Deze Kunstbeurs

“Heet je echt zo? Ik dacht dat het een artiestennaam was.” De vrouw pulkte haar driekwartbroek uit haar bilspleet en keek Jonas uitdagend aan. Of zwakbegaafd. Jonas kon het niet met zekerheid zeggen. Een paar meter verderop tuurde een man over zijn leesbril naar de expositietekst. “Dit klinkt allemaal heel mooi, maar het is toch gewoon gelul, wat jullie kunstenaars over jullie werk verzinnen?”

Zijn dit nou de kwalitatieve bezoekers die ons beloofd zijn, dacht Jonas. Hij had zich Deze Kunstbeurs heel anders voorgesteld. Een paar dagen eerder had hij samen met honderd andere kunstenaars een eigen standje ingericht in een beursgebouw in het centrum van Amsterdam. Helemaal in lijn met de hype rondom het culturele ondernemerschap waren kunstenaars vier dagen lang nu ook hun eigen galeriehouders.

Sommige galeries vonden dit concept vooral belachelijk. Andere hadden vernomen dat er tijdens Deze Kunstbeurs in december nog wel eens bedrijfsverzamelaars rondliepen met een fors budget dat voor het eind van het jaar op moest. En dus streek ook deze editie een handjevol galeriehouders neer in de resterende beursstands. Sommigen met enthousiasme, anderen met geveinsde tegenzin. Een enkeling hield het na een middag al voor gezien en schreef zijn mobiele nummer op de muur.

Om zoveel mogelijk bezoekers bij de opening te krijgen waren er uitnodigingen uitgegaan voor VIPS, vice-VIPS en semi-VIPS. Maar het deurbeleid bleek rekkelijk en uiterst creatief, want toen de eerste bezoekersaantallen wat tegenvielen kwamen er uit allerlei binnenzakken nog extra kaarten tevoorschijn die kunstenaars mochten uitdelen aan vrienden en familie. En zo kwam het dat Jonas de hele week al het idee had dat hij op de huishoudbeurs stond.

Twee stands verderop stond Tralalieke. Haar enthousiasme en ambitie waren niet kapot te krijgen. Ook niet door Jop Sloper die haar en vele andere kunstenaars tijdens zijn laatste beurs op slinkse wijze van hun borgsom had beroofd.

Jonas liep naar haar toe. “Heb je nog wat verkocht?” Tralalieke maakte plafondhoge pentekeningen van jonge vrouwen in verwarde toestand. Haar antwoord verbaasde Jonas dan ook niet. “Hou je er wel mooie contacten aan over, denk je?” Tralalieke haalde haar schouders op. Ze was benaderd door een creatieve therapeut die wilde weten met welk pennenmerk ze tekende.

In het laatste uur kwam Winny op Jonas afgelopen. Winny had een eigen project opgezet waarbij kunstenaars ontwerpen op shawls hadden gemaakt. Winny had er niet een van verkocht. Bij Jonas waren ook geen oranje stippen te zien. Hij ging ervan uit dat het voor anderen wellicht een betere beurs was geweest, maar Winny hielp hem uit die droom.

“Ik ben net de hele beurs afgegaan. Alles bij elkaar voor nog geen 25.000 euro verkocht!” Ze wist niet hoe ze het had. “Voor hetzelfde geld had ik vier dagen lang met de fles op schoot naar The Sound of Music kunnen kijken!”