Marijke 12

‘Wat een achterlijke organisatie is dit hier’, dacht Marijke na de meeting met de manager van Financiën. Ze greep de toename van testosteron meteen maar even aan om navraag te doen naar haar openstaande factuur. Bij de financiële administratie werd ze glazig aangegluurd door Tineke. Van oorsprong een vrouw, maar inmiddels meer kamerplant.

‘Wanneer heb je je factuur gestuurd?’, vroeg Tineke aan Marijke. ‘Exact acht weken geleden’, zei Marijke terwijl ze tegen beter weten in aan het zoompje van haar mouw pulkte. Tineke beroerde het toetsenbord zonder de indruk te wekken dat ze wist wat ze deed. Marijke beet op haar lip, keek naar buiten en trok toen pardoes een halve meter garen uit haar mouw tevoorschjin. Kut. Daar ging haar Cora Kempermann-trui.

‘Ja hoor, ik zie het al. Jij hebt nog geen PO nummer’, zei Tineke vlak. ‘Geen wat?’ Tineke draaide zich om in haar aangekoekte bureaustoel. Ze liet haar leesbril tot aan het puntje van haar neus zakken en keek Marijke strak aan. ‘Geen PO nummer. Dat hebben we nodig om de betaling in orde te maken.’

Marijke begon bijna te hyperventileren. Ze had berekend dat ze het geld eergisteren al nodig had gehad om haar huur te kunnen betalen, maar het ontbreken van een PO nummer in combinatie met deze vastgeklonterde vrouw van in de vijftig gaven haar het donkerbruine vermoeden dat er de komende weken niks zou veranderen op haar bankrekening. Kut, kut en nog eens kut. Moest ze weer haar vader bellen.

Marijke hapte naar adem: ‘Bij wie had ik zo’n PO nummer dan moeten opvragen?’ Tineke opende haar droge lippen. De koffievlekken in haar mondhoeken werden zichtbaar. ‘Bij je manager Bert.’

De onmacht en woede streden om voorrang. Marijke had het liefst de computer van Tineke door het raam gemikt en rechtsomkeert gemaakt, maar het vooruitzicht dakloos te worden weerhield haar. ‘Ok, dank je, ik ga er achteraan’, zei ze en wilde weglopen. Tineke hief haar perkamenten wijsvinger op: ‘Denk er wel aan dat onze afdeling dicht gaat met de feestdagen. In de culturele sector betekent dat, dat we van 12 december tot 10 januari niet aanwezig zijn.’

Marijke liep ontmoedigd de gang op, haar ene mouw een paar centimeter langer dan de ander.

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.