Eerste demonstratie tegen de bezuinigingen op kunst & cultuur voor het Stadhuis Rotterdam.
En dan nog een kleine persoonlijke opmerking: het was druk bij het stadhuis, maar het had drukker mogen zijn. Ik miste veel gezichten uit de beeldende kunst. Op zich vind ik dat iedereen moet doen wat hij of zij nodig vindt. Maar als je nu niets doet, ga dan later niet klagen als er bezuinigd gaat worden.
En als je dit zo ziet, ga je je afvragen of dat Kunst wel zo nodig moet. Het lijkt wel een performance!
Niet dat ik het eens ben met het totale gebrek aan visie waarmee het kabinet wil gaan bezuinigen maar wanneer je het gemis aan (zelf)kritiek t.o.v. subsidies onder cultuurmakers beziet en het gemak waarmee velen onder hen maar aan die subsidietiet blijven hangen dan kan er nog een hoop vanaf.
“over kliederaars en beknibbelaars”
http://rondom10.ncrv.nl/ncrvgemist/rondom-10-20
“wanneer je het gemis aan (zelf)kritiek t.o.v. subsidies onder cultuurmakers beziet en het gemak waarmee velen onder hen maar aan die subsidietiet blijven hangen dan kan er nog een hoop vanaf”
-Ik had het niet beter kunnen verwoorden-
Magere opkomst
Dat er te weinig zelfkritiek is in de kunstwereld; dat diverse kunstenaars zich nogal eenzijdig op subsidiënten richten, dat zijn terechte constateringen. Maar de conclusie “dan kan er nog een hoop vanaf”, die daaraan gekoppeld wordt is op zijn hoogst eendimensionaal te noemen. Wordt de zelfkritiek daardoor bevorderd? De blik verruimd? De markt verbreed? Het maatschappelijk draagvlak versterkt?
De discussie omtrent de aankomende bezuinigingen gaan eigenlijk allang niet meer over subsidies. Bepaalde figuren/politieke partijen (u mag zelf invullen welke) lijken er een sport van te maken om de kunst & cultuursector voortdurend in een kwaad daglicht te stellen. Bij gebrek aan steekhoudende argumenten waarom men tegen de kunsten zou moeten zijn blijft men maar hameren op subsidies. Alsof de kunstwereld de crisis veroorzaakt heeft.
Ondertussen keert het spook van de openbare mening zich steeds meer tegen de kunst, waarschijnlijk zonder dat men duidelijk weet waarom…
sinds rick van der poeg zijn wij ondernemer. een goede zaak lijkt mij. alleen is het jammer genoeg nog steeds niet mogelijk om geheel zonder subsidie werk te maken. iik zelf wordt daarom altijd woest, als de kunstenaar als subsidietrekker bestempeld wordt.
ook ik ontvang subsidie, zoals bijvoorbeeld recent voor mijn installatie ‘requiem of heroism’ bij museum boijmans van beuningen. ik zal dit liever zonder subsidie doen.
maar de budgets van de musea zijn beperkt. zij kunnen niet de volledige productie betalen. ik zelf heb het geld ook niet. dan kom je automatisch bij het fonds bkvb terecht. ik ben blij dat ik destijds een subsidie hiervoor heb ontvangen.
maar het volledige budget gaat naar de productie, naar materiaal, naar werk verricht door derden. het fonds bkvb, zoals ook de musea kennen geen honoraria voor kunstenaars. de enige manier om in de 6 maanden, die ik fulltime voor de installatie bij boijmans aan het werk was, geld te ontvangen was, de kostendekking voor levensonderhoud van het fonds bkvb. hiervan worden trouwens ook behalve ‘levensonderhoud’ ook de lopende kosten van mijn bedrijf betaald, zoals atelier huur, opslag ed.
toch wil ik hier niet over klagen. ik kies er tenslotte zelf voor. vanuit de overtuiging dat een dergelijk kunstwerk meer toe kan voegen aan de kunstdiscours maar ook de maatschappij dan bijvoorbeeld hapklare, verkoopbare werkjes.
