Hawerkamp festival expo @ Triptychon Münster

Het Hawerkamp festival is een jaarlijks terugkomend festival in de vrijstaat Hawerkamp.

Hawerkamp is een soort van superbroedplaats, een oud industrieel gebied dat al zo’n twintig jaar ingenomen wordt door een aantal subculturen die een groot aantal ateliers, werkplaatsen, drukkerijen, discotheken en concertzalen beheren.

Het is enorm, een atelier is makkelijk 250 vierkante meter. Overal zie je grafitti en politiek correcte volkswagenbusjes..

..plus een eigen U boot.

Triptychon is een soort van alternatieve club die voor de gelegenheid gebruikt wordt voor het expo- en performancegedeelte van het festival.

Curator Ewa Stroes heeft een tentoonstelling samengesteld met mensen uit Polen, Duitsland, Hongarije en Nederland. Het geheel is losjes gebaseerd op het thema van griezel, angst, dood en sex en is net zo losjes ingericht.

Rob Knijn, de nieuwe artistiek leider van Heden wordt ter plekke voorgelicht over de hoe en wat door samensteller Ewa Stroes.

Vooral de Oost-Europese kunstenaars laten het liefst geen vierkante cm muur onbevlekt, wat het geheel niet altijd ten goede komt en de ruimte lijkt een statement te willen maken tegen het museale ideaal. Het past de setting en het festival zeggen we dan maar, omdat iedereen zo sympathiek was. Alles is lekker kraak plus een beetje chaos.

Er doen vijf Nederlandse kunstenaars aan de expo mee: Sanne Maes,

Bas de Boer , hierbij de making of..

..en hierbij de def uitvoering (De foto aangeleverd door Bas de Boer hemzelf).

Marijke Uittenbroek,

Magriet Veenstra..

.. en (in het kader van de schaamteloze zelfpromotie, instant klassiekers van) Eelco van der Lingen.

Voor de Duitse deelname hebben Daniele Neuhaus en Anna Weber een muur vol schilderijtjes opgehangen waaruit blijkt dat ze weten wat speelt in den figuratieve schilderkunst.

De Hongaren hebben te veel om op te noemen meegenomen.
Van het vreselijke cliche “vrouw maakt schoon buiten de huiselijke omgeving”..

..tot porno karaoke..

..en een aardige video met dode en levende hertjes, de enige waar ik de maker van nagevraagd heb: Kitzinger Gabor.

En dan waren er nog performances, veel performances.

Een Peruaanse indiaan maakte een proteststatement door een pallet aan gort te slaan. Een Colombiaanse collega had ook issues en liet zich uit protest aan zijn voeten ophangen boven een tweedehands kano. Twee Poolse kunstenaars deden iets met hun vrouwlijkheid, kusten mensen en omwikkelden ze met linten. Een Australisch/Peruaans gezelschap deed een schimmig schimmenspel met sjamanen en dan werden er ook nog geesten opgeroepen door een groep mensen van mij onbekende origine.
De geesten gemist, want er was nog veel meer te ontdekken buiten Triptychon.

Achter de facades van links radicale biologisch verantwoorde grafitti bleek ook een technodisco te huizen die niet zou misstaan op het rembrandtplein.
Leeg aan het begin van de avond, maar propvol stakke jonge mensen een paar uurtjes later. En iets verder bleek er een death metal concertzaal en een reggae pizza cub te zijn.

In totaal liep er door Hawerkamp zo’n 4 a 5000 man rond en liepen strakke gabbers gemoedelijk tussen de dronken dreads en zware jongens met motorjasjes.

Gevolg was dat de tentoonstelling propvol liep met een doelgroep die museumdirecteuren hoofdbrekens geeft en die het geheel ook nog eens aandachtig bekeken.

Sommigen zien daar veel potentie in blijkbaar.

De volgende dag : het katerig inpakken, onder het geluid van knisperend bierglas en de geur van oud bier, wijn en asbak.