Na jarenlange leegstand werd vrijdag het landhuis Oud Amelisweerd geopend. Zoals velen weten heeft dit voor ophef gezorgd omdat het Armandomuseum zijn plek hier zal krijgen.
Vrijdag was van die ophef niet veel te merken. De locatie is prachtig, het was druk en de zon scheen.
Ook Armando was gekomen.
Het landhuis zelf heeft inmiddels de status van monument. Hierdoor mag er niets veranderd worden, zelfs geen extra spijker in de muur. Schilderijen werden dan ook op de reeds aanwezige spijkers opgehangen. Zoals hier een schilderij van Jasper Hagenaar.
Daarom worden met name installaties en beelden getoond, die geen extra technische ingrepen in de ruimte nodig hebben, zoals hier het verbrande poppenhuis van Frank Halmans.
Eindelijk zijn ook weer de oude papieren behangen te zien!
Vooral op de benedenverdieping is het behang prachtig.
Bij de presentatie van de werken is voor een niet-museale aanpak gekozen, wat een mooie combinatie van werken en gebouw oplevert.
Zoals deze vaas van Armando, die schijnbaar achteloos in de hoek van een kamer geplaatst is.
Of het werk van Couzijn van Leeuwen, een niet te fotograferen terrarium van papieren kolibries en bloemetjes dat een perfecte relatie aangaat met het half vergane behang.
(Apropos foto’s: er zijn ook nog geen museale spotjes geïnstalleerd. De werken worden met de aanwezige lichtbronnen, dwz: max. één peertje verlicht. Perfect voor de sfeer als je daar rondloopt. Funest als je goede foto’s wilt nemen.)
Twee ruimtes verder de installatie ‘Bright solitude’ van mij (AW), speciaal voor deze gelegenheid aangevuld met enorme houten balken.
Het gebouw is overal aanwezig, zelfs als je een schijnbaar autonoom werk plaatst, zoals dit bronzen afgietsel van een steen van Anya Gallaccio.
In deze installatie van Tanja Smeets is het gebouw zelfs drager van het werk.
Het soms erg vervallen gebouw is dermate prachtig, dat ik bij deze zelfs een foto van een uiteraard niet te fotograferen geluidsinstallatie van Rutger Zuydervelt post. Vanuit de open haard is continue het geluid van de klok te horen.
Op de zolder tenslotte een installatie van Thijs Ebbe Fokkens, een houten constructie met een snel ronddraaiende lamp in het midden met de contouren van Amelisweerd.
Blijft de vraag: was al die ophef vooraf nodig? Ik denk van niet.
Maar ga vooral zelf kijken, en vel je eigen oordeel!
De expositie is open t/m 7 oktober.
Daarnaar zal het gebouw de deuren weer sluiten zodat de renovatie en restauratie afgerond kan worden.
de tijd zal het leren..
Nou, denk dat die ophef niet zozeer over het Armandomuseum ging maar meer over ondoorzichtige besluitvorming, lokale politiek, bestemmingsplan en exploitatiebegroting rond landhuis Oud Amelisweerd.
http://georgeknightlang.wordpress.com/tag/amelisweerd/
inderdaad, en (levensvatbare?) toekomst – maw. de tijd zal het leren..
De status van rijksmonument van het landhuis staat los van de huidige bestemming. De suggestie dat de huidige bestemming een antwoord is op de leegstand is onjuist. Da’s een politiek praatje om een besluit te verkopen.
Sinds 1990 wordt het landhuis door de gemeente Utrecht en Centraal Museum geconsolideerd, hersteld en gerestaureerd. Juist op het moment dat er goed nagedacht kon gaan worden over de bestemming bood op zoek naar een locatie het Armando Museum zich aan. De gemeente Utrecht keek niet verder en hield geen openbare pitch.
Directeur Edwin Jacobs van de toenmalige beheerder Centraal Museum en de leidinggevende van het Armando Museum Yvonne Ploum leven als man en vrouw. Jacobs werd in 2010 door de Utrechtse cultuurwethouder Lintmeijer gevraagd om een bestemming voor het landhuis te zoeken. Hij kwam uit bij het project van zijn partner.
