Met plezier ondertekende ik de petitie Ruf terug in het Stedelijk. Voor de vaak, natuurlijk, eerst dat onderzoek eens afwachten en zo’n terugkeer hoe wenselijk ook is ondenkbaar. Toch zag ik haar graag ‘haar taak’ afmaken: Stedelijk eindelijk eens on the move en wie weet wat de toekomst aan nadere stof voor inhoudelijke discussie zou hebben opgebracht.
Want twee dingen een, ik ben hoe enthousiast ook over haar persoon niet bepaald kritiekloos richting Ruf. Die nieuwe opstelling van de vaste collectie in de kelder van Stedelijk: handwerktentoonstelling verzorgingstehuis Open Vensters-niveau.
Postzegels geplakt in een wat voelt als een beursopstelling. Objecten dwars gehangen op de de stalen schotjes van Koolhaas die nooit als stalen schotjes gevoelen, waarvan nut en noodzaak me dan ook ten enenmale ontgaat. Ze zijn beplakt met hout anders gaat er geen spijker in. Knetterzwaar staan ze nu zo in de weg. Daar is geen beweging in te krijgen. Nieuwe directeur zal ze wel linea recta terug richting Tata Steel redigeren. In de Hoogovens ermede. Omsmeden tot ploegwapens.
Vooral treurig aan deze ingezette setting is dat ik geen enkele reden zie terug te komen. Ik ben daar vast niet de enige in. Er is niks aan, er beklijft niets. En dat komt doordat het object als zodanig op de voorgrond staat en niet de potentiele beleving ervan.
Waar eerder de eindeloze reeks meesterwerken vroegen om herbezoek en weerzien doet deze bloedeloze uitstalling van objecten vooral denken aan een postzegelverzameling. Een uitstalling van dit hebben we en dit ook en dit ook en kijk – abstract expressionisme, check, zero, check, Mondriaan, De Stijl, check en check zo maar de geschiedenis door.
Vast met de beste bedoelingen ingegeven: ontheiligt de voorwerpen en breng ze terug naar aarde. Weg van verheven whitecube. Gebroederlijk stoel, poster en schilderwerk naast klok en tapijt. Resulterend in wat voelt als een beurssetting. Het zijn allemaal objecten met waarde die daar hangen. Maar dan niet zozeer intrinsiek wat dat ook moge zijn maar vooral financieel en historiserend.
Je kunt het ook meer cynisch bekijken: alles van waarde is verhandelbaar, vandaar deze pseudo beurssetting. Opzooien met je vermeende betekenis. Alles is handel. En die stallen we hier zo uit. Als een levende catalogus.
Veelal gaat dat uitstallen nog wel goed. Wat ouder werk gedijt vaak binnen de lijst. En ook boekjes doekjes en klokjes bekijk je face to face, wat boeit ruimtelijk inzicht dan.
Echt fout gaat het bij Newman. Welkom bij Domeinen Roerende Zaken. Die stoeltjes veilinglot nr214, nr215 en nr216. Topstuk Newman, blauw, z.g.a.n., niet overschilderd nr339.
Een topmuseum heeft last van drukte, maar dat heeft de IKEA ook. Alleen daar hebben ze goed over routing nagedacht. Bovenstaand zo bezien zijn die saaie vierkante zalen met plechtig werkend gehangen zo gek nog niet. Het geeft de bezoeker ademruimte.
En passent werd ik wel verrast door losse stukken: deze geen Eva Hesse is een Serra(!?) in neon met touwtjes. Kende ik niet. Ook hangt er enigszins weggemoffeld een mooie stoet Ryman (maar is alles niet enigszins weggemoffeld)
Base 2 is haast een klucht. Chamberlain, Hirst, Halley en godbeter Mangold bruut bijeengepakt tussen meer. Ik meen Koons ushert er nog in banality, Ashley Bickerton, Haim Steinbach, de man zonder ontwikkeling.
Polke is zo groot die redt het wel.
Stedelijk base in die moeizame kelder is een laat maar zitten. Een principiele keus – hoe laten we de hordes meesterwerken zien op een eigentijdse wijze, down to earth, vol dwarsverband en buitengemeen toegankelijk gebracht aan hordes liefhebbers en toeristen – leidt tot bloedeloze schappen waar, geschiedenis. Plaatjes uit een prentenboek maar dan de echte plaatjes. Plaatjes van het internet maar dan de echte plaatjes.
Een museum moet eigenlijk maar drie dingen doen: 1 De kunst juist tonen. 2 De kunst juist tonen. 3 De kunst juist tonen. Wat ‘De kunst juist tonen’ is, is de vraag. Het hier gegeven antwoord is het niet.
En dan toch Beatrix Ruf liever aan het roer gehad in plaats van weg. Los van de muizenissen, dat is een ander verhaal, dat gaat over een bekoorlijk functioneren binnen gestelde voorwaarden. Graag zag ik haar hier als hoofdverantwoordelijke de boel bestieren de komende tien jaar. Wellicht vind ik de wegen die ze dan zou voorstaan niet te hebben. Wellicht stond er nog wat op stapel de komende jaren. Wellicht mogelijkheden tot onmin te over. Maar wel op basis van een gebeuren. Nu is het voorts ushering in tranquility.
Ik kom wel weer eens als ze een goede tentoonstelling hebben, maar niet zomaar meer tussendoor. Zonde van de tijd.
(En dat is het niet het geval bij de collectieopstellingen van Boijmans en Van Abbe. Of De Pont. Daar kom je steeds weer.)
Stedelijk Base toont de ontwikkelingen in kunst en design, vanaf 1880 tot nu, in vele hoogtepunten.
Da belooft niet veel goeds als ik dit af ga vinken!
Wat nou treurig. Mooi toch dat het modernisme in een kelder eindigt die eruit ziet als een 19e eeuwse salon. Zwijmelen bij Rothko is voor mensen die niet tegen de waarheid kunnen. De intrinsieke waarde van het kunstwerk is toch juist het fetisjkarakter ervan. Elk museum is uiteindelijk een etnografisch museum. Lekker publiek ook weer. Was het op diversiteitsmiddag?
Ik lees in je lange stuk geen enkel inhoudelijk argument waarom Ruf een goede directeur zou zijn voor het Stedelijk. Toch teken je de petitie. Heb je niet gewoon een hekel aan Amsterdam?
Ha Peter, het zijn twee dingen, Stedelijk Base is de hoofdmoot hier, Ruf komt daarbij even langs. Kon dat niet laten liggen omdat ze zo in het nieuws is geweest en Stedelijk Base werkelijk wel uit haar koker komt, denk ik. Leeuwendeel van tentoonstellingen zijn veeljarenplannen; ik denk dat Genzken wel haar akkefietje is en Wolfson, maar bijvoorbeeld Tingely en ook Segal loopt al langer, niet haar verdienste. Er is een heel team van rotsvaste curatoren aan de slag daar.
Argumenten voor Ruf passeren bovenstaand zijdelings de revue en meer voor de goede verstaander. 1 Beter doorwerken op ingeslagen weg dan *weer* een nieuwe directeur (die de entree weer gaat veranderen, verse huisstijl, de muk uit de kelder weer naar boven etc) 2 Ik vind haar een fijn mens, benaderbaar, warm, aanwezig; je kwam haar overal tegen – Art Rdam, in galleries, op bijeenkomsten, kom daar maar eens om. Leert nederlands, fietst, is toegankelijk. 3 Dat ik Stedelijk Base niet vind gelukt en ook bij Wolfson toch wel kanttekeningen heb – groots gekunstelde lawaaipapagaaierij voor vooral heel veel geld – betekent dat ik mogelijk verschil van mening heb maarrrrr 4 Er was lef en durf terug in Stedelijk, ballen in de tent. Potentieel visionair, ik had haar graag door zien werken. Wellicht niet met mijn soort dingen, maar wel potentieel onderscheidend.
Nieuwe entree is heel goed, het idee an sich om de collectie in de kelder te zetten en de mooie zalen gebruiken voor hedendaags wisselwerk, prima.
Enfin, jammer van de belangenverstrengelingen, broddel, onbegrijpelijk ook. Kom maar op met de uitkomsten van dat onderzoek.