- Een van mijn vele favorieten. Het raadselachtige zo schildert zij een is-gelijk teken. Bruut en veelzeggend.
Zelfs de Beanery van Kienholz moest er voor wijken: Dumas neemt het Stedelijk over.
Wanneer ik op een tentoonstelling van 200 schilderijen (The Power of Painting, Painting is Dead, Painting Now, Painting Upside Down, Boldly Painting, Why Painting? Painting Upstairs, The Pain in Painting etc etc ik noem maar wat) vier goede werken zie, ben ik een gelukkig mens. Vier uit tweehonderd is een goede score. Niet ondenkbaar dat van die vier er twee van Dumas blijken te zijn.
Dumas’ The Image as Burden is een overzichtstentoonstelling met 200 goede schilderijen. Tweehonderd goede schilderijen, dat is veul, heul veul. Iets met bomen en bos. Dat is ongezien. Ga er maar aanstaan, gaat dat zien.
Een once in a lifetime megaoverzicht. Een sfeerimpressie in een haast willekeurig gekozen veeltal uit nog veel meer:
Bij het tweede schilderij (bijvoorbeeld bovenstaand) weet u al: dit is zo goed…
Als ik dan toch een favoriet mag noemen: bijvoorbeeld deze. Gewoon tekenwerk. Soppen met de kwast.
Wellicht een favoriet omdat ik hier met Edo Dijksterhuis een kwartier keuvelde over Dumas’kwaliteiten en zo veel langer naar het werk keek, in plaats van zaal na zaal overdonderd te worden door de veelheid, doorbenend naar nòg meer.
Zuidafrikaanse Mickey Mouse
Zo ogen de zalen. Thematische rangschikking.
Het meest abstracte werk; geen mens te zien.
Naast een groot werk, buitengemeen figuratief, illustratief haast, waarvan je denkt dat had ook getekend kunnen worden.
Zaaltje met het oudste werk.
Weergaloos in portretten
Waaronder dit zelfportret.
Gerust veel klein werk.
Waaronder de naamgever van de tentoon, The Image as Burden.
Veel vrouwen
Twaalf Jezussen.
Kijk ze werkt ook met tape.
Dode vrouw
Dode man. Net als het vorige alweer een meesterwerk.
In voorheen de erezaal vrouwenportretten, netjes op de muur geprikt.
Naakten.
- “Ja krek hé” lacht Ruf. “En zo er zijn nog veertien zalen…”
Beatrix Ruf heeft met Marlene Dumas Totaal hoera in handen. Ik heb Dumas hoog zitten, torenhoog. Wat ze maar aanraakt wordt schijnbaar goud. Het ogenschijnlijk gemak, de vaart, toch ook de eenvoud.
Tuymans is overschat, met Bazelitz is zij de grootste (levende) schilder.
Nog tot 4 januari. Dan on tour naar Tate Modern en Fondation Beyeler.
stedelijk.nl/tentoonstellingen/marlene-dumas-the-image-as-burden
‘Van een figuratief schilder mag je verwachten dat ze de menselijke anatomie enigszins respecteert’, http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6275/Sander-van-Walsum/article/detail/3744717/2014/09/09/Vinden-jullie-Marlene-Dumas-echt-zo-goed.dhtml
Sander van Walsum is de verslaggever van de Volkskrant. Sinds 1903. Kom es uit je grot met je respect voor menselijke anatomie (ik las eerst autonomie, in de veronderstelling dat het er misschien toe deed wat-ie schreef)
Mopperhond heeft podium. De Kessels van de randstad.
Wat niet wegneemt dat je Dumas niks mag vinden. Maar het dedain over andermans enthousiasme is me al te burgerlijk, truttig en benauwd. Heeft twintig eeuwen beeldende kunst gemist en mag de volkskrant volblaffen.
Leuke link jq, tnx.
Enig tegengeluid: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3744899/2014/09/09/Rutger-Pontzen-versus-Sander-van-Walsum-hoe-goed-is-Marlene-Dumas.dhtml
hm… #9
Zou het nut hebben als ik hieronder de link naar het artikel van Sander van Walsum plaatste? Met drie heb je toch pas een serie.