In de Giardini heeft een dertigtal landen een permanent onderkomen. Het Spaanse paviljoen ligt het dichtst bij de ingang. Lara Almarcegui heeft de componenten van dit gebouw vertaald in brokjes die ze van leegstaande en vervallen huizen van het eiland Murano haalde: ruim 500 kuub puin, voor de helft bestaande uit baksteen en specie.
Daarnaast zijn onder meer bergjes zand (15 kuub) en glas (2 kuub) te zien. Een dergelijke aanpak presenteerde Almarcegui medio 2011 al eens in het Rotterdamse TENT.
Een grotere verrassing is de bijdrage van Berlinde de Bruyckere in het Belgische paviljoen. In een geheimzinnig verduisterde ruimte wordt de bezoeker geconfronteerd met een 17 meter lange, omgevallen boom.
Maar heeft de val van de boom zijn dood betekent? De Bruyckere lijkt hem vol mededogen als gewond mens verpleegd te hebben.
Ze heeft de Zuid-Afrikaanse schrijver J.M Coetzee bereid gevonden met haar mee te denken over de status van zo’n nog steeds levend organisme dat we graag als afgeschreven beschouwen: de kreupele. In dit geval: kreupelhout.
In het Rietveld-paviljoen lijkt het Mark Manders onder meer om wankel evenwicht te gaan.
Semi-transparanten als krantenpapier en plastic temperen het zicht. Een plastic wand lijkt ook steun te bieden aan de houtmassa er tegenaan.
Wellicht verhult het pakpapier en karton eronder de ware drager.
Zsolt Asztalos laat namens Hongarije de griezelige schoonheid van onontplofte bommen en granaten zien.
Sarah Sze creëert in het paviljoen van de V.S. een eigen kosmos waardoorheen ook een loos (?) projectiel raast.
Vadim Zakharovs installatie Danaë begint in het Russisch paviljoen met een zaal die alleen toegankelijk is voor vrouwen en waarin het goud regent..
Een toevallig weggerolde munt.
De dames deponeren hun oogst in een emmer…
die door een gat in het plafond omhoog wordt gehesen waarna de inhoud via de loopband rechts omhoog wordt getransporteerd om van daaruit in een regelmatige stroom zijn kringloop te vervolgen.
In een belendende ruimte zit een man ‘te paard’ met onder zich een gouden poel van lege pindadoppen. Aan de wanden bevindt zich de spreuk: “Gentlemen. time has come to confess our Rudeness, Lust, Narcissism, Demagoguery, Falsehood, Banality, and Greed, Cynicism, Robbery, Speculation, Wastefulness, Gluttony, Seduction, Envy and Stupidity.”
Japans Koki Tanaka maakt gebuik van collectieve processen. In een 68 minuten (sic) lange video maken vijf dichters samen één gedicht.
Het Zuid-Koreaans paviljoen bestaat uit twee delen waarvan er een totaal donker is. Het andere is een vulkaan van licht.
De Française Anri Sala bedacht een installatie voor het Duitse paviljoen. In twee video’s probeert ze de muziek van Ravel te ontleden: Ravel Ravel Unravel. Hier volgt ze de handen van twee pianisten die ‘simultaan’ Ravels Concerto in D voor linker hand uitvoeren.
In een volgende video probeert ze beide uitvoeringen nóg meer op elkaar af te stemmen.
Frankrijk heeft zijn paviljoen uitgeleend aan Duitsland. Hier wordt onder meer werk van Ai Weiwei getoond…
en van Dayanita Singh, die aantoont dat kwantiteit altijd weer overtroffen kan worden.
Jeremy Deller becommentarieert in het Engelse paviljoen het wel en wee van het land. Een exemplaar van deze uiterst zeldzame Hen Harrier (Blauwe kiekendief) zou in 2007 door Prince Charles zijn doodgeschoten. Nog steeds proberen de kiekendieven wraak te nemen (en Deller werkt daaraan mee door zijn afbeelding ervan aan iedereen die hem wil stempelen mee te geven).
En uiteraard is in dit paviljoen ‘a cuppa’ gratis verkrijgbaar.
Urugay’s Wlfredo Díaz Valdéz doet aan deterministische deconstructie.
Het paviljoen van Australië wint het dit keer van de kunst die het bevat.
Brazilië’s Odires Mlászho doet mooie dingen met boeken.
Gelukkig komen er aan het eind van de Giardini weer enkele hoogtepunten. De Griek Stevanos Tsivopoulos stelt 32 alternatieve geldsystemen centraal…
en omringt deze met een film in drie delen: een Afrikaanse immigrant die – op zoek naar oud metaal – in een weggegooide vuilniszak bloemen gemaakt van eurobiljetten vindt…
een well-to-do-kunstenaar op zoek naar inspiratie…
en een dementerende gefortuneerde dame die origamibloemen van bankbiletten maakt.
Ook het Roemeens paviljoen mag er zijn. Alexandra Pirici & Manuel Pelmus veraardigden Een immaterieel retroscpectief van de Venetiaanse Biennale waarin ze kunstwerken ‘heropvoeren’ die hier sinds 1895 getoond zijn.
Twee groepen van vijf Roemeense kunstenaars voeren elke dag dit 2 1/2 uur durend overzicht uit.
Vladimir Peric toont in het Servische paviljoen lichtvoetige maar inspirerende kunst, zoals dit 3D behang voor de badkamer.
www.labiennale.org/en/art/index.html
trendbeheer.com/tag/biennale-van-venetie
Toch een kleine correctie: Anri Sala is noch Frans noch vrouw, het is een Albanese man die al een tijd lang in Parijs woonachtig is.
Ik miste alleen nog de Spaanse vlaggetjes op de hoopjes.