Rotterdam’s spraakmakende door Herman Lamers bestierde en door kunstenaars gedreven presentatieplatform voor experiment Hilton Art Lab staat los van de waan van de dag met weirde combinaties van kunstenaars met veelal op maat en voor de gelegenheid gemaakt werk.
Er wordt door Herman Lamers weinig binnen de lijntjes gekleurd. Wat heet – de line-up van de huidige tentoonstelling Voltooid Leven is op voorhand bezien redelijk bizar. Hier Anouk Griffioen, Jan Bokma, Machiel van Soest en Annette Scheer. Die laatste kende ik nog niet. Zelden zullen kunstenaars zo weinig met elkaar te maken hebben gehad.
De kracht van Hilton Art Lab is vooral de aangename energie die het losmaakt. Er gebeurt iets, altijd, met wisselend succes en eigenlijk altijd goed. De wisselwerking tussen vrije hand en eigen keuze van de samensteller maakt dat je van tevoren niet weet hoe het uitpakt.
Subsidieonafhankelijkheid is daarbij misschien ook wel prettig. Wat de staatskunst van Mondriaan zo onverdragelijk correct maakt en eigenlijk weerzinwekkend is dat het altijd precies moet passen binnen een zelf berekend en opgespannen beeld van zo hoort en behoort kunst te zijn. Belastingcenten gaan niet zomaar door het putje. Daar is over nagedacht, de leegte opgepimpt. De odeur van Groot Belang ontbreekt hier en dat alleen al is ontwapenend heerlijk.
Annette Scheer werkt normaal op bescheidener formaat. Hier een grote straffe krabbel.
Anouk Griffioen met reusachtige kersverse Where Trees Don’t Die (550 x 320) op behang. Goede ingreep. Fijn behang ook.
Alsmede Hemezen 100 x 100 cm en Apollo, 180 x 180 cm.
Onmogelijk object Jan Bokma. Een met de hand gedraaid houten object in glans. Absoluut perfect ding ligt heerlijk sculptuur te wezen.
Tevens naamgever van de tentoonstelling (meen ik.) Let op de uiteinden.
Machiel van Soest hardcore schilderkunst; tot vierkant verknipte en overschilderde vlaggen.
Ruw en ongemanierd en met de signaalwaarde van een Blinky Palermo. Incluis vrijgevochten detaillering; zo’n vlag is ook maar gestikt en genaaid. Ik voel me er helemaal bij thuis.
En geïnstalleerd indachtig sluiting wegens covid19 maatregelen: op de ruiten zijn teksten geplakt – die ik uiteindelijk vergeten ben te bekijken.
Performance met cello Nina Hitz op de opening.
Nog tot en met 3 februari te zien.
“weinig binnen de lijntjes gekleurd.”
onbestemd vastgoed ✅
dresscode afwezig ✅
garderobe overbodig ✅
man met hoed aanwezig ✅
leeftijd middelbarig ✅
politieke voorkeur links groenig ✅
religie kunstzinnig humanisterig ✅
diversiteit pijnlijk ✅
aan de muur iets kleurigs ✅
toespraak breedsprakerig ✅
wij missen de gebruikelijke pijpjes bier, maar levend standbeeld Herman lijkt in zijn performance een blikje open te trekken (hij speelt het heel naturel moet ik zeggen)…