Frans Tweedehands op reprise. Afgelopen, maar pijnlijk genoeg om aan te halen. Gerecycleerde lakfoto’s. Als Damien Hirst zijn driftig rerepeteerde stippenschilderijen in slow motion: even leeg, even eyecandy en het gelijkt sprekend Echte Kunst. Dubbel leeg, want dit is zerocontent zonder bodem. Hirst is dan nog gelaagd met cynische geldgeneratie, handel vormt de essentiele inhoud ervan. Die gelaagdheid ontbreekt bij Dibbets. Het is alleen handel. (De werken doen 100.000 het stuk, misschien beter op zijn plek bij Freeman Inc, waar de nieuwe colour studies eerder zichtbaar waren, galerie als meer natuurlijke habitat dan een museum voor hedendaagse kunst.)
Puur commerciele klets. Mooie klets, dat wel. Je vraagt je af waarom het Stedelijk hem dit podium gunt. Ah, zou Fuchs…
Charmant, die oude Dibbets, (lees -jonge-) met z’n perspectiefcorrecties, vooruitstrevend gerommel met foto’s, fijne horizons, Jan Dibbets steekt zijn duim op.
Midden jaren tachtig al door het ijs gezakt met fotografische potloodfroebel, mooitekenarij.
Anno nu zijn de oude fotografettes uitstekend op te blazen zonder direct kwaliteitsverlies.
En zo heb je driemaal plezier van je ideetje.
Een geweldig ideetje overigens, fijn werk an sich. Maar niet passend zo groots en breed in Het Stedelijk. Laten we deze show maar opvatten als uitschrijven uit de kunstgeschiedenis.
Ik wil niet te positief lijken over Damien Hirst, ik vind hem van alles niets, maar op elk ideetje van deze of gene heeft hij er vaak tien, twintig. De man had wel een zekere vaart van werken. En dat kun je van Dibbets niet zeggen. Eén ideetje in de tien, twintig jaar, retrospectief bezien. Dat is niet zo veel. (Precisie, aandacht, doorwrochtheid, een genie neemt de tijd voor het Grote Werk dat slechts langzaam tot stand komt – eufemistisch voor een combinatie van luiheid, ideeënarmoede en gewoon geen zin om te werken.)
Dibbets als gepasseerd station. Veel hedendaagse kunst in deze vorm, groots gepresenteerd en repetitief, is ijdel en voorspelbaar. Want in hoeverre verschilt dit van Avery Singer, hier als visueel zomerfeest gelauwerd door NP? Is dat ook niet herhalingsdrift, veel van hetzelfde, steeds groter, theater?
Dibbets New Colour Studies was te zien deze zomer, misschien liep u er langs. En vond u het net zo mooi als ik. Super voor boven de bank.
stedelijk.nl/en/exhibitions/jan-dibbets-color-studies-1976-2014
Je overtreft jezelf hier, JB… :-)
Fuchs schreef – toevallig? – meerdere lovende stukken over dit Dibbets-werk in de maanden voorafgaand aan de plaatwerkexpo in het Stedelijk.
hearhear
mooie beelden zijn niet waar
staat bij die laatste nu een perspectivistisch lijntje gespannen?
(straks gaat de Koning er nog met zijn vingers aanzitten)
erger is het effect op de jeugd (Lennart Lahuis: man man man)
ik zeg toch dat kunst net zo dood is als jazz
verder ben ik het overal mee eens
‘luiheid, ideeënarmoede en gewoon geen zin om te werken’
wie heeft er geen last van?
ik heb de tentoon niet gezien, maar hoe een leesfeest. Dat levert zoiets dan wel weer op gelukkig JB.
@GS
bij die laatste staat idd vermaledijd tripwire; om te voorkomen dat je al te dicht komt.
He gaan we met zn allen nog naar Fuchs in de kelder? (Next hier in de kolommen beloof ik) (Wordt weer een ander leesfeest JJ en dank voor je comment)
Dan deden ze dat in Rotterdam 10 jaar terug toch beter…
http://www.nrc.nl/nieuws/1996/01/19/eeuwig-theedrinken-de-fotoseries-van-eadweard-muybridge-7296009-a511646