Schilderkunst op de Biennale van Venetië

Nicole Eisenman, voegt zoals schilderkunst eigen is eigentijds toe aan bekend materiaal.

Na het Carnaval van Venetië en het filmfestival is La Biennale di Venezia zonder twijfel het belangrijkste evenement in de stad van het water. Het wereldbeeld dat de Biennale ons schetst is somber. De wereld staat in brand en er is geen ontkomen aan: vluchtelingen, uitsterven, vervuiling en verval. Toch is er ook hoop en troost, vooral in de actuele schilderkunst. Het is de schilderkunst gegund een comeback op groot formaat te maken. Het water is altijd groener aan de overkant.

(Verslag van J&B)

Henry Taylor, deze incorrecte verhoudingen vragen wat uithoudingsvermogen. De kleur als taal klopt.

Overgewaardeerd, de decoratieve doeken van Julie Mehretu, met een vleugje goudspray.

In het Nederlandse paviljoen weinig ruimte voor relativering, schilderkunst van Iris Kensmil.

Een van de ontdekkingen van de Biennale, de chaotische schilderijen van Michael Armitage. Afrikaanse waan van vandaag met een knipoog naar de Europese traditie.

Avery Singer valt in Venetië door de mand ‘created by a computer- controlled industrial airbrush printer.’
 

Otobong Nkanga, woont en werkt in Antwerpen en liet dit werk eerder zien in Garage Rotterdam.

In de confrontaties tussen politie en actievoerders hebben de dieren het zwaar in hun keuze tussen goed en kwaad, het werk van Jill Mulleady netjes weggewerkt in de muur.

Jill Mulleady, Edvard Munch ligt op de loer.

Adrian Ghenie, ‘I’ve got the hottest brand in the world’

In Palazzo Grassi een uitvoerig overzicht van Luc Tuymans, hier het enige werk waar verbeelding een rol speelt.

And the winner is… George Condo, een enorm doek in het centrale paviljoen, titel: ‘Facebook’. ‘To exorcise the lies inherent in a culture of friends who friend you and are not your friends.’

Detail George Condo, ‘Facebook’, Pollock bezweert Picasso.