maar als het kabinet wil, dat de markt het over gaat nemen, verhoog dan niet de btw van 6% naar 19% voor kunst. dit is een dramatische ingreep op het verkerde moment.
sinds de crisis is de verkoop van kunst sterk gedaald. om het zelfde bedrag naar aftrek van de btw over te houden, zouden de prijzen omhoog moeten. maar dat kan op dit moment zeker niet. dan zal er nog minder verkocht worden.
waarschijnlijk zullen daarom de prijzen het zelfde blijven. alleen zal naar aftrek van de btw 13% minder over blijven.
maar het gaat mij niet om mijn eigen positie. ik heb regelmatig jonge kunstenaars in mijn atelier die mij helpen. voor hun wordt het steeds moeilijker wordt om gesteund te worden bij het maken van autonoom werk.
maar juist door eigen, krachtig, autonoom werk kun jij als kunstenaar iets bijdragen.
juist dit soort werk rechtvaardigt subsidies.
de positie van de kunstenaar was nog nooit sterk.
maar juist nu is dat funest.
oude boedhabeelden, heb je ook niks aan
http://www.rawa.org/statues.htm
nb. “[..]bij museum boijmans van beuningen. ik zal dit liever zonder subsidie doen.
maar de budgets van de musea zijn beperkt. zij kunnen niet de volledige productie betalen.”
of een budget beperkt is lijkt me relatief. keuze van musea om hedendaagse kunstproducties te laten betalen uit (individuele) subsidies iseen keuze en mooi doorschuiven naar beneden.
ps. dat je daar van het museum geen honorarium lijkt me de crux.
Aan de andere kant is het helaas ook zo dat niet gesubsidieerde kunstenaars niet serieus worden genomen. Deze zijn dan te “commercieel” en het werk niet geschikt geacht voor menig instelling. “Mist diepte enzo.” Ik ben benieuwd of en hoe dat gaat veranderen na de zogeheten kaalslag.
@JJ vertel mij niets over relatieve keuzes van de musea. ik wordt er stront ziek van om iedere keer weer financiele kwesties uit te moeten vechten! bij iedere expositie, alsmaar weer.
dit wordt tot luttele bedragen toe uitgevochten. zo wou bv boijmans wel de vlaggendansgroep uit belgie op de opening. maar ze ‘hadden geen geld’ daarvoor. het optreden kostte 500 euro voor de 18 vlamingen uit genk incl vervoer. hier kwam nog 250 euro voor licht en geluid bij.
volgens boijmans kon ik dat wel van mijn eigen budget betalen. gek. hoezo komen ze op het idee, dat de kunstenaar wel het geld heeft, als het museum het niet eens kan betalen. uiteindelijk heeft het cbk rotterdam het honorarium voor de belgen betaald. boijmans licht en geluid. maar dan zijn wij al twee maanden heftig onderhandelen verder.
in het geval boijmans heeft het museum trouwens wel een substantieele financieele bijdrage geleverd aan de productie van de instalatie. maar daarmee was maar een derde van de kosten gedekt. de rest heeft het fonds bkvb betaald.
honorarium van boijmans? uiteraard niet.
ik wordt er moe van. iedereen om me heen wordt bij zo een expositie betaald. de transporteurs, de opbouwers, de supposten, de schoonmakers. alleen de kunstenaar niet. ik sta vervolgens weer 6 dagen gratis op te bouwen. want ik heb daarentegen de ‘stijging van de marktwaarde’. maar jammer genoeg bevinden we ons midden in een crisis. de markt is slecht. en dan hebben we het nog over een partikuliere markt die op dit moment beduidend meer koopkracht heeft dan de musea. en zo is deze stijging van marktwaarde eerder fictief.
een tijd terug kwam trouwens steeds meer het idee op, dat er honoraria voor kunstenaars moeten komen als zij ergens exposeren. ik weet dat oa. een groep curatoren zich hiervoor sterk heeft gemaakt. alleen denk ik dat wij in deze situatie weer terug bij af zijn.
Ik wil al jaren een soort van kathedraal van gedroogde uitwerpselen maken, van alle mensen en diersoorten om aan te geven hoe belangrijk verbroedering is en dat de enige religie die er toe zou moeten doen is die van het aardse omarmen (poep) tevens het aangeven hoe kostbaar al het leven is op deez planeet (omdat ik anders geen complete kathedraal van poep zou kunnen maken).
