Samen inrichten

“…En daarom wil ik mijn installatie dus hier hangen.” Jetteke marcheerde langs de uiteinden van een denkbeeldige rechthoek middenin de expositieruimte. Haar drie mede-exposanten zwegen. Als de installatie inderdaad op de plek zou komen te hangen die Jetteke voor ogen had, zou het ding niet alleen een blokkade vormen voor potentiële bezoekers. Het zou ook vreselijk vloeken met de andere werken in de ruimte. En dat was dubbel erg, gezien het bedenkelijke niveau van Jetteke’s werk.

Jetteke kon de stilzwijgende gezichten niet goed plaatsen. Dit had waarschijnlijk te maken met haar stoornis, die zich ergens in het autistische spectrum bevond. Dat laatste hadden haar mede-exposanten voor het gemak alvast gediagnosticeerd.

“En waarom hang je de installatie niet wat meer aan de kant? Dan voelen bezoekers zich niet alleen welkom, maar kunnen ze ook de andere werken beter zien”, stelde Nora voor. “Maar dat gaat dus niet”, trilde Jetteke. Als mensen niet direct begrepen wat zij bedoelde, begon Jetteke altijd licht te trillen. “Mijn werk past niet naast de muur. Het heeft tegenlicht nodig. Het moet echt hie-hier.” Jetteke richtte twee uitgestrekte handen op het midden van de vloer.

Gilles kwam op het rumoer af. Als curator van de expositie voelde hij dat hij ook wat moest zeggen. “Ik denk dat ik ook wat moet zeggen”, sprak de man met zachte stem. Het duurde even voordat de anderen hem opmerkten. Vier gezichten keken hem aan. Gilles was niet zo goed met conflicten. En zeker niet met mensen als Jetteke. Hij besloot haar op dezelfde manier te benaderen als zijn 6-jarige dochter. Maar dan zonder de poppekastpoppen.

 
“Kijk, Jetteke, dit is een groepstentoonstelling. Daaraan doen meer mensen mee dan alleen jij. Dus is het belangrijk dat de andere mensen ook blij zijn met het eindresultaat. Snap je?” Jetteke keek hem wantrouwend aan. Gilles ging verder. “Kunnen we misschien een oplossing vinden die voor jou, maar ook voor de anderen prettig is?”

Jetteke begon weer te trillen. De anderen waren bang dat er op zo’n moment een keukenmes uit haar broek tevoorschijn kwam. Nora keek met een schuin oog naar de voordeur. “Als uiterste compromis wil ik het werk wel een beetje naar de muur hangen”, zei Jetteke, “maar dan wil ik dat het werk van Jonas aan de muur ernaast komt hangen.”

Iedereen keek naar Jonas, die zich ineens gegijzeld voelde. Gilles had hem met plezier geofferd, als Nora niet op dat moment had ingegrepen. Nora had in het verleden met demente bejaarden gewerkt, maar ook aan haar geduld kwam een einde. “Jetteke, ik denk dat je de muur ernaast helemaal leeg moet laten. Dan heeft iedereen goed oog voor jouw prachtige installatie.”

Jetteke gromde. Ze had het gevoel dat ze gemanipuleerd werd, maar zag vier uitgestreken gezichten. Het trillen nam af. Ze kon het keukenmes laten zitten.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*