Zoals NP als opmerkt lopen de ondoorzichtige besluitvorming, de belangenverstrengeling tussen Jacobs en Ploum en het gebrek aan financieel-economische onderbouwing van het project als een rode draad door de huisvesting van dit museum in Oud-Amelisweerd.
Over het gebrek aan realisme en kennis en het gelobby binnen de Utrechtse gemeenteraad valt ook het nodige te zeggen. Maar als de politiek beslist dat het de argumenten niet laat tellen dan is dat een feit. En is er een museum.
De tentoonstelling was trouwens een initiatief van de Blue Episode van Jaap Sleper. Het zag er mooi uit, maar in m’n ogen niet bijzonder. Velen hadden het zo kunnen realiseren.
Dat er van de ophef over het gebrekkige besluitvorming weinig te merken was is juist. Toch is het ongelukkige voortraject niet verdwenen. Ik besprak het opnieuw met de ruim aanwezige raadsleden en ambtenaren.
Jaap Sleper maakte in zijn toespraak een vergelijking met het interbellum. Voor wie nadenkt een onheilspellende vergelijking. De oorlog in de raadszaal is geweest. Nu de tijdelijke idylle. Straks de oorlog van het faillisement. Ik pijnig m’n hersenen of Sleper de strekking van z’n eigen woorden begreep. Ik denk van wel. Dat opent weer zicht op nieuwe complotten.
Ha George Knight! Ik zat al op jou te wachten!
Dit onderwerp is op de een of ander manier je stokpaardje! Waarom eigenlijk?
Ben serieus benieuwd naar de beweegredenen.
@AW
De redenen zijn divers. Ik woon sinds eind jaren ’70 in Utrecht en ben kunstliefhebber. Sinds 1990 kwam ik regelmatig in Oud Amelisweerd toen het onder beheer was van het Centraal Museum. En heb dat op de voet gevolgd. Ook kende ik veel betrokkenen persoonlijk. Verder boeit de politiek me.
M’n mensbeeld is grijs, niet gitzwart of zonnig wit. Toen het cascoherstel van OA vergevorderd was zag ik al aankomen dat opportunisten er met de buit vandoor zouden gaan. Ofwel, het laaghangend fruit zouden plukken en daarna zouden beweren dat ze het deden omdat anders de boom zou bezwijken.
Aldus geschiedde toen Jacobs de belangen voor Ploum regelde. En naar mijn idee een ethische grens overschreed die hij nooit over had mogen gaan. Noem het zuiverheid van bestuur of integriteit. De wethouder dekte dat spel af en de politiek durfde -of wilde- er geen zaak van te maken omdat het om personen ging die het niet direct aan kon spreken.
Vervolgens voegde de Utrechtse politiek zich in deze ontwikkeling door verklaringen en motieven die overduidelijk gelegenheidsargumenten waren. Sommigen begrepen niet eens waar ze deel van uitmaakten. Een heel circus kwam op gang dat gebouwd was op oneigenlijke argumenten en de belangenverstrengeling van Jacobs en Ploum. Een culturele gifbelt die niet genoemd mocht worden, maar wel bleef stinken.
Daarbij kwam dat de onderbouwing niet klopte, Utrecht verre van transparant opereerde en de haalbaarheidsonderzoeken begonnen met een opgelegde conclusie.
Welnu, als je een blog hebt dat gaat over politiek, religie en secularisme en cultuurpolitiek, in Utrecht woont waar onder je oog het onrecht vorm krijgt dan lag het voor de hand dat ik hiermee aan de slag ging. Des te meer omdat ik de eerste -en lange tijd de enige- was die aan dit onderwerp kritische aandacht besteedde. Want een zijpad van 2010 tot zomer 2012 was dat de gevestigde media het af lieten weten. Hun expertise is blijkbaar weggesaneerd.
Ook in Amersfoort speelde deze kwestie, maar daar was de sfeer opener en kritischer dan in Utrecht. Ook in de berichtgeving. In februari 2012 concludeerde de voltallige raad dat het geen vertrouwen had in de onderbouwing van de exploitatie van het Museum Oud-Amelisweerd. Interessant om te verklaren hoe de lokale bestuurders argumenten bijbuigen uit politieke redenen. Alles is relatief, maar zeker in de kunst.