Ik had al met gekke henkie gesproken en die vond het een goed idee, maar betalen? Hoo maar! Mijn kathedraal zou voor iedereen zijn om van te genieten, maar denk maar niet dat de staat betaalt. Ik vecht al JAREN om meer subsidie, maar het is alleen maar “ja ondernemen, ja eigen broek ophouden, ja pleur op met je poepkathedraal”.
Ik zeg u allen een ding: zonder mijn vooruitstrevendheid zouden we hier maar een mager, mager saai cultuuraanbod hebben en toch mag ik het allemaal maar zelf weer regelen. Cultuur zou geen prijskaartje moeten hebben. Dat heeft het wel dus dan vind ik niet dat ik degene ben die dat moet betalen. Het werk doen en mijn eigen salaris betalen! Ja, zo ken ik er nog wel twee! Laten ze lekker zelf bezuinigen!!
Als ik al die arme verlepte hippies zie op die fotos dan bloed mijn hart trouwens. Dat dit nog kan, in het moderne Nederland. Tis toch godverdomme Afrika niet, laten we die mensen gewoon doodgaan aan armoede?? SCHANDE.
pure poezie
@Anne: Je hóeft helemaal niet te exposeren in Boijmans. Je hóeft helemaal geen vlaggendansgroep uit Genk. Je kunt je eigen grenzen stellen, mits je de ultieme sanctie die je hebt (“dan niet”) onder ogen ziet.
@Arno
En zo is het maar net. Blijkbaar is het museum niet in staat om de gewenste rol productioneel in te vullen. Maar toch wordt er vastgehouden aan de idee dat dit het summum zou moeten zijn waar de artistieke droom moet landen en waarin voorzien dient te worden.
@arno
dat is natuurlijk wel makkelijk gezegd, maar wat is het alternatief? je opsluiten op je zolderkamer en je werk voor jezelf houden?
want waar boijmans geen geld voor heeft, heeft een ander museum (tentoonstellingsruimte) ook geen geld voor en dat wordt alleen maar nog minder.
ik herken het gezeur over geld ook en moet bekennen ook steeds vaker ‘nee’ te zeggen wanneer er geen budget beschikbaar is, maar sommige dingen zijn carriere-wise toch belangrijk. tja. en daar sta je dan weer voor nul euros.
“wat is het alternatief? je opsluiten op je zolderkamer en je werk voor jezelf houden?”
Dat zeiden ze dus tegen mij! PRECIES DAT!! Toen wouden ze me gvd (pardonnez le mot) een tientje geven “Dan kan je het op internet zetten.”
Internet?? Steek dat tientje maar in je hol. Het doel van mijn kathedraal was mijn buren confronteren met kunst. Als ik iets op internet zet dan kunnen ze ervoor kiezen niet te kijken, en wat heb ik daar aan? Kunst hoort confronterend te zijn, in your face, je moet het kunnen ruiken en zien en er liever niet aan komen want ik heb er hard aan gewerkt maar toch. DAAROM is het kunst! Anders zou het niet veel anders zijn dan me oma haar breiwerk, potvolblommen. Ik heb hiervoor GELEERD, Nederland. En nu krijg ik stank voor dank.
Dan ben ik benieuwd, Arno, hoe je precies tegenover deze paragraaf van Anne staat:
“ik wordt er moe van. iedereen om me heen wordt bij zo een expositie betaald. de transporteurs, de opbouwers, de supposten, de schoonmakers. alleen de kunstenaar niet. ik sta vervolgens weer 6 dagen gratis op te bouwen.”
Hoe zie jij dat dan? Moeten de kunstenaars die bij jou exposeren het een eer vinden? En het daarvoor doen?
Als je in praktische zin weinig voor ze kunt betekenen, heb je ze dan ingezet om jouw positie of die van je instituut te versterken? Of ben je bezorgder voor je publiek dat iets moet leren of entertained moet worden?
