Het zal niemand ontgaan zijn dat de kunsttijdschriftenbranche wat onder druk staat de laatste tijd. De uitgevers van papieren hardware worden nadrukkelijk gestimuleerd het digitale domein te betreden en daar aan de slag te gaan.
De grote angst bij de papieren theoretici is dat de online leeservaring de diepere zin en onzin van het geschrevene niet toestaat. Men is bang dat er te weinig te duiden valt in 300 woorden en dat meer niet mag op het internet.
http://www.annetgelink.com/l/exhibitions/187/overview/
Een groot voordeel van de online wereld is natuurlijk wel de directheid waarmee gereageerd kan worden. Zo kan het wat jammer zijn als een recensie van 950 woorden (of misschien wel meer) pas gelezen wordt als de betreffende tentoonstelling al weer lang en breed afgebroken is.
Voor de tentoonstellingsmaker is het natuurlijk ook wel fijn als een tentoonstelling op waarde wordt geschat in een online recensie die na het openingsweekend het publiek motiveert om snel te gaan kijken.
Dan kan er ook tijdens de looptijd van een expositie nog wat discours plaats vinden tenslotte.
Dat werkt natuurlijk alleen maar als de online reporter een beetje door heeft dat er iets te vermelden valt.
Niets zo suf als een online kunstblog dat een recensie plaatst als de tentoonstelling de volgende dag eindigt of zelfs al voorbij is.
In het geval van de presentatie van Dick Verdult bij Annet Gelink is het kwartje belachelijk laat gevallen, bij zowel MetropolisM als Trendbeheer.
Metropolism was nog net op tijd om het publiek twee dagen voor sluiting te wijzen op de bijzondere kwaliteiten van de presentatie.
De lezer heeft misschien net zo lang nodig voordat begrepen wordt waar het in de recensie om gaat:
Firstly, objects loose their status as waste and are imbued with a new agency of potential. And secondly, that this that the definition of junk or not-junk looses it’s meaningful application; as all object have an inherent junk-ness from their very inception in he world.
Trendbeheer moet zich echter vreselijk schamen. Jeroen Bosch had hier al zijn poëtische kwaliteiten uit de kast moeten trekken om het publiek te wijzen op: de megaknaller van het jaar, een omvangrijke doorstap, voorstap-tentoon met nog veel meer grandioze bommelliaanse taaldoorhaspelingen die ik overduidelijk zo snel even niet kan verzinnen.
Uw nederige reporter schaamt zich overigens mede, want slechts bij toeval liep hij de nering van mevrouw Annet Gelink binnen om vervolgens niet eens door te hebben dat het het laatste weekend van de presentatie was.
En dus komt dit bericht tot u als mosterd na de maaltijd, als een teleurstellend verzoek om na het zingen de kerk uit te gaan. Het is namelijk te laat.
Het is niet meer mogelijk deze recensie te toetsen aan de werkelijkheid of om deze hele bijzondere presentatie mee te maken. Afgelopen zaterdag was de laatste mogelijkheid. Ik kan slechts hopen dat u goed hebt opgelet en u de expositie op eigen initiatief bezocht heeft.
Dick Verdult toonde een installatie bestaande uit verschillende objecten met een hoog doe het zelf kwast en plak gehalte.
Deze objecten lijken onderling weinig met elkaar te maken te hebben. Een soundtrack hopt van ouderwets aandoend radio-interview met gedragen dialoog naar luide mediterrane muziekklanken.
Tussen alles door duiken videobeelden op waar men ook weinig wijs uit kan worden; Mannen verkleed als paddenstoelen zwemmend in een vijver, een Zuid-Amerikaanse optocht zonder duidelijk kader, oude zwart/wit beelden uit polygoontijd. Waar het allemaal om draait is een raadsel.
Je zou kunnen verwachten dat een dergelijk recept leidt tot pretentieuze kraakkunst of een oppervlakkige gekke VJ show met retrobeeld, waar eigenlijk een feestje bij nodig is met veel bier uit halve-liter-blikken.
