Feestje

“Joh, ben jij kunstenaar? Dat had ik echt niet gedacht!”, zei de dame in het rode jurkje. Ze boog net iets te ver naar voren, waardoor Jonathan werd getracteerd op een inkijkje waarop hij niet zat te wachten. De dame schudde haar zwart geverfde haren wild heen en weer, alsof ze haar schouders afstofte. “Kunstenaars zijn toch van die contactgestoorde gekkies? Jij lijkt me heel sociaal!”

Jonathan wist niet zo goed wat hij met dit dubieuze compliment aan moest. “Ik heb ze zelf ook in m’n omgeving hoor”, zei de vrouw die Sheila bleek te heten. Ze klonk samenzweerderig: “Twee vriendinnen zijn het ook. Allebei aan de Willem de Kooning gestudeerd. Dus ik weet waarover ik praat. Schatten van meiden, echt waar. Maar met geen stok naar buiten te krijgen. Hele dagen in hun atelier. Beetje wereldvreemd, als je het mij vraagt.”

Jonathan kende de vriendinnen van Sheila niet, wat hem verder niet verbaasde. Sheila leek van een andere planeet te komen. Ze keek verwilderd uit haar ogen. “Maar wat maak jij dan?”

In gesprek met een verzamelaar of galeriehouder had Jonathan al moeite met deze vraag, laat staan op een feestje. Hij overwoog verschillende antwoorden, van serieus tot absurdistisch, maar besloot het toch bij de waarheid te houden. “Ik maak sculpturen van plastic.”

Sheila schudde even met haar hoofd, haar voorstellingsvermogen gaf niet thuis. Jonathan pakte zijn telefoon erbij en toonde zijn Instagram-account. Hij scrollde langs een aantal recente werken. Ondertussen voelde hij Sheila’s boezem op en neer gaan. Ze ademde zwaar. “Zo joh, zoiets heb ik nog nooit gezien!”

“Hoe kom je er nou bij om dat te maken?”, heeste Sheila verder. “Word je op een ochtend wakker en denk je: vandaag ga ik met plastic werken?” Jonathan glimlachte beleefd. “Nee, dat is een proces van jaren. Ik heb van alles geprobeerd, maar plastic is gewoon echt m’n materiaal.” Hij besloot alle omwegen, tegenslagen en zijstraten in zijn proces te reduceren tot een bijna ongeloofwaardig antwoord, maar het werkte. Sheila knikte begrijpend.

“Nou, ik zou het niet kunnen hoor. Ik ben heel erg simpel in dat opzicht. Het is zwart of wit, van alles ertussen in hou ik niet zo.” Jonathan keek naar Sheila’s haarkleur en knikte instemmend. Hoe lang moest dit gesprek nog duren? Gelukkig, Sheila’s telefoon ging. “Hi lieffie… ja, gezellig… ik sta hier met een kunstenaar te praten…” Opeens begon Sheila heel hard te lachen. “Nee, dat valt wel mee! Ik ben alleen wel blij dat ik dat pilletje extra niet heb genomen!”