In de collectietentoonstellingen in Voorlinden steevast ongebruikelijke verrassende combinaties. Geen ingebakken curatorenthematiek maar gewoon vrijuit gehangen nevengeschikte kunstwerken. De groeperingen van de grote namen (Hirst, Weiwei, Eliason) met relatief onbekende (zie onder) doet soms wonderen. De openingszaal is een treffer.
De afzonderlijke werken zijn niet allemaal mijn ding – de slappige rijkemensenkunst van Sean Scully, de kleurige potjes en pannetjes van Zhanna Kadyrova, de irritant overbodige groene neon come into the garden and forget about the war in aanstellerig Frans bij Zoro Feigl – zonde van de ruimte.
Helemaal zonder insteek is het niet: Art is the Antidote is vooral vrolijk, kleurrijk, wellicht lichtvoetig. Geopend na de Corona’s – maar toen kreeg je de oorlog… Een gepland groots feest is afgezegd. Misschien begrijpelijk, dansen op de tenen van potentiele publieke opinie die zulks ongepast zou kunnen vinden. Toch ook jammer, kunst is feest is een mooie oplader.
Wat mij vooral opviel:
Een heel fijne ontdekking, Jeff McMillan, check zijn website. Een hoogtepunt.
Mij volstrekt onbekend Merlyn Paridaen. Googelt u maar. Drumt in de Singing Painters (ook wel met Borremans en die kennen we dan weer wel). Grootste wapenfeit een tentoon in croxhapox. En dat vind ik nou leuk. Dat je dit werk ultramuseaal terugvindt tegenover en in dezelfde ruimte als Tinguely en Charles Avery.
Imi Knoebel.
Zoro Feigl heropent 14 mei groots het verherbouwde Stedelijk Museum Schiedam. Dat museum is klaar – jaartje dicht zo kan het ook – en gaat dat vieren met een spektaculaire Zoro feigl totaalshow. (Haha en Boijmans moet nog beginnen met een plan en is al zes jaar dicht…)
Hier terug zijn eerste museale aankoop. En wat een fijn werk blijft het. Het altoos meanderende A long and winding road to nowhere in particular.
Tof om te zien dat Voorlinden niet al te bang is voor de vloer, de sporen die het kruipende plastiek achterlaat.
Vers bovenstaande Johannes Langkamp in Voorlinden. Eindeloos bewegend papier. Netjes aan de muur, niet zomaar ‘in de weg’ op weg als Zoro Feigl.
Joncquil kan er wel mee lachen (en ik ook) Nog zo’n machtig werk dat zich makkelijk laat meten met Weiwei en consorten. Kijk nou toch. Is dit vet of niet? Zou kunnen matchen met Peter Morrens maar dit terzijde.
Niet in Art is the Antidote maar om de hoek de boekenkast van Anouk Kruithof, nog zo’n weerziensfeest. Hoort helemaal vanzelfsprekend in de collectie van Voorlinden.
Ook niet in Art is maar in de collectie en om niet alleen maar enthousiast te zijn vers grootscheeps gebroddel van Damian Hirst; wat is het toch een prutser en wie stinkt daar nou in? Nou…? Dat u met eigen ogen het gebrek aan beeldende merites van de marketingkunst van Een Echte Naam kunt afzetten tegen al het verheffends om de hoek.
Harald Vlugt – ja die! (Ik moet nog naar Rob scholte in De Fundatie note to self dat wordt een verjaarskadootje.)
Waar Hirst vooral abject is in vorm uitvoering en platitudes kies ik voor lokale helden.
Maar dit terzijde: Art is the Antidote dus. Gaan zien tot 30 oktober. (Beat Zoderer volgt eerdaags hier in de kolommen.)
aaah je was lekker kunst kijken
hahahahahahaha daar kan ik ook wel wat mee …. en dan lekker hardop lachen in het museum!