Juist het spel met de verwachting blijkt Dick Verdult heel goed te kunnen spelen. Want waar het een recept lijkt voor aanstellerige kunstacademiefreubel, daar blijkt het allemaal perfect op zn plek te vallen binnen een wellicht absurde, maar tegelijkertijd volslagen logische wereld.
Niets zo indrukwekkend als negatieve verwachtingen die door de kunstenaar volledig onderuit gehaald worden.
De hele installatie zit getimed aan elkaar vast. Objecten krijgen continu een andere uitstraling dankzij verschillende soorten belichting en als bezoeker wordt je meegenomen van het ene naar het andere moment.
In het begin lijkt het een beetje op een spookhuissysteem waarbij de ruimte in een lineaire route wordt doorlopen en alles om de beurt apart belicht wordt, maar al snel blijkt ook die verwachting niet uit te komen. Halverwege flitst opeens de video aan het begin weer aan, snel opgevolgd door een lichtsalvo er tegenover.
Continu zijn er de verschillende soorten inhoud uit alle kanten van de wereld die niets met elkaar van doen lijken te hebben en toch volkomen harmonieus samen komen.
Verdult maakt zelf de vergelijking met een volière die aan de buitenkant gestructureerd en hiërarchisch lijkt, maar waar de bezoeker zelf moet bepalen waar te kijken als deze de kooi met fladderend gevogelte eenmaal betreden heeft.
Toch heb ik het gevoel continu gestuurd te worden. Zodra het ene beeld begint te wennen is daar opeens dat andere visuele signaal of geluid welke me laat draaien of heen en weer stuurt tussen verschillende soorten abstracties, opzwepende ritmes en absurdistische narratieven.
Dat er toch meer aan de hand is dan het random gefladder van kunstgevogelte komt omdat het blijft boeien en verrassen.
Als Charlie in de chocoladefabriek wordt ik van humorvolle aanwijsboorden naar vreemdsoortige lichtbakken of samengeplakte huisvlijt geleid, totdat Dick Verdult op de liftknop drukt en ik mijzelf buiten de galerie terug vindt met een wazige grijns op het gezicht en vastbesloten om iedereen aan te moedigen om te gaan kijken voordat de tentoonstelling ten einde komt.
En daar ging dus iets mis..
Dat gezegd hebbende, het heeft wel geleid tot een stukje van maar liefst 956 woorden op het internet en dat is wellicht ook iets waard.
> dat is wellicht ook iets waard.
Jippie EvdL, geweldig. Ook an sich een prachtstuk van uw hand en ja ik wist me te beschamen dat ik Verdult niet ging zien – dat heeft met agenda’s te maken (en met keuzes).
Extra jammer daar Dick Verdult ‘sinds jaar en dag’ hier de kolommen siert, ook ruim voor de van Abbe tentoon (“De überkneiter voorbij.”)
Jij kende het Instituut van betaalbare Waanzin (helemaal) nog niet? Ik miste Gelink maar je omschrijving doet me denken aan de doos in het van Abbe – waar alles tegelijk door elkaar naast elkaar. Of zoals Niels schreef: “Godverdomme wat is dit goed zeg. Een hele zaal vol met film, video, lichtbakken, sculpturen, audiofragmenten en een paar luxe stoelen.”
De meerdere eerdere berichten met onnavolgbare titels zijn van onze Colombia recensent Verdult AKA Dick El Demasiado zelve
https://trendbeheer.com/tag/dick-verdult/
Dat is het voordeel van in het zuiden te zijn opgegroeid. De figuur Verdult zit in het hart en geschiedenis van artistiek Eindhoven. Onmiskenbaar onderdeel van een doorlopende surrealistische traditie die in het westen minder bekend is.
Tsja, en ik was te laat op de dag van de opening…. ook vervelend als je een dag later weer het land verlaat…
@JB: Ik kende Dick El Demasiado van een fantastisch optreden bij 1646 en kende het Instituut van betaalbare Waanzin, maar had alle namen en aliassen nog niet aan elkaar gelinkd.
‘De überkneiter voorbij’, zoiets inderdaad.