijverige mediamaticmedewerkers en wat mensen uit het publiek opsturen.
De publieke interactie en het gedoe met laptops leidt lekker af van waar de sprekers in het midden het over hebben, maar gelukkig kan alles worden nagelezen op een mediamatic blog dat bijna life wordt bijgehouden.
Daar kan ik dan wellicht nog even op kijken om te zien waar makelovenotart over ging, want dat is me dankzij het entertainment op het twitterscherm verder volledig ontgaan.
Er wordt verder zowel inhoudelijk als melig getwittert, waarbij al snel het vermoeden rijst dat de serieuze bijdragen van betrokkenen zijn. Marja van der Putten kwam overigens wel erg laat binnen..
Er zijn een aantal sprekers die ingaan op andere vormen van publieksparticipatie. Zo vertelt Lidewij van Valkenhoef enthousiast over ‘De allermooiste werken op papier’, een project waar de curator buiten schot werd gezet en het publiek het voor het zeggen kreeg in een top 100 of Kroller Muller. Het publiek koos met zorgvuldig verzamelde argumenten a la “ik vind het blauw heel mooi naast het zwart” voor een blauw paard als nummer 1 en Ad Visser mocht komen opdraven om de opening te doen. Opvallend volgens Lidewij: ‘de meeste werken in de top tien hadden blauw als dominante kleur’.
Helaas moet Lidewij toegeven dat de democratiesering van het cureren op geen enkele manier effect had gehad op de publieksbereik van het museum en ze hoopte dat er mensen in het publiek zaten die nog wat tips op dat terrein voor haar hadden…
Ook was er een hoop aandacht voor ‘public investment’, projecten waar het publiek doneert om projecten gerealiseerd te krijgen. Bij het Rotterdams Film Festival kun je bijvoorbeeld coins kopen om een film geproduceerd te krijgen.
Het Amsterdams Fonds voor de kunsten had daar ook ideeën over, maar in de voorbereiding was niet alles goed gegaan. De voertaal (engels) drong pas door bij het bestijgen van het podium en het hele betoog was gebaseerd op het succes van ‘Sellaband’, een public participation project dat pijnlijk genoeg deze week net failliet gegaan was.
Halverwege de dag is er een publiek stemmoment voor een innovatief project op het gebied van cultuur en technologie dat door stichting Doen gefinancierd kan gaan worden. De plannen worden geheel in hedendaagse tvcultuurvorm gepresenteerd, met twee minuten voor elk vooraf voorgeselecteerd plan.
Die vorm is wat jammer voor het plan ‘Cities create artists’ want na twee minuten zenuwen en slecht engels weet niemand waar het project eigenlijk over gaat. De winnaar is uiteindelijk een project waarbij, voorzover ik begreep, zendertjes worden bevestigd aan van Gogh souvenirs om te kijken wat er met de gemiddelde van Gogh koffiekop of poster gebeurt.
Nieuwe technologie lijkt sowieso hand in hand te gaan met een aantasting van de privacy, want niet alleen werden namen van binnenkomers getoond op het twitterscherm, ook werd iedereen bij de publieksmicrofoon uit de anonimiteit getrokken en bleek de publieke stem direct visueel gecommuniceerd te worden.
Dus een beetje tegen een vriend zeggen dat je op zijn project gaat stemmen om vervolgens voor dat van de concurrent te gaan was er niet bij.
Naast de publieksstemming was er ook een jurystem, die ter plekke verzorgd werd.
Chris O’Shea mocht de dag afsluiten en deed dat volgens de twitterberichten aan beider zijden met verve.
Hoewel de dag bijzonder entertaining was, bleef er achteraf een wat leeg gevoel over. Het resultaat van een hoop technologische grapjes en een totaal gebrek aan inhoud.
Ik kan me erg vinden in de opmerking ‘een hoop technologische grapjes en een totaal gebrek aan inhoud’. Vergeet het ‘grapje’ niet van de castagnetten die elke bezoeker bij binnenkomst kreeg en die bedoeld waren als signaal als je een vraag had of iets niet zou snappen (door het steenkolen-engels): de afleiding was compleet.
€ 99.- voelt dan opeens als heel veel geld.
