Marijke 15

Bijna kerst. Marijke moest al kokhalzen bij de gedachte. Een paar jaar geleden had ze haar familie ingeruild voor de Dalai Lama en dat beviel haar prima. Nu moest ze nog een mantra vinden om die zoetsappige schijnheiligheid af te weren.

Ze wurmde zich door het poortje op Den Haag Centraal. Ze was een beetje aan de late kant vanochtend, maar zou alsnog als eerste op kantoor zijn. Onderweg haalde ze een bekertje koffie; de automaatkoffie op het werk doodde haar darmflora. Althans, zo stelde Marijke zich dat voor.

Eenmaal op de marketingafdeling van Heel Holland Danst zag ze dat Barry van HR een banketstaaf op elk bureau had neergelegd. Behalve dat van haar. O ja, waarschijnlijk omdat ze freelancer was. Marijke haalde haar schouders op.

Op dat moment kwam Veronika om de hoek gesprongen. Marijke schrok zich rot. Veronika had een groen-rood rendierengewei op haar hoofd geplant en verwachtte zichtbaar een enthousiaste reactie. Marijke zuchtte.

Toen boog Veronika zich naar voren. Ze liet haar stem drie octaven zakken: “Als ik de nieuwe zakelijk leider word, dan mag jij van mij blijven.” En ze besloot haar verkiezingsbelofte met een dikke knipoog. Marijke was even in de war. Haar contract liep toch sowieso nog een paar maanden door?

Veronika vervolgde: “Ik weet dat Bert jou weg wil hebben. Je bent te duur volgens hem.” Marijke was perplex. “Maar… ik kost jullie omgerekend nog geen 20 euro per uur?” Veronika schudde haar dikke haar heen en weer. Het bracht een zware patchoeliewalm voort.

“Bert heeft aan de selectiecommissie beloofd dat hij onze kosten met 50% naar beneden gaat brengen. En reken maar dat Bradley en Esperanza daar niks van gaan voelen. Dus waar komen die besparingen dan vandaan…?”

Marijke had zin om heel hard aan die dikke krullen van Veronika te trekken en het gewei van haar hoofd te slaan. Maar Marijke kon zich niet nog een conflict in de culturele sector veroorloven. In plaats daarvan bood ze Veronika een kopje automaatkoffie aan.

Terwijl Veronika gulzig haar lippen om het plastic bekertje vouwde, zei Marijke: “Ik ben helemaal voor jouw benoeming. Ik vind sowieso dat het een vrouw moet worden. Waarom laat je mij niet je fondsenwervingactiviteiten overnemen? Te beginnen met de cijfertjes. Kun jij al je tijd en energie richten op je sollicitatieprocedure.”

Veronika kneep haar ogen samen en keek tussen de mascaraklonten naar Marijke. “Dat klinkt als een goed idee…”

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*