Preview Depot Boijmans

Depot Boijmans glimt en glittert en heeft een aangename maat. Van binnen blijkt het veel groter dan het van buiten lijkt.

Eind deze week wordt Depot Boijmans vorstelijk geopend door de koning. Rotterdam heeft er een grootsteeds icoon bij. The Matrix meets De Bijenkorf meets Piranesi; Het Depot is futuristisch, SF, vormt een wereld op zich. Een ruimteschip vol culturele snuisterijen, startrekkend naar een ander universum: kijk ons eens spulletjes hebben.

Het Depot herbergt kunst. Werken liggen er te rusten. Wachtend op ontsluiting, op weder wakker gekust worden. Werk wordt er niet gepresenteerd. Het wordt er geconserveerd voor future generations.

Het heeft zo’n hoge mate van sjiekheid dat ik er onrustig van word. Uiteindelijk is het dat óók – een grote spiegelende bonbon vol snuisterijen, een pakhuis vol dingen van waarde. Een stapeling van producten en artefacten. Niet gepresenteerd maar opgepot. Om te zijner tijd te kunnen worden ontsloten bij de buren – het museum Boijmans van Beuningen. Maar dat… Ow ja, dat is al een tijdje dicht. En gaat vooralsnog niet open.

Ongekend werelds uitzicht in de Verre Bergen zaal.

Alwaar het knus kouten is. Lekker bijkletsen onder het genot van een kopje koffie.

Zes verdiepingen klimaatkamers, kunst in rekken. Waarbij het (vanzelfsprekend) niet is toegestaan zomaar aan die rekken te snokken om eens tegenover een kunstwerk te komen staan.

Al het werk publiek toegankelijk is een beetje waar. Je kunt het zijdelings bekijken.

Kijk, Olphaert den Otter’s machtige globe is geëtaleerd. Er zijn werken tentoongesteld. Niet zozeer in de feitelijke depots maar wel in de tussenruimtes.

Maar voor het beloeren van een Baselitz ga je toch beter naar Centre Pompidou. Daar hangen ze ook op ze kop maar wel met vele bijeen vrij in de ruimte. Dit is toch eigenlijk niets zo.

Archieffetisjisten eat your heart out. Het Depot is state of art, high tech, machtig mooi geperfectioneerd tot in detail.

Bedrijfscollecties huren opslag. Hier de Rabo met een machtige Folkert de Jong – de Rabo’s kiezen voor tentoonstellen naast opslaan. Je gaat gelijk verlangen naar een museum.

Lakeside Collection, de bedrijfscollectie van Lakeside Capital Partners (Ali Keles)

Lakeside biedt ruimte aan een heuse artist in residence in het Depot. Recent afgestudeerd, uit The Best of Graduates geselecteerd. Hier en nu Marloes Roeper.

Die glimmende buitenkant vol spiegelvreugde, dat blijft glas. Soms gooit iemand een meeuw tegen de spiegels. Dan krijg je breuk. Althans, zo confabuleer ik hier. Wellicht is dit gevolg van een bedrijfsongeluk tijdens de bouw. Een onwillige boom die terug het bos in wilde. Of een jaloerse directeur van de toko aan de overzijde, het Nieuwe Instituut, dat alsmaar niks wil worden of zijn, die met een katapult of buks het verdriet van de vleesch geworden teloorgang vanuit de hut van Coenen van zich afschiet. Of wellicht was het gewoon jaloezie. Weken van juichende pers voor een kunstopslag. Daar kun je niet tegenop tentoonstellen.

Een gezellig leeshoekje. Geen idee wat er staat. Jaargangen Donald Duck zullen het niet zijn.

En dan een reusachtige John Bock. Geschenk van Bert Kreuk. Dan weet je weer waarom je niet zomaar alles aan moet nemen.

Mijn aangenaamste verrassing: Satijn Panyigay fotografeerde het ledige Boijmans dat wij allen zo goed kennen. Fijne bescheiden expo. Haarscherp en pijnlijk aanwezig fotowerk vol detail. Extra veelzeggend door de context. Ik denk dat het goed doet om een of meerdere van de werken op te blazen tot reuzenformaat.

En hier moet ik onwillekeurig denken aan Stanley Bremer die met overheidssteun het Wereldmuseum ten gronde mocht richten “dan hebben we hier een hele serie schaaltjes. Nu ja wat ik zeg: schaaltjes schaaltjes schaaltjes dat zijn er ook heel veel” (Video staat nog online, even scrollen.)

Onwerkelijk?

Een ruimteschip toch?

Onwerkelijk is het dat het Boijmans al een paar jaar dicht is. Over acht jaar is mijn oudste zoon achttien. Die groeit op – een hele generatie groeit op – zonder Museum Boijmans. Dan kunnen we wel klappen voor deze selfiebol en hoera de kunstwerken staan droog en er staat een nieuwe toeristenmagneet en we hebben toch een app en wat is er mis met internet en we kunnen zo lekker eten op het dak in Renilde bestierd door Jim de Jong maar dat doet niets aan af aan het gegeven: Boijmans is dicht. Kunstdroogte galore. Deze publieke opslag is een doekje voor het bloeden. Wel een mooi doekje: het is een goed geplaatst slim en markant gebouw.

Vanaf zaterdag is Het Depot open voor publiek.

Boek tickets hier:
boijmans.nl/depot