- De man achter Loods 12 Vincent De Roder (links) naast Wim De Pauw (Jean-George was al naar huis…)
Loods 12 te Wetteren (een gehucht naast Gent) brengt het werk van jong geweld Wim De Pauw samen met het werk van de ouwe rot in het vak Jean-George Massart.
Massart, zo valt te lezen in zijn biografie, werd in 1977 genomineerd voor de befaamde Prix Jeune Peinture Belge om vervolgens in het jaar daarna zijn werk nog eens te tonen in Bozar, ditmaal op de Prix Jeune Sculpure Belge (inmiddels is de Prix Jeune Peinture de toonaangevende prijs in België en wordt er geen onderscheid meer gemaakt in de verschillende media). Dat zijn werk zowel voor de prijs voor jonge sculptuur als voor schilderkunst in aanmerking kwam, is een gegeven dat ongetwijfeld voortkomt uit het ‘mediumoverstijgend’ karakter van zijn werken. Zijn schilderijen zijn sculpturen en andersom kan je stellen dat zijn sculpturen schilderijen zijn, perfect in lijn met de conceptuele en vooral de minimalistische tendensen die ten tijde van Massart’s nominatie furore maakte.
Maar wat betekenen deze tendensen nog vandaag de dag? En wat doet het werk van Wim De Pauw naast al deze vreemde objecten die bestaan uit takjes, stukjes bamboe en stofjes? Het werk dat De Pauw op de grond geplaatst heeft, maar dat hij evengoed aan de muur had kunnen hangen, is het duidelijkste antwoord op de laatste vraag. Ook bij De Pauw vervagen verschillende grenzen en kan gesteld worden dat hij hoofdzakelijk objecten maakt.
Wanneer je dit element doortrekt, wordt duidelijk dat De Pauw, net als Massart 40 jaar geleden, onderzoek doet naar de betekenis van het schilderij (of de sculptuur zo je wilt). De Pauw benadert het schilderij vanuit zijn formele eigenschappen, hij speelt met de mogelijkheden en de grenzen die het schilderij bieden en doet dit schijnbaar niet zo zeer vanuit een behoefte kunsthistorisch actueel of correct te handelen, maar vooral vanuit een genot in het spel. Het plezier dat De Pauw vindt in het experiment knalt van zijn werken af: Gebogen stalen platen als basis, gebroken doeken, veel beschilderde panelen waar hij zonder problemen olieverf met graffiti combineert, een stukje doek tussen een veelheid aan hout (wat is doek en wat is lijst?) zijn allemaal elementen die blijk geven van een geweldige interesse in de schilderkunst en zijn drang naar experiment.
De werken van Massart en De Pauw tolereren elkaar en verliezen niet aan kracht wanneer ze naast elkaar getoond worden. Sterker nog, de vormelijke interesses omtrent het kunstwerk die de kunstenaars ongetwijfeld delen wordt haast het thema van de tentoonstelling. Zo kan je stellen dat de expositie in Loods 12 handelt over het schilderij als vorm en object, en hoewel dat binnen de kunsttheorie misschien een uitgekauwd onderwerp is, toont ze hier dat ze als kunstwerk wel degelijk nog bestaansrecht heeft.
Het meest overtuigende argument om deze kunstenaars samen te tonen, is dan ook ongetwijfeld het resultaat. Het boeit! En al verschillen de kunstenaars 50 jaar ze zouden zo in dezelfde klas gezeten kunnen hebben op de academie om vervolgens daarna samen een atelier te delen.
De ironie waarmee De Pauw het verleden in enkele van zijn werken laat passeren, doet de auteur glimlachen. Zo draagt dit werk (twee kapot gezaagde doeken die aan elkaar gelijmd zijn) de titel If it reminds you of Fontana its a representative painting.
Een beschilderde en bespoten metalen kromme plaat.
Een zeer fijn werkje.
De editie: je eigen Wim De Pauw bouwpakket, verschillende opties om een werk te maken. Helaas al tijdens de vernissage volledig uitverkocht…
De koffieruimte waar Nicoline Van Stapele aan haar Bronxruimte werkte.
De werken van Wim De Pauw, Jean-Georges Massart en Nicoline Van Stapele zijn nog tot 9 november te bezichtigen in Loods 12.
Bij de buren: http://waterschoenen.blogspot.nl/2014/10/jean-georges-massart-wim-de-pauw.html