Witte de With

Nieuwe directeur, nieuwe huisstijl. De folders ogen aardig anders en de nieuwsbrief is beduidend minder strak vormgegeven en elders gehost. Waar beneden tentoonstellingen aan de straat waren is nu een open vergaderruimte en boven is het kantoorloos.

De eerste tentoonstellingen onder de hoede van Sofía Hernández Chong Cuy zijn ongetiteld, werk van Susana Mejía, Pamela Rosenkranz en Anicka Yi, Irene Koppelman solo en nieuw werk van Tessa Margolles.

Irene Koppelman, een solotentoonstelling, werk uit 2012 – 2016

Heel klassiek schilderwerk eigenlijk. Ingebed in (pseudo-)wetenschappelijk onderzoek om terug een maatschappelijke relevantie te verwerven.

“Haar praktijk, die steunt op de samenwerking met deskundigen ter plaatse, kan bijdragen aan het documenteren en – hopelijk – verminderen van de effecten van de opwarming van de aarde. In de combinatie van een esthetische onderneming en wetenschappelijk onderzoek laat het werk van Kopelman zien dat beeldende kunst een rol heeft bij het tastbaar maken van de omstandigheden van onze tijd.”

Aan de andere kant nieuw werk van Tessa Margolles.

Schuddebuiken of middelvinger omhoog? Is het een grap of serieus? Curatorenkunst of een volbloed parodie erop?

De ramen zijn vies gemaakt met het zweet van de t-shirts van de arme Venezolanen en de shirtjes zijn ingegoten in beton. Een van steendragers heeft een foto aan de grote witte muur gekregen als dank voor en herinnering aan geleverde diensten.

Oftewel:

“de zes grote ramen van de galerieruimte worden gewassen, of eerder: besmeurd, met de door aarde en zweet doordrenkte shirts van meer dan honderd Venezolaanse mannen die Margolles inhuurde in Cúcuta. Deze performance wordt uitgevoerd gedurende de eerste maand van de tentoonstelling. In deze periode worden de gebruikte shirts stuk voor stuk in cementblokken gegoten. In ieder blok worden vervolgens de initialen gegraveerd van de arbeider die het shirt droeg, om uiteindelijk samen een installatie te vormen van grenzen en doorgangen. Ook wordt er een portretfoto van een van de arbeiders in Cúcuta getoond.”

Awesome politiek correct. Armoede, misstanden en weet ik al schrander aan de kaak gesteld. Vindt u ook niet? Alles zit erin.

In te wrijven goede bedoelingen, zo plat mogelijk ingestoken, ter meerdere eer en glorie van kunstenaar en instituut. Hijs de witte vlag. Ik geef me over.

Teresa Margolles’ betonnen picknicktafel op Track Gent – gegoten met water geknepen uit doekjes voor het bloeden van dode Mexicanen – was ik eerder ook al niet bijster enthousiast over “uit context getrokken misplaatste dramatiek“.

Ik verlang dan toch naar bijvoorbeeld Renzo Martens Enjoy Poverty alsook zijn Institute for Human Activities in Congo. Zoveel pijnlijker, eerlijker en dubbelzinniger ingezet. Of naar Santiago Sierra die tegen betaling lustig lijnen tatoeert. (“Four prosititutes addicted to heroin were hired for the price of a shot of heroin to give their consent to be tattooed.“) Hard en onsmakelijk.

Teresa Margolles loopt over van beste bedoelingen overigens vast en zeker. En iedereen wordt betaald. Maar de kunst is beroerd.

En dit is een foto van één van haar werknemers.

En op de bovenverdiep Amazon (Container of the Substance Anemine) een licht-, water- en geluidsinstallatie van Pamela Rosenkranz…

…en Color Amazonia van Susana Mejía

Video van Anicka Yi niet op foto.

Een huis vol werk van vrouwen, dat is wel cool. Opmaat voor de koers van de komende drie tot zes jaar. Met ingehangen schijnbare maatschappelijke relevantie. Mogelijke naamsverandering.

Alle tentoonstellingen zijn nog te zien tot zondag 19 augustus.

wdw.nl/nl/our_program

About Jeroen Bosch 4742 Articles
Smaakmakend sinds jaar en dag: onafhankelijk kunstenaar, tentoonstellingmaker, trendbeheerder en oprichter art agent orange, artist run art agency. Eigen werk onder jeroenbosch.com Meer info zie trendbeheer.com/jeroen-bosch

1 Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*