Het is een van de betere tentoonstellingen die ik in de Hallen Haarlem zag. Waar ik tegelijk buitengemeen kritisch ben over het gebrek aan inhoud, is het zorgvuldig georchestreerd gebruik van de ruimtes geslaagd.
Fopkunst – kunst die op kunst lijkt maar het eigenlijk niet is. Friedrich weet ons bij de neus te nemen, de pretentie is zo groot dat het ergens radicaal grappig wordt.
Nog tot 30 november.
dehallen.nl/nl/tentoonstellingen
-
Duidende tekst in de stotterzaal. leest u even mee?
De-de-de-de boombast het door het portaal. Het blijkt een stotteraar die niet uit haar woorden komt. Fotopapier is ritmisch verlicht. Dat doe je bij elkaar en dan heb je iets.
In een andere zaal gelijktijdige projecties, bezoek bij een vrolijk gehangen man. Dat is op zich naratief en prikkelend, waarom stroboscopisch verstoord? Opnieuw een vorm van kunstbejag, niet mis te verstaan.
En dan toe een zaal intrigrerend objecten.
Friedrich vormt een mooi een-tweetje met Michiel Auder, videosnaps van vroeger: “een onvermoeibaar chroniqueur die sinds de jaren ’60 met zijn camera’s, van Super 8 tot iPhone, gebeurtenissen in zijn omgeving en in het leven van zijn kunstenaarsvrienden vastlegt”
Incluis polaroïdes.
En in de eigenlijke hallen een keur aan boxed filmpjes.
Nog tot 30 november.
Leave a Reply