Hoe vaak zie jij dat een kunstenaar “dan niet” zegt? (Want hoevelen zijn er in die positie, die een platform, dat ook broodnodig is, af kunnen slaan om financiële redenen.)
Ik ben hier erg benieuwd naar. Vooralsnog vind ik het idee dat een kunstenaar dan maar nee moet zeggen enkel getuigen van weinig inlevingsvermogen.
‘Ik ben hier erg benieuwd naar. Vooralsnog vind ik het idee dat een kunstenaar dan maar nee moet zeggen enkel getuigen van weinig inlevingsvermogen.”
Maar ik vind het wel een prikkelende stelling. Het instituut is vele malen meer geinteresseerd in de eigen agenda waarvoor het verantwoordelijkheid heeft. Het is een misvatting onder kunstenaars dat de instituten (ook musea) er voor de kunstenaars zijn.
De kunstenaar blijft afhankelijk van de carriereboost die het exposeren bij het instituut levert. Voila, een houdgreep waar ook de kunstenaar zich graag naar voegt blijkbaar, ook volgens de bijdrages hier. Verlangen naar ‘inlevingsvermogen’ om aan deze situatie een einde te maken klinkt nogal passief. Waar is de eigen agenda en positioneringskracht van de kunstenaar?
@r
Wij (Stroom) betalen geen hanggeld (daar is eenvoudigweg geen budget voor), maar we betalen exposerende kunstenaars een onkostenvergoeding ingeval ze bestaand werk plaatsen en een honorarium plus een productiebudget ingeval ze nieuw werk maken. Daar staat tegenover dat wanneer zij dit werk verkopen, wij onze investering in de productiekosten (deels) terug vragen. Heel simpel; daar kun je met de kunstenaar eenvoudig een afspraak, gebaseerd op een heldere begroting, over maken. Zodat ook niemand achteraf ineens moet gaan zeuren. En ja, er zijn kunstenaars die, volkomen terecht, van zo’n afspraak afzien.
Tenslotte, misschien getuigt mijn idee van weinig inlevingsvermogen (ik denk het niet), maar je zou ook kunnen zeggen dat een kunstenaar die de optie “nee” niet in zijn/haar vocabulaire heeft, getuigt van weinig realiteitszin.
@tinkebell
Productiebudgetten verschillen per instelling. Het kan zomaar zijn – en zou me niet verbazen – als instellingen als WdW een veel groter productiebudget hebben dan BvB. Dus dat idee van een stijgende lijn (roem, erkenning, geld, zelfvervulling en waardering) die eindigt bij het museum moet, en daar heeft JS gelijk in, op zijn minst genuanceerd worden.
Overigens hebben (als ik me goed herinner) Mondriaan Stg. en Fonds BKVB al eens voorgesteld om een deel van de kunstenaarssubsidies over te hevelen naar de instellingen en deze te verplichten ‘reële’ honoraria te betalen aan exposerende en producerende kunstenaars. Op die manier creëer je tenminste iets van een ‘echte’ markt. Maar dat schoot veel kunstenaars, begrijpelijk maar niet terecht, in het verkeerde keelgat – “kom niet aan ons geld”!
even voor de duidelijkheid. mijn voorbeeld was slechts een voorbeeld. ik wil het hier niet over boijmans in het specifieke hebben. boijmans is niet het enige museum, waar ik financieele discussies mee moest voeren. ook denk ik dast ik niet de enige kunstenaar ben, die dit overkomt. wel zag ik de noodzaak om een voorbeeld te gaan noemen, waardoor het probleem in de praktijk duideljk wordt.
kunstenaars treden veel te weinig met hun financieele problemen in onderhandelingen met instituten, musea, maar ook galeriehouders naar buiten, waardoor de positie van de beeldende kunstenaar zwak wordt. door kennis te delen, wordt de problematiek duidelijk. door aan te tonen, waar de subsidie voor gebruikt wordt, kun jij aantonen dat je zeker geen ‘subsidietrekker’ bent, maar subsidie hard nodig is om bijzondere werken te kunnen maken. werken die zonder beperkingen gemaakt kunnen worden, zonder de berperkingen van de markt in ieder geval.
