De installatie van Parreno is eigenlijk vooral verwarrend. Waar kijken we naar? Waar gaat het over? Bij binnenkomst zien we wat verloren in de enorme Park Armory Hal, 2 rijen lichtinstallaties hangen, die samen het werk Danny Street (2015) vormen. Als de lichten aan zijn doet het denken aan Time Square. Onder de uithoeken van de lichtinstallaties staan vleugels, aan het eind van de twee rijen zien we Bleachers (2015) een sculpturale tribune tussen drie enorme lege witte schermen. Het duurt zeker 15 minuten voor er iets gebeurd en de gebeurtenissen zijn met grote tussenpozen, het hele spel duurt ruim 2 uur (als je die niet hebt kan je beter niet gaan!). De lichten gaan allemaal aan en weer uit, een piano begint te spelen en stopt.
Op een enorm LED scherm tussen de hangende lichtinstallaties begint Anywhere Out of the World (2000) de video waar we het door Parreno aangekochte japanse animatie karakter Ann Lee zien die ons met haar grote doordringend manga ogen aankijkt en zegt: “I am a product. A product freed from the marketplace I was supposed to fill. I do not belong to anybody,”. Weer later beginnen de drie enorme lege video schermen een voor een tergend traag op en neer te bewegen zonder dat we er ook maar iets op zien. Uit het niets zijn er een viertal kleine jonge meisjes (niet ouder dan 10 jaar) tussen het publiek die zeggen: “First, I was two-dimensional,” Then I was three-dimensional. I figured I would become four-dimensional.” De start van de performance Ann Lee (2011) een samenwerking met kunstenaar Tino Seghal.
De meisjes bewegen mechanisch hun armen op en neer, wereldvreemd een beetje griezelig, dan kijken ze rond in hun cirkel “lock eyes” met een bezoeker en vragen: “Would you prefer to be too busy or not busy enough?” ongeïnteresseerd in de bezoeker of het antwoord zeggen ze: “that’s interesting” en stellen hun volgende vraag “What is the difference between a sign and melancholia?” aan een andere bezoeker (het antwoord is weer het monotone “that’s interesting”…) en lopen uit de verschillende cirkels allemaal samen de hal uit als in “a call back”. De tribune begint heel langzaam rond te draaien. Een andere piano begint te spelen. Het publiek wordt met tussenpauzen van de ene plek naar de andere gemanipuleerd. De interactie, participatie en technologie is hoogstaand maar het blijft allemaal erg op afstand en nietszeggend behalve dat het eigenlijk vooral vol van zichzelf is.
Licht geïrriteerd beginnen we richting uitgang zaal te lopen op zoek naar drank… Op het linker video scherm start de film “June 8, 1968” (2005), alsof in een trein rijden we stapvoets (alles in deze tentoonstelling is super traag) door een fris zonnig zomers landschap en waar we een voor een verschillende sombere zombie-achtige Amerikanen in het langschap langs de rails zien staan. Ze kijken ons niet aan maar kijken als het ware door ons heen met lege nietszeggende blikken. Op een ander scherm zien we Marilyn (2012), de camera beweegt (alweer) langzaam door een kamer in het Waldorf Astoria, we zien papier waar je per letter woorden ziet ontstaan onder de tip van een kroontjespen. Je hoort in gedachten het krassende geluid. De focus van de camera is scherp en duidelijk, we zien de kroon van de pen licht doorbuigen, de inkt tevoorschijn druppelen tussen de 2 punten en werkelijk opgezogen worden door het papier dat we zien verzadigen en “opzwellen”. De trage heldere filmbeelden, de intensiteit van de kleuren en de fotografie zijn echt adembenemend mooi (hypnotising indeed comes to mind!).
Maar naast die overweldigende schoonheid van de filmbeelden overheerst toch vooral de afstandelijkheid van de technologie, het mechanische, de manipulatie. Het gebrek aan emotie, gevoel, het afwezig zijn van menselijkheid en zijn verscheidenheid en onvolmaaktheden maakt de tentoonstelling bedoeld of onbedoeld ondraaglijk.
Nog te zien tot 2 Augustus 2015
Philippe Parreno: H {N)Y P N(Y} OSIS
Park Avenue Armory, 643 Park Avenue, NY
Leave a Reply