De licht ironische toon van je recensie kan ik wel waarderen. Met twee dingen ben ik oneens. Die ‘aantasting van je privacy’ voel ik niet. De gebruikte technologie ervaar ik juist als een interessante manier om zo’n dag persoonlijker te maken. Ik wordt als mens aangesproken, niet als een nummer. En als ik me liever achter een alias wil verschuilen dan kan dat.
Dat de dag ‘totaal gebrek aan inhoud’ had vind ik onzin. Er waren veel interessante cases en nieuwe gezichtspunten. En er waren ook lekker irritante en ergerlijke mensen en projecten, maar die zetten je soms net zo veel aan het denken + creëren dan alles wat al te gelikt is. Weliswaar geen cijfer tien, maar wel een geslaagde dag.
haha bij elke recensie die EvdL schrijft heeft een ironische ondertoon
@Michel:
“En als ik me liever achter een alias wil verschuilen dan kan dat.”
source: office.dcs.asd.mediamatic.nl
Maar u bent dan ook van Mediamatic…
De reguliere bezoeker werd gewoon naar z’n naam gevraagd, zonder de vermelding dat dat vervolgens op een groot scherm te zien zou zijn.
Beste A.lias (waar is jouw eigen naam nu ineens?), zijn dit soort events niet juist om andere kunstenaars of mensen uit de culturele sector te leren kennen, en eventueel samen te werken? Namen van deelnemers zijn ook online zichtbaar en er stonden ook een paar mensen op je badge als suggestie om kennis te maken. Ik ben wel benieuwd of meer mensen dat privacy gevoelig vinden. Nogmaals, ik vind het juist persoonlijk.
En met die alias bedoelde ik overigens vooral twitter.
@Michel
Er waren zeker interessante cases, maar die kwamen helaas niet erg uit de verf omdat de vorm van het geheel toch wel erg de overhand had genomen.
Zelfs bij het failliet van Sellaband is het interessant om te kijken naar wat dat voor effect heeft op crowdfunding.
Maar dan is wel iets meer diepte nodig.
Is een nieuwe innovatie een Google, Blueray of Facebook of is het een Second Life of HD-DVD?
En waarom is het één een Facebook en het ander een Second Life?
Het lijkt me dat je bereid moet zijn te kijken naar de beperkingen van een methode of techniek.
In plaats van een enthousiast verhaal over de voorkeur voor blauw en Ad Visser (hoe geinig) was een casestudy m.b.t. tot het falen van het beoogde grotere bereik en ook het falen van de democratische curator in het geval van de krollermullercase interessanter geweest.
Die diepte werd niet gehaald en dat was mede omdat de vorm van lekker gek, lekker interactief en lekker Twitter binnen de organisatie waarschijnlijk meer de aandacht had gekregen dan de onderwerpen die voor het voetlicht zouden komen (en hoe die het best gepresenteerd hadden kunnen worden). Als dat niet zo was, dan kwam het in ieder geval wel zo over.
En jullie waren er ongetwijfeld niet op uit om de privacy van mensen aan te tasten, maar ik vermoed dat in het bedenken van allerlei leuke interactiviteit er geen moment afgevraagd is of mensen er blij mee zijn dat een hele zaal ziet dat ze zijn binnengekomen en wat ze stemmen.
Ik heb verder niets tegen castagnetten, paraplu’s, webcams en twitter, maar het lijkt me dat (technologische) gimmicks de boodschap en discussie niet moeten verdringen.
De mensen op mijn badge zeiden me overigens verder niets, eentje heette Noortje en haar plaatje was een hartje..
Waarschijnlijk had ik er iets interactiefs mee moeten doen…
Hier heb je paar goede punten. Soms bleven sprekers teveel aan de oppervlakte, werd niet doorgevraagd of vragen uit het publiek (o.a. via twitter) niet meegenomen. Daar gaan we wat aan doen, en ook zullen we presentaties samen met sprekers nog meer moeten voorbereiden.
Deze en andere feedback gebruiken we voor de volgende Kom je ook. De volgende editie gaat over verhalen, en die daarop wordt Kom je ook Oeps!, met de beste mislukkingen in kunst en cultuur. Suggesties zeer gewenst.