ik kies zelf regelmatig daarvoor om een dergelijk groot werk te maken. om installaties te maken, die moeilijk oftewel haat niet verkoopbaar zijn. want wie heeft ruimte en of budget om een dergelijke grote en bewerkelijke installatie aan te schaffen. maar toch kies ik ervoor.
ik vind het belangrijk, ook voor de ontwikkeling mijn eigen werk, dat ik alsmaar weer durf een dergelijk risiko te nemen.
ik weet dat ik van dergelijke installaties niet rijk wordt. buiten dat kost het mij iedere keer weer uitermate veel tijd en energie.
en toch doe ik het, alsmaar weer. vanuit het idealisme dat ik als kunstenaar met dergelijke werken iets bij kan dragen aan een kunstdiscours, wellicht aan de maatschapij. dit idealisme kost mij op dit moment geld. (tenslotte zou ik in de zelfde tijd ook bijvoorbeeld marktgericht werk kunnen maken, wat nu meer geld op zou leveren.)
productiebudgetten verschillen altijd per instelling. bovendien verschilt het nogal waar jij in de rangorde van een instelling staat. zo heb jij meer kans op een hoger profuctiebudget als jij net een stap lager op de ranglijst van instellingen gaat exposeren.
verder denk ik niet dat je van een instelling kunt verwachten dat ze de gehele productie betalen. het lijkt mij dan ook erg goed als institut en kunstenaar samen naar andere financieringsmogelijkheden kijken, naar fondsen, maar wellicht ook sponsoring.
wat het grootste probleem op dit moment is, is dat ik als kunstenaar het financieele riskio voor dergelijke producties draag door zelf de aanvraag bij het fonds bkvb in te sturen. dat kan ik mij echter niet veroorloven.
ik weet dat er een tijd terug voorgesteld werd dat ook de instellingen geld kunnen aanvragen bij de mondriaan stichting en het fonds bkvb. op zich lijkt het mij goed als dat mogelijk zou zijn. alleen is er op dit moment dermate weinig vertrouwen dat het geld dan ook via de instituten bij de kunstenaar belandt.
Om even trug te komen over het nut van demonstreren: Ik denk dat dat weinig zin heeft met een staatssecretaris die het lezen van een thriller al een hele culturele uitspatting vindt.
Deze regering wil saneren..En als ik zie hoe de theaterwereld en de beeldende kunsten langs elkaar heen vechten om een schamel botje, ben ik bang dat aardig gaat lukken.
Als ZZP-er heb je ook geen tijd om te demonstreren!
Merde!
Wel goed dat er actie wordt gevoerd, ik ben alleen bang dat het weinig impact heeft.
Die machteloosheid en het gebrek aan cultureel besef in dit land maakt me agressief.
Gelukkig kun je in de toekomst nog altijd kunst kijken (en kopen) bij de IKEA.
En bij de Xenos; prachtige doeken met kant en klare prints.
Dit zijn de toekomstige top-galeries van de NL.
Of zelf je foto op canvas laten printen!
Te laat:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3598/Kabinet-Rutte/article/detail/1040889/2010/10/27/Rutte-houdt-vast-aan-kunstbezuinigingen.dhtml
(In ieder geval aan asfalt geen gebrek de komende jaren…)
@Anne
wat is er mis aan idealisme dat geld kost?
@ Anne / Arno: wat ik niet begrijp is dat musea en presentatie-instellingen geen ftes toewijzen aan actieve verkoop. Er wordt wel geïnvesteerd in een band met het publiek (kijkers, achterban) maar niet met de markt (kopers). Dat zou, in voorkomende gevallen i.s.m. de representerende galerie, geld opleveren voor iedereen: kunstenaar, museum/instelling en eventueel galerie. Het vereist zowel een mentaliteitsverandering als een wijziging in de bedrijfsvoering. Zou toch de moeite waard kunnen blijken te zijn.
Dat snijdt de galerieen teveel in het vlees Nous. Een museum mag geen commerciele instelling zijn. Slechts toonhub id de carriereketting van kunstenaars.
