Een visuele uitputtingsslag maar zo goed, Eindhoven is negen dagen lang het wereldwijde middelpunt voor vormgeving. Probeer u op voorhand enigszins te oriënteren want de opzet is grootser en het programma voller dan ooit (387 events kijk dan!) Misschien volgend jaar alle 3D geprinte geometrische vormpjes maar eens in de designkliko gegooid, dat zou al aardig opruimen.
T/m 26 oktober a.s.
Voor wie niet van lopen houdt zijn er de gratis designtaxi’s van a naar beter.
Uw correspondent trapt af bij MU. Op de knietjes toont een overzicht van 5 jaar We Make Carpets en is waarschijnlijk de meest fotogenieke show die u deze dagen in Eindhoven kunt gaan bekijken.
Mischien wel mijn favoriete stuk: groot, groter, grootst meets klein, kleiner, kleinst.
Door richting Piet Hein Eeks persoonlijke design walhalla.
Prachtstoeltjes van Wouter Scheublin in het atelier van Lindeman en Scheublin.
Bij elk bezoek even indrukwekkend, de fabriek van Eek.
Marc Ruygrok in samenwerking met Piet Hein Eek.
Behang van Studio Job met een aanwandelende Michiel Morel en Marion De Bruin.
Op de bovenste twee etages een drietal tentoonstellingen.
Inclusief unieke bewegwijzeringsposters van Marc Mulders.
Ziet u wel.
City Lights, samengesteld door het Eindhovense Light Art Centre, toont een selectie uit de lichtkunstcollectie van de gemeente Eindhoven.
Har Hollands en Kees Bos bouwen voort op het werk van J.Jacobson. Licht, karton en tandwielen in beweding, echt supergoed.
Johan van Zutphen
Wegens spuuglelijk liep ik er in eerste instantie aan voorbij, dit stadslandschapje van Patrick Hughes, maar bij het verlaten van de tentoonstelling bleek het een behoorlijk optische mindfuck. Het best neemt u een meter of vijf afstand om het kwartje te laten vallen.
Op dezelfde etage, Where the Devil don’t stay, een solo van Marc Mulders.
Bij Park in Tilburg hangen er op het moment ook een paar, en niet te fotograferen, de ge(brand?)schilderde glazen kruizen van Mulders.
In de ladekast een serie werken op papier.
Tot slot de Piet Hein Eek Wonderkamer op de derde verdieping met onder andere bovenstaande zithoek Tom Claassen.
Eeks Ruinart Communication Project.
Eek en Linda Nieuwstad
Kaars en kandelaar ineen, Ontwerpduo.
Een Piet Hein Eek stoel uit 2001.
Kruip door sluip door richting de Dutch Design Awards.
Het inmiddels wereldberoemde 3D Print Canal House.
Gabriel Lester verzamelde 43 tentoonstellingswandjes uit het Europese culturele circuit.
Lernert & Sander brengen het afgelopen modeseizoen terug bij af.
Deze blauwe bol was ooit een Prada.
Een overzicht met werk in ontwikkeling van zes gastkunstenaars bij Baltan Laboratories
Met als indrukwekkende hoogtepunt het werk van Roy Ombatti. Hij is bezig met het ontwikkelen van een mobiel printlab waar met behulp van gerecycled plastic schoenen op maat gemaakt kunnen worden voor mensen van wie de voeten ernstig zijn verminkt door zandvlooien.
Wat minder zwaar op de hand is dit analoge piepknor doosje in de smaak Doraemon.
Seterhen Akbar Suriadinata
De grote aanjager van de Design Week is natuurlijk de eindexamententoonstelling van de Design Academie, van wereldniveau dus must see. Een kleine greep uit overweldigend:
Siem Lenders en Anne Pabon met een huismijt dodend tapijt.
Matthijs Rikken spint wol met de gevangenen van Veenhuizen.
Gerard Jasperse over Zeeland en de slavenhandel.
Roel Deden ontwerpt/print lichtgewicht arm-protheses die bijzonder geschikt zijn voor het uitvoeren van precisiewerk dat niet te doen is met een standaard prothese.
Luxe strandbank door Guillaume Morillon.
Lachen, gieren, brullen met Merel Witteman.
Sociale media voor de allerkleinsten, Laura Cornet.
Mickaël Wiesengrün en de geur van het verleden.
Een super wendbare ambulance voor gebruik in dichtbevolkte steden als Mumbai, Pascal de Boer.
Mobility Foundation, Lucas Muñoz.
De laatste stop van de dag, Sense Nonsense, de Design Academie in gesprek met het Van Abbe.
Studio Makkink & Bey, Slow car.
Maarten Baas gaat helemaal los.
Incluis knipoog naar Körmeling.
Popcorn in bulk, Michael Sailstorfer.
Popcorn één voor één, productie tijd zo’n 5 minuten per stuk. De spanning is om te snijden, ontwikkeld en uitgevoerd door Laurent Beirnaert, Pierre Bouvier, Paul Tubiana.
In 2006 voor het eerst gebouwd door Helmut Smits als niet werkende sculptuur, The Real Thing, een machine die drinkwater uit Coca-Cola destilleert. In samenwerking met Martien Würdemann nu uitgewerkt tot een volledig functionerende opstelling.
De in aluminium geprinte stoel van Joris Laarman. Mijn favoriete werk dat ik deze Design Week zag.
Dit is zo goed.
De gedeukte taxi van Wim T Schippers.
Scott Kildall, gastkunstenaar van het Impakt Festival, kijkt zijn ogen uit bij Kunst Reserve Bank op locatie.
En terwijl het erg druk is op de opening van Sense Nonsense biedt de rest van het Van Abbe alle tijd en rust om op het gemak door de collectietentoonstelling te dwalen (aanrader).
Klassieke perspectiefcorrectie van Jan Dibbets.
Uw correspondent was niet de enige die na zeven uur Design Week leed aan overkill, ook Sachi Miyachi hield het voor gezien.
T/m 26 oktober a.s.
Er is maar één John Körmeling en dat is John Körmeling. Mooi overdadig verslag!