Voor de elfde editie van Beelden op de Berg bedacht curator Flos Wildschut de tentoonstelling ‘Zomersneeuw’. Tien kunstenaars maakten een nieuw werk dat op een specifieke plek in het park te zien is. Daarnaast is er een uitgebreid randprogramma met poëzie, dans en muziek.
De sproeiers staan volop te loeien deze hete middag. Het is een prachtige plek, nooit eerder geweest. De uitgebreide collectie rododendrons lokt veel liefhebbers naar de tuin, waar trouwens ook een heleboel andere bijzondere bomen en planten te zien zijn. De titel van de tentoonstelling verwijst naar het fenomeen van eendagsvliegen, die op een zomeravond uitvliegen, paren en ook meteen sterven.
De vleugels dwarrelen neer en toveren zo een prachtig beeld tevoorschijn. Het fenomeen vormde de inspiratiebron om een reeks werken te tonen die met verjonging en vooruitgang te maken hebben. Je zou door het park kunnen dwalen en ze allemaal bekijken, maar er is ook een plattegrond.
Het loont wel de moeite om af en toe van de paden af te gaan, er is een mooi uitzichtpunt naar de Rijn en er zijn bomen met mooie namen die vreemde vruchten dragen. Het is een degelijke tentoonstelling, fijn om doorheen te flaneren, met af en toe een te verwachten werk in deze context, maar zeker ook een paar uitschieters.
De Pit van Karin van Dam, een klein-huisje -formaat gemaakt van isolatiebuizen en metaal, blijkt een opening te hebben waar je in kunt. Er staan twee boomstammetjes waar je op kunt zitten. Geheid lol voor kids, maar ook voor jezelf. Stel je hebt zo’n Pit in je tuin! Loeren naar buiten van waar niemand je zien kan.
Sjoerd Buisman zocht en vond takken die met elkaar drie basale vormen maken, een driehoek, cirkel en vierkant. De titel is Ouroborus, dit was in de klassieke oudheid het symbool van verjonging, een slang die in zijn eigen staart bijt. Een oneindige vorm met denkbeeldige sappen die blijven doorstromen. Organisch, met mogelijkheden tot uitgroei.
De blauwe slierten in de boom van Tanja Smeets gaan een directe dialoog aan met de tegenoverliggende boom die eenzelfde soort zaden had. Mooi, poëtisch beeld. Wuivende, onnatuurlijke verschijnselen die hier vreemd genoeg wel goed passen.
Anne Geene wil teveel vertellen met haar installatie Arboreta. Op quasi-wetenschappelijke wijze stelt ze verschillende manieren voor om een arboretum in te richten. Er staan plukjes bomen bijeen, in het kasje kun je kijken naar hoe stekjes reageren op gekleurd water en ook is er een rangschikking in blaadjes van klein naar groot.
Het werk van Nico Parlevliet ritselt zachtjes tussen de bomen. In een zwart paviljoen hangen messing stroken die worden aangedreven een esoterisch geluid te maken. Het is één van de toppers. Geheimzinnig en volkomen logisch daar in het kleine bos.
Lizan Freijsen liet zich inspireren door schimmelgroei en legde een handgetuft tapijt over een boomstronk heen met de verwachting dat het met de weersomstandigheden zou vergaan. Tot nu toe is het alleen wat verkleurd.
De plukjes gras die er tussendoor piepen komen wat kunstmatig over, en als je goed kijkt heeft de kunstenaar precies onder de rand gras gezaaid. Nu het zo droog is blijkt dat een verkeerde inschatting, want het heldere groen alleen maar daar benadrukt juist dat het kunstwerk iets anders is dan de natuur er omheen.
Het beeld van René Roeten is zoals gebruikelijk weer een knap staaltje constructie vanuit zijn hoofd. Een soort honingraat is het, en het lijkt oneindig door te kunnen groeien. Toch heeft het ook iets van een klassiek beeldhouwwerk.
Aeneas Wilder legde een labyrinth aan van bloemen, die opvallend mooi staan te bloeien in deze omstandigheden. Je kunt erin rondlopen, er zijn bloemen en planten in verschillende stadia van groei. Het is beeldschoon. Ik zie bezoekers die allebei op een ander punt beginnen en dan samenkomen in het midden en elkaar omhelzen.
Zomersneeuw is te zien tot en met 23 september. Kijk op de website voor alle activiteiten. Iedere zondag om 14 uur rondleiding.
Leave a Reply