@ JS: commercieel betekent op winst gericht zijn. een non-profit instelling kan nooit van verkoop leven, al is het maar vanwege het experimentele karakter van veel werk. Niets verbiedt een instelling echter om een gedeelte van de inkomsten uit kunstverkoop te halen. Dat een aantal galerieen (en fondsen en ambtenaren) dan bedenkelijk gaan kijken en niet inzien dat samenwerking een win/win situatie voor iedereen oplevert heb ik de afgelopen jaren kortzichtig gevonden. Ik heb me daar ook niets van aangetrokken. Dat subsidie door instellingen en musea wordt gebruikt om productie van nieuw werk mogelijk te maken en dat galeries vervolgens de verkoop claimen is m.i. compleet achterhaald. Arno geeft een voorbeeld hoe hij dit aanpakt, nl door contractueel vast te leggen dat bij verkoop productiegeld terug wordt betaald. Of een kunstenaar / galerie zich daaraan echter houdt is moeilijk bij te houden. Dus ik ga daar gewoon nog een stap verder in.
en daarmee heb je meteen een blik in de financiële huishouding Jack. Jammer dat de matchingregeling is afgeschaft waarbij inkomsten anders dan uit overheidssubsidie zouden worden verdubbeld ;-)
Prima, goed experiment/voorstel lijkt me. Dan wordt de productienoodzaak uit de schijnbare tegenstelling commercie-acommercie gehaald.
En zo zien we maar weer lieve kijkbuiskindjes dat de ware Marxistische revolutie van de verdeling van Arbeid en Productiegoederen ferm in handen is van de Institutionele Producenten van Zingevingsobjecten. De meerwaarde die gegenereerd wordt wordt herverdeeld onder producent en arbeider.
Het grappige is dat de markt hier als surplusvangnet dient en de belastingbetaler als broodnodig kachelhout voor dit spel. Wat levert het uiteindelijk op? Kunnen we dit aan de VVD verkopen als een prospectus met batige horizonten?
Geweldig. De institutionele spelers zijn de werkelijke maatschappelijke experimenteerders.
Forget about the artists.
Buiten de kaders denken, dat hebben we gemeen :-)
Er is geld zat in Nederland, je moet er alleen je neus niet voor ophalen
http://www.nrc.nl/sport/article2636667.ece/Investeerders_steken_17_miljoen_in_Feyenoord
Ik denk niet buiten de kaders hoor Nous. Dat doet iedere kunstenaar tegenwoordig zo’n beetje. Erg behoudzichtig is dat. Risico’s nemen doe ik ook niet meer. Ordinair.
Tja, sinds die 0-10 stinkt natuurlijk geen enkel geld meer.
Grappig: “Iedere kunstenaar denkt tegenwoordig buiten de kaders.”
De voornemens van de regering bij monde van Anouschka van Miltenburg VVD/PVV aangaande de internetpoot van de omroepen doet vermoeden dat ideologische sprong richting liberalisering en keuze voor uitsluitend de marktwerking genomen kan worden deze kabinetsperiode. De omroepen dienen zich (met belastinggelden gefinancierd) uitsluitend met hun kerntaak bezig te houden (radio en tv). Elke activiteit die mogelijk de commerciele spelers in de wielen kan rijden dient vermeden te worden. Dus geen opinierende samenvattingen van eerdere berichten. De marktspelers dienen hun eigen opinierende taak via de markt over het voetlicht te brengen.
Met deze redenering moet gevreesd worden voor de rol die de gemeenschappelijke instituties kunnen spelen. Met instituties kan begrepen worden, het gehele middenveld zoals de CBK’s, de Appel, Witte de With en de door de Mondriaanstichting gesubsidieerde initiatieven zoals NP3, Onomatopee, de Player, Stroom en Smart Projectspace.
De richting p het culturele vlak is gezet. Weg met het kritische potentieel gedragen door een gemeenschappelijke overheid. Hallo markt.
ben vooral benieuwd hoe gemeentebesturen hun begroting de komende jaren gaan inrichten, er komt aanmerkelijk minder geld beschikbaar vanuit het gemeentefonds. alle instellingen krijgen ook lokaal cultuurgeld. dus: wie gaat er omvallen en wie weet zichzelf te redden?