Twee dingen die ik leerde van Dave Meijers’ nulpunt in de ‘geheime’ kamer van Voorlinden. (Vraag naar de sleutel). De veelheid van meer dan vierhonderd werken geeft een wow die niet beklijft. Groot is goed en veel is lekker en dit is lekker veel. Maar in die veelheid zijn het de afzonderlijke werken die de dienst uitmaken, niet een ‘meer dan de som der delen’ wat je zou verwachten bij een kamerbrede presentatie. De kwaliteit van sommige van die afzonderlijke werken is groot, er zitten werkelijk prachtexemplaren bij.
voorlinden.nl/tentoonstelling/dave-meijer-nulpunt
Het zijn zoveel werken dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Maar in het bos bekijk je ook niet elke afzonderlijke boom. Wie dat poogt krijgt last van oogballing.
Afzonderlijke werken zijn wonderschoon en daarvan zijn er heel veel.
De kisting completeert het geheel prachtig, installatie op zich.
Incluis schetsboeken.
Dit, vlaggetjesdag, open catalogus van mogelijkheden…
…of toch liever dit, mogelijkheid op zich? De vraag stellen is haar beantwoorden.
Singulair een van mijn favoriete schilders.
“De schatkamer van museum Voorlinden is toegankelijk in combinatie met rondleidingen, de stap-in-tour (elke zaterdag en zondag om 14:30u) en op afspraak.”
“en op afspraak” – doen dus.
dat ziet er tof uit, als ik er weer ben toch eindelijk eens een keer gaan! :)
mooie kleuren (doet Voorlinden eigenlijk mee met het bloemencorso dit jaar?)