Maatschappijkritische uurtarieven

Veel kunstenaars klussen bij om in hun onderhoud te voorzien. Vaak onder hun niveau en slecht betaald. Het is de trieste conclusie van jarenlang praktijkonderwijs dat net niet helemaal aansluit op de praktijk. Je zou ook kunnen zeggen, het is de omgekeerde wereld van vraag en aanbod. Waar veel kunst is en weinig kopers heb je weinig inkomen. Maar hoe kan het dan dat er toch behoorlijk wat geld rondgaat in de sector? En waarom belandt dat niet bij de kunstenaar?

Een voorbeeld uit de praktijk. Hans slaat vlak na zijn afstuderen een aanbod af van een beginnende galerie. De eigenaar heet Fens Wolters. Wist Hans veel. De galerie doet het inmiddels best aardig en Hans is er ook niet minder van geworden, maar dat is niet de moraal van het verhaal.

Hans kon zijn kunst niet goed vermarkten en is in de loop van de tijd decors gaan bouwen. Hij is handig, een gezellige ouwehoer, iemand die je er altijd bij kan hebben. De uurtarieven waar Hans voor werkt variëren. Van 35 euro bruto bij de instelling met de vooralsnog politiek incorrecte naam tot 10 euro zwart bij de Galerie in het Westen van het land.

De werkweken verschillen. Soms werkt Hans 40 uur per week, dan weer 10 uur. De instellingen weten dit en sommige maken handig gebruik van deze afhankelijkheidspositie. Neem als voorbeeld de Galerie in het Westen van het land. Deze galerie deed een oproep: expositiebouwers gevraagd voor 20 euro per uur. Wit. Niet veel, maar beter dan 0.

Eenmaal op gesprek hoorde Hans dat het bedrag toch iets lager uitkwam. Er was geen goede reden. Omgerekend zou hij nu 10 euro per uur verdienen. Zwart. Handig onderhandeld van deze galerie kun je denken. Niet handig dat Hans op deze manier geen pensioen opbouwt. Laat staan zichzelf kan verzekeren.

Hans nam de klus aan bij de Galerie in het Westen van het land en niet zonder risico. Hij onderzocht een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Wat bleek: als kunstenaar val je in de hoogste risicoschaal, “want die waaghalzen staan nogal eens op een ladder”, aldus de verzekeraar. Hans sloeg de verzekering af en klom weer op de ladder.

De eigenaresse van de Galerie in het Westen van het land deed inmiddels voorkomen alsof haar leven ook heel zwaar was. De maatschappijkritische kunstenaar van de maatschappijkritische installatie was de avond daarvoor doorgezakt en liet verstek gaan bij de opbouw. Hoe moest het nou met deze maatschappijkritische expositie, waarvoor de galerie veel lof en fondsen zou oogsten?

Hans hoorde de klaagzang geduldig aan en besloot de galeriehoudster te hulp te schieten. Hij werkte meer en langer door, zodat de maatschappijkritische galerie de volgende dag een mooi maatschappijkritisch geluid kon laten horen. Jammer dat er geen extra budget tegenover stond, maar dat terzijde.

Toen alles was opgebouwd moest Hans iets halen uit het woonhuis boven de maatschappijkritische galerie. Eenmaal binnen viel zijn mond open. Hij was beland in een opulente toonzaal van antiek en design. De maatschappijkritiek was ver te zoeken. Hans hoefde niet lang na te denken. Hij draaide zich om, liep naar de beneden en diende zijn ontslag in bij de Galerie in het Westen van het land. Naar zijn geld kon hij fluiten.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*