Een daglichtmuseum is een zegen. Zelfs op een grijze regenachtig dag is het een genot om door de zalen van Voorlinden te dwalen, de werken niet uitgelicht, levend in het voorbijgaan van de wolken.
Armando, Neerlands trots, gekeurmerkt als Echte Kunstenaar met viool en bokshandschoen. Klieren met verf, heftigheden, thematisch ingebed: De oorlog! 40-45!
Er was een periode dat op een Nederlandse kunstbeurs om de drie stands een Armando hing. Resulterend in de Derde Kunstbeurswet van Bosch: “De kwaliteit van een beurs is omgekeerd evenredig aan het aantal vertoonde Armando’s.” (Overigens zijn veel getoonde sleutelfiguren eerder regel dan uitzondering – Art Brussel toonde om de vijf stands Wim Delvoye en een paar jaar later om de acht stands Michiel Ceulers. Zeg maar de Belgische Armando’s van dienst.)
Een van de eerste tentoonstellingen die ik ooit zag was er een van Armando. Midden jaren tachtig in de oudbouw van het Van Abbe. Een serie vlaggen, Fahne. Als ik het me goed herinner. Ik heb niet achterhaald wat er werkelijk getoond werd. Misschien waren het landschappen, ladders, herkenbaar Armando. Een fijne indrukwekkende serie zwart-wit in stevige verf. Niet zo indrukwekkend als Polke en Palermo ongeveer dezelfde periode daar, dat was mindblasting vormend, maar toch, indrukwekkend professioneel zeker.
Voorlinden toont een overzicht van het beeldende werk van de juli overleden Armando. Een aantal uiterst straffe werken, hoge kwaliteit. Met een paar uitschieters in kleur en een serie expliciete missers. Verder van haast aandoenlijk fraai nul tot massief brons dat in alle eenvoud wel klopt maar soms ook als makkelijk overkomt.
Zichtbaar sterk werk met heel eigen signatuur. Een fijn overzicht. Waarbij zijn (theatrale) schrijfwerk wordt gemist. Herenleed!
Misschien wel het mooiste werk bevindt zich direct rechts bij de ingang van de tentoonstelling. Min of meer bescheiden formaat, waanzinnig gelukt geschilderd. In alles Armando maar compositorisch iets raadselachtiger, aangezien er te raden valt. Minder vlag, landschap, wiel dan gebruikelijk duimendik.
Schroeven geplakt(?) op hardboard. Aandoenlijk knullig haast en daarin wonderschoon. Niets steriel maar scheef, rommelig en uit de hand.
Laat me raden – Rote Fahne (of zo, ik heb het niet gecontroleerd) Ook dit is een magistraal werk. Met als pikant detail dat viezige bruin verscholen onder dat vlammend rood. Maar wat een meesterwerk weer.
Persoonlijk de grootste ontdekking. Dat het kan in bruin(!) Heel fijn.
Dat kun je hier niet van zeggen. Het kan wel – het bewijs hangt aan de muur – maar niet om aan te zien.
De grootste missers heb ik niet gekiekt. Die serie hangt hier aan de lange zijde van deze zaal. Het is dapper wellicht om ook andere wegen proberen in te slaan. Ik zou er niet voor kiezen om die te tonen bij een overzicht dat dwars door de clichématigheid van zelfverkozen thematische signatuur bravoure en dwarsigheid ademt en alleszins de moeite is. Een opvallend eenvormig, eigen oeuvre.
Thumbs up zeg maar. Heel goed.
Armando is nog te zien tot 10 maart 2019.
voorlinden.nl/tentoonstelling/armando
(Hé en dit kan echt niet hè Suzanne Swarts:
Zo’n hondje is voor niemand leuk. Zelfs niet voor Kunsthal of Fundatie. Mushimoto Nara, Dog from Screen Memory.)
Voor het museum lijkt het ons wel aardig als er ook eens een bezoeker wordt meegefotografeerd. Voor Armando is de lokale bourgeoisie toch nog wel op de been te krijgen? Met de auto komen kan niet meer lees ik. Het illegale parkeerterrein moet nu echt verdwijnen. Had de chloorbaron toch zijn connecties verkeerd ingeschat (hoewel hoewel, waar is George Knight als je hem nodig hebt?) En dan gaat Pijbes ook nog eens een eigen museum beginnen hier op Zuid. Daar kan je veel van vinden, maar het OV is altijd dichtbij. Gelukkig gaat Voorlinden Klassiek maandag gewoon door.