De workshop

“En… wat zegt de steen tegen je?” Albert probeerde zijn cursisten altijd zo laagdrempelig mogelijk te benaderen. Twee wezenloze ogen onder een blondgrijze pony keken hem aan: “Een steen praat toch niet?” Albert had een hekel aan domme mensen, maar het waren de enigen die 150 euro over hadden voor zijn tweedaagse beeldhouwworkshop. Even doorbijten dus. “Nee, het marmer praat inderdaad niet, maar je moet het aanvoelen. Waar wil die steen naartoe?”

Door het raam, dacht Gemma – een van de weinigen die al na een kwartier spijt had van haar deelname. “Die Albert, heeft die eigenlijk wel aan de kunstacademie gestudeerd?”, vroeg ze aan haar buurman. “Op zijn website staat dat hij een Beeldende Achtergrond heeft”, zei Hans, “dus dat zal wel goed zijn.”

Gemma keek om zich heen: tien volwassenen in een oud schoollokaal op een stralende zaterdagochtend. Waarom had ze zich in godsnaam laten overhalen door haar “kunstzinnige” vriendin uit Wassenaar, die twee blokken verderop stond te ploeteren op een brok graniet? Marie-José schilderde doorgaans koeien, maar voelde zich niet geremd ook andere terreinen te verkennen. Gemma zuchtte en ging nog een kop koffie halen.

Onderweg botste ze op een hoogbejaarde vrouw met een stuk speksteen onder haar arm. Het oudje was duidelijk de weg kwijt en verontschuldigde zich. “Mijn zicht is nog maar 20%, ziet u. Weet u waar de workshop Beeldhouwen is?” Gemma keek naar de grote beitel die de dame met zich meetorste en vroeg zich af hoe verantwoord dit allemaal was. Zou die Albert wel verzekerd zijn als iemand z’n duim eraf hakte?

Eenmaal terug zag Gemma het oude besje zwoegen boven het speksteen. Haar zicht bleek inderdaad vrij beperkt, maar dat weerhield Albert er niet van haar te overladen met complimenten. “Heel mooi, heel mooi. Het lijkt wel een walvis. Maar als je je ogen dichtknijpt zou het ook een landschapje kunnen zijn.” Het vrouwtje glom van trots. “Mooi, ik hou van landschapjes.”

Tijdens de lunch, die met twee Turkse broden en een bakje smeerkaas wat karig afstak tegen wat het cursusgeld deed vermoeden, sprak Gemma haar vriendin erop aan. “Die Albert is toch een grote fopneus? Weet je dat hij met twee ochtenden en een middag 1.500 euro bij elkaar harkt?”. Marie-José had nog nooit gewerkt voor haar geld en twijfelde. Ze had zich een tennisarm gebeiteld op het graniet, maar de steen lag er nog net zo bij als in de winkel.

Gemma vroeg over tafel aan Albert: “Kun jij een beetje rondkomen van je kunst?” Albert’s ogen begonnen te glimmen. “Ja hoor, heel goed. Ik geef regelmatig workshops en gelukkig heb ik een vaste klantenkring die mijn werk koopt.” Hij gaf het hoogbejaarde vrouwtje een knipoog. Die pakte eerst de armleuning en toen zijn arm en zei: “Ik ben een groot bewonderaar van Albert’s beelden. Ik heb er al een stuk of twintig.”