Aankoopbewegingen

“Ik maak even een selfie met de kunstenaar! Voor op Instagram. Zien m’n vriendinnen dat ik ook cultureel kan zijn. Vind je niet erg toch?” Voordat Jona het wist had hij de rijk geparfumeerde arm van Wendy om zijn nek liggen. Door de wolk van wasverzachter heen rook hij de penetrante pepermuntwalm van haar Stimorol.

Wat een ordinarigheid, dacht Jona. Maar Wendy had de vorige keer gezworen dat ze werk van hem zou kopen, dus vooruit dan maar. Wendy was de zus van Jona’s zwager. Heel goed kende hij haar niet. Ze zagen elkaar een of twee keer per jaar tijdens een verjaardag. Dat was steevast het moment dat Wendy naast Jona op de bank kroop en hem verzekerde dat ze een keer werk van hem zou kopen. Waarna ze hem altijd in zijn bovenbeen kneep. Jona begreep nooit helemaal het signaal dat daar van uitging, maar lachte dan beleefd terug.

En nu stond Wendy in maximaal marktkraamgehalte in zijn atelier. Zelf leek ze ook even te aarzelen waarom ze dit had voorgesteld, maar Wendy besloot er het beste van te maken. Ze lachte haar lichtblauwe tanden bloot en zei: “Zo, wat raad je me aan? Het moet dus boven de eettafel. Maar niet te depressief hoor. Het moet wel een beetje gezellig blijven aan tafel.” Wendy gaf hem een knipoog en schaterde het uit. Jona rook onder de pepermuntwalm haar laatste Camel-sigaret.

“Nou, dit is dus mijn laatste werk, ben ik eigenlijk best wel trots op”, zei Jona terwijl hij een groot doek pakte en voor Wendy neerzette. Die was nog de reacties op haar Instagrampost aan het inventariseren. Toen ze opkeek zei ze: “O mijn god! Dat is wel heel erg heftig! Dat kan niet hoor! Dan hangen we na het toetje allemaal aan de dakgoot!” Wendy liet haar lach weer rochelen in haar keel.

Jona pakte een doek met lichtere kleuren, maar dat was te flets. Het mocht wel lekker knallen van Wendy. Een werk met primaire kleuren dan? “Dat hebben ze bij de Action ook”, zei Wendy. En mensen moesten natuurlijk niet denken dat ze van de straat was. Weer die lach.

Jona pakte nog zes werken uit het bubbeltjesplastic, terwijl Wendy met haar man Michel stond te appen. “Mies vraagt wat het allemaal moet kosten. Hij kent me goed, m’n schatje.” Jona antwoordde: “De kleine werken beginnen bij 1500 euro en de grotere zijn tussen de 2500 en 3500 euro.”

Ineens was de lach verdwenen. Wendy’s grote blauwe ogen staarden hem tussen de mascaraklonten aan. “Zo! Da’s veel! Nou snap ik wel waarom jij niet veel verkoopt!” Jona wilde nog een paar argumenten van zijn galerie aanhalen, maar Wendy stapte op hem af en zei: “Sorry schattebout, maar ik dacht dat ik voor een paar tientjes klaar zou zijn. 1500 euro gaan we echt niet redden. We moeten ook nog een nieuwe bank.” Wendy slingerde haar suede tas om haar schouder, griste een sigaret eruit en zei: “Ik moet er weer eens vandoor. Maar als we ooit de Jackpot winnen, kom ik wat kopen. Echt waar!”

En weg was ze. Jona keek bedremmeld zijn atelier rond. Overal stonden werken uitgepakt, het bubbeltjesplastic hing er verslagen bij.