Groen licht

Het was de dag van de groenlichtbeoordelingen. Een dag waarop sommige studenten genadeloos met hun eigen tekortkomingen werden geconfronteerd, wist Piet-Hein. Als docent Beeldende Kunst had hij al tientallen beoordelingen bijgewoond, elke keer weer even vermoeiend. Voor hem geen vakinhoudelijke bevlogenheid. Hij gaf gewoon les omdat zijn kunst niet verkocht en hij toch een pensioen wilde opbouwen.

Ondertussen ratelde Lieneke maar door over haar houten installatie. Dat dit meisje nog niet was opgenomen… Een collega mompelde iets over Thomas Hirschhorn. Piet-Hein moest z’n lachen inhouden. Dit soort installaties waren zelfs te verontrustend voor een TBS-kliniek.

Lieneke kreeg uiteindelijk ook dit jaar weer het oranje licht, een waarschuwing dat er toch echt zaken moesten verbeteren. Terwijl alle docenten wisten dat de school haar lesgeld niet kon missen en dat het daarom nooit echt tot rood licht zou komen.

Een paar meter verderop had Lorelei zich ingegraven in een berg aarde. Uit een luchtpijpje dat boven de aarde uitstak klonk een verontrustend gebrom. Lorelei was duidelijk nog niet over de dood van haar moeder heen en greep de situatie aan bij elk project. De GGZ is goedkoper, dacht Piet-Hein.

Opeens bewoog de hoop aarde en sprong Lorelei luid hoestend en rochelend tevoorschijn. Ze kreeg geen lucht meer. Daar pakte collega Elselien al snel een bekertje water voor het verwarde meisje. Rood licht dan maar? Nee, coördinator Wim-Jan nam het voor Lorelei op. De collega’s knikten instemmend. Iedereen was toe aan vakantie, dat was duidelijk.

Jetteke was al bijna 70, maar schermde altijd met Louise Bourgeois als docenten zich kritisch uitlieten over haar carrièrekansen. Vanavond tracteerde ze het docentencorps op een meterslange tafel met purperen foetussen. Hè gezellig, dacht Piet-Hein.

Maar wat was dat voor geur? Jetteke had de foetussen van jodium gemaakt. Naar het hoe en waarom bleef het gissen. Jetteke gooide ter verdediging nog haar Indonesische roots in de strijd en iets over een Jappenkamp. De docenten zwegen beleefd en maakten zich stilletjes uit de voeten.

Tijdens deze eindpresentaties voerden veel studenten ongegeneerd hun persoonlijke leed aan om hun kunst te legitimeren. Als de eindbeoordeling naar rood licht neigde, werden er ineens dode familieleden, onverwerkte pleinvrees en vroeggeboortes in de strijd gegooid. Voor Piet-Hein aanleiding om op zo’n moment even naar de wc te gaan. Bij terugkomst had collega Elselien dan al de snikkende student gesust. Soms voelde zijn beroep als therapie en dagbesteding ineen.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

1 Comment

  1. —> Hij gaf gewoon les omdat zijn kunst niet verkocht

    Trompetgeschal, roffel, boem.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*