De Hm.. kunstquiz van 2014; oplossingen en uitslag.

“Het was helemaal niet makkelijk!”

..vonden nogal wat inzenders.
Toch scoorden de meesten meer dan zeven goede antwoorden. Drie wisten alles goed te beantwoorden. Wie dat zijn ziet u als u alle oplossingen en overpeinzingen geduldig hebt gelezen (of heel hard naar beneden scrolt).

Een inzender dacht dat het bij Hm.. nr 1 ging om Deborah de Robertis die vlak voor Gustav Courbet’s The Origin of the World haar eigen schaamte tentoonstelde, maar de meeste inzenders hadden het al snel door.

Het draait hier natuurlijk om het epistel Geëngageerde kunstenaars: de wereld luistert niet van Hans den Hartog Jager in de NRC en de daaropvolgende reacties.

Eerder had HdHJ de tentoonstelling Meer Macht met begeleidend boek Het Streven gemaakt over het onderwerp. De recensies waren lauw enthousiast tot weinig lovend. Sacha Bronwasser vroeg zich in de Volkskrant af waarom politiek enfant terrible Jonas Staal niet geselecteerd was voor de tentoonstelling.

In het artikel lijkt HdHJ een antwoord te geven op die vraag. Staal ontbeert volgens HdHJ het talent van de zelfkritiek en is samen met Charles Esche, Hito Steyerl, Jeanne van Heeswijk, Maria Hlavajova en Jelle Bouwhuis bezig met het verzamelen van airmiles door tentoonstellingen in het buitenland te organiseren die publiekelijk gesubsidieerd worden dankzij rituele dansen.
De kunst die vervolgens gepresenteerd wordt is links, eendimensionaal en artistiek inhoudelijk weinig boeiend. (Ik vat kort door de bocht samen)

De aangesproken kunstelite nam het HdHJ niet in dank af. Hoe onzelfzuchtig was de knuppel in het hoenderhok eigenlijk? Was dit artikel niet bedoeld als grote reclamecampagne voor het eigen schrijfsel over de rug van gerenommeerde kunstprofessionals?

Tijdens de door Platform BK georganiseerde discussieavond over het geheel schilderde Merijn Oudenampsen HdHJ af als een rechtse handlanger van aartsvijand Halbe Zijlstra, in ieder geval als iemand met een hele foute agenda.

Hoe geëngageerde kunst functioneert, wanneer deze kunst nu wel of niet tot iets interessants leidt en wat de rol van de kunstcriticus is, zijn interessante discussiepunten. Nu alleen nog bediscussiëren zonder lange tenen en pavlovreacties. Afgaande op de discussieavond van Platform BK moet dat op zich kunnen lukken. Nog een beetje oefenen, dat wel..

Hm.. nr 2 was ook een inkoppertje. Iedereen had door dat het hier ging om het bezoek van Barack Obama aan Nederland.

Dat had iets te maken met nucleair terrorisme, maar wordt voornamelijk herinnerd als een promotiecampagne voor Nederlandsch kunstbezit.

Wim Pijbes wist Obama voor de Nachtwacht te krijgen, waarop Benno Tempel de binnenplaats van het gemeentemuseum versneld liet overdekken om een plek te genereren voor een afsluitende persconferentie, inclusief museumbezoek van Obama aan Mondriaans Victory Boogie Woogie.

Het bleek perfecte kunstPR. De hele wereld werd er op gewezen dat nucleaire terroristen fout en Nederlandse kunstwerken goed zijn.

Waar zo’n man al niet goed voor is.

Obama’s collega Putin speelde een rol in Hm.. nr3.

De organisatie van de Manifesta beweerde dat het echt niet te doen was om het grote geld, dat de tiende editie van dit van oorsprong Nederlandse initiatief naar St. Petersburg bewoog om zich daar met gastcurator Casper Konig te gaan manifesteren.

Het is allemaal niet zo erg des Manifesta’s om zich over te geven aan grote namen en gebaren, maar het kleine onafhankelijke geluid ging verloren in de slag om Leningrad.

De organisatie liet zich niet vermurwen door petities die wezen op Putins erbarmelijke wetgeving met betrekking tot homoseksualiteit en toen in de Oekraïne een Nederlands vliegtuig uit de lucht werd geschoten zat de Manifesta al te diep vast in het Russisch moeras om nog op de schreden terug te kunnen keren. Ze kon niet anders doen dan volhouden, ontkennen en doormodderen.

Het leek alsof Francis Alÿs’ het zag aankomen met zijn Lada Kopeika Project. De officiële lezing is dat dit werk reflecteert op een persoonlijke reis naar het oosten, maar het lijkt een perfecte visuele metafoor voor het mislukte avontuur van de Manifesta zelf; total loss gereden in St. Petersburg tegen een boom die iedereen zag staan behalve de chauffeur zelf.

Ook bij Hm.. nr 4 speelde het grote geld een rol. Bert Kreuk eiste maar liefst 898.000 euro van Deens kunstenaar Dahn Vo voor het niet nakomen van een afspraak tot levering van een kunstwerk, o.a. vanwege imagoschade.

Deze eis was op zich niet echt goed voor het imago van verzamelaar Kreuk, die al eerder in opspraak kwam vanwege het veilen van werk dat hij net in het Gemeentemuseum Den Haag had getoond. ‘Miljonair eist belachelijk bedrag van arme kunstenaar’ is niet de boodschap die een verzamelaar graag wil oproepen zou je denken.

Dat Dahn Vo niet helemaal zonder schuld was bleek uit een eerste uitspraak die Kreuk gedeeltelijk in het gelijk stelde waarna de kunstenaar, naar het schijnt, alsnog een werk ging leveren.

Met kunst heeft het verder natuurlijk weinig te maken, het gaat hier alleen maar om geld.

Het werk van Dahn Vo is buiten de financiële context van een New Yorkse galerie sowieso niet erg interessant; het is niet alleen maar goud dat blinkt ten slotte.

Degene die eind 2013 de Hm.. kunstquiz deden, herinneren zich waarschijnlijk nog wel de aftocht van Ann Goldstein uit de badkuip van het Stedelijk Museum. Haar opvolger, Beatrix Ruf, toonde zich vanaf dag één een stuk communicatiever en weet tot nu toe vriend en vijand tevreden te houden (op een verzamelaar met geld voor advertenties in de landelijke kranten na dan).

In Hm..nr 5 is ook haar eerste aankoop afgebeeld. De aanschaf van Zwei Lampen van Isa Genzken werd breed uitgemeten in de pers. Eén inzender dacht te weten dat haar eerste aankoop eigenlijk een werk van Han Schuil was en een ander wist te vermelden dat Isa Genzken ooit het liefje van Gerhard Richter was.

Zo leer je nog eens wat.

hm.. hm.. h-h-h hm.. hm.., kan iets harder?!

Wat nou zes?
E van der L even opletten, FF bij de les.

Dit is uit 2-0-1-3, Jay-Z,
pi-pica-picasso baby

Maar weet wat ik voel,
ik snap wat je bedoelt, Hm..

Vrije stijl improvisatie,
in een N-Y-C, Galerie,

6 uur in minuut of 10,
heb’t gezien

Performance art film, Hm..,
pi-pica-picasso baby

Een Marina AbrHm..ovic,
het doet me niets.

Aldus Big Daddy Pop..

Bij Hm.. nr 6 gaat het schaamrood wel op de kaken, want zeker de helft van de inzenders wist te melden dat Jay–Z en Marina Abramović al in 2013 hun ‘Picasso Baby dansje’ deden.

Het zal de irritatie zijn geweest dat het uw nederige cartoonist nog steeds bezig hield, alsof het pas net gebeurd was. Ik kan er niets beters van maken, sorry. Gelukkig hadden bijna alle inzenders het goed.

Net als collega-bekende-Amerikaan Shia Labeouf wilde ook Jay Z graag de performancekunstenaar uithangen en probeerde dit cachet te geven door zich te laten omgeven met tal van beroemdheden uit de kunst, om dat vervolgens door gerespecteerd muziekvideoregisseur Mark Romanek te laten filmen. Marina Abramović weet duidelijk te maken wat een sell out is door gezellig met Jay Z een tenenkrommend levend kunstwerk uit te hangen

Enige inzenders wilden ook graag wat aandacht voor haar Marina Abramović Institute waar medewerkers gratis mogen werken en één inzender merkte op dat Abramović van Lady Gaga heeft geleerd om eindeloos in het nieuws te blijven. Een andere inzender vond: “Brrr in plaats van hm. Doet een beetje denken aan de Citroen Picasso, ook zo’n lelijk product.”

Een inzender zag hier: “misschien wel de meest gehate man in de Rotterdamse museumwereld”.

Wereldmuseumdirecteur Stanley Bremer dacht de extra opslag van het museum wel leeg te kunnen verkopen om zo wat bezuinigingen de kop te kunnen bieden, maar zal zich inmiddels toch wel een beetje achter de oren krabben over hoe zijn ontzamelplannen uitpakten. Sjors van Beek van de Groene Amsterdammer en kunstenaar Olphaert den Otter werden publieke helden toen ze zich vastbeten in elke speer die Stanley weg wilde gooien.

Uiteindelijk ontzamelde hij alleen zijn eigen woning, waar hij naar bleek ook wat objecten van het museum geparkeerd had. Die moeten nu terug naar het museum. Daar wordt de deur nu natuurlijk platgelopen door al die mensen die het allemaal van die onmisbare kunstschatten vonden. Dan kunnen ze er gelijk ook een hapje eten..

Volksrantjournalist Sander van Walsum, zelf een fervent amateur impressionist, vond in Vinden jullie Marlene Dumas echt zo goed? dat Marlene Dumas wel iets beter op de anatomie van haar subjecten mocht letten.

Hoongelach en kritische reacties van Volkskrantcollegae Rutger Pontzen en Joost Zwagerman waren zijn deel. Misschien ook niet slim om dat specifieke argument als uitgangspunt te kiezen voor kritiek op Dumas, die net het halve Stedelijk Museum had volgehangen onder de noemer The Image as Burden.

De Volkskrant meldt geen artikel van Van Walsum na 9 september, de datum van het bewuste artikel.

Sommige inzenders herkende heel correct het schilderij Magdalena.

In Nederland valt het kunstonderwijs gewoon onder het HBO, maar de KNAW heeft nu wel een Akademie van Kunsten. Daar mochten in eerste instantie 19 representanten van de culturele elite zitting in nemen. Die gaan vooral niet genieten van hun eigen prestige en sigaren in leren fauteuils, maar gaan de stem vertolken van de kunsten in de Nederlandse samenleving; die koude wereld buiten het warme KNAW-clubhuis.

Platform BK hielp ze een beetje op weg door hen een debat over geëngageerde kunstenaars te bezorgen.

Inzenders noemden veelal alleen Barbara Visser als lid van deze bijzondere sociëteit, terwijl hier toch echt 19 potentiële bonuspunten voor het grijpen lagen.

Nee, dit was niet Nelleke van der Krocht die stopt met Tussen kunst en kitch of de sloop van het Rosa Spierhuis.

Hm.. nr 10 was ongetwijfeld wel