De Puttense Pottenbak Biënnale – deel 5

Penina Pannewitz was gearriveerd. En ze was niet alleen. De Israëlische keramiste die van de nood een deugd had gemaakt en hele serviezen met haar ogen dicht kon maken had haar voltallige entourage meegenomen. Ze was alleen iets vroeger gearriveerd dan de bedoeling was. Zes weken om precies te zijn. Kennelijk had Nellie zich een maand vergist toen ze het contract opstelde.

De keramiste was ook iets corpulenter dan op de foto’s op haar Facebookprofiel. Nellie wist niet zo goed wat ze met onverwachte situaties aan moest en besloot de hele delegatie onder te brengen in het atelier van Walewein, de man met wie ze officieel niks had totdat zijn scheiding rond was.

In het Museum van Potten en Pannen was ondertussen de chaos compleet. Vooraf goedbedoelde plannen en planningen waren al weken geleden overboord gegooid en elke medewerker viel terug in overlevingsgedrag waar bedrijfspsychologen van smulden. Pr-medewerker Alfons kroop steeds verder in zijn autistische schulp en interim-directeur Barend liet regelmatig het alfamannetje in zich los, dat zich wilde doen gelden. Ook wanneer dat beter was van niet. Zoals met stagiaire Nanda.

“Hoe doen we het op internet; wordt er al veel over ons gepinterest?”, vroeg Barend terwijl hij over haar schouder meekeek.

“Ik zie op Pinterest nog niks, maar m’n dashboard toont al wel veel posts op Twitter”, zei Nanda. Deze stagiaire was eigenlijk de enige medewerker die zich niet gek liet maken door de recente waanzin in het museum – op de paar terminale vrijwilligers na dan.

“En die volgers op Twitter, gaan we die nog bellen voor een speciale actie?”, vroeg Barend.

Nanda keek hem vol ongeloof aan. Was dit een grap?

Barend rook een educatief momentje. “Je moet het ijzer smeden als het heet is. Dus als mensen ook maar een beetje interesse tonen, moeten we ze meteen een actie door de strot douwen. Upsellen, upsellen, geen korting. Pak die mensen bij de kuif en sleur ze ons museum binnen.”

“Natuurlijk.” Nanda besloot er verder geen woorden aan vuil te maken. Ze verzamelde mooie referenties van haar stageopdrachtgevers en ze wist dat ze die doorgaans niet kreeg als ze zich kritisch opstelde.

“Goed zo. Niet verslappen zo met de finale in het zicht”, zei Barend tevreden. Het testosteron gierde door zijn lijf. Dit waren de momenten waarop hij zich weer jong voelde. Hij zou dit museum wel weer even op de kaart zetten. En daarna snel verder naar een mooie klus.

Op dat moment kwam Nellie naar hem toe. “Er is een overstroming geweest in het atelier van Walewein. De helft van zijn beelden zijn beschadigd.”

Wordt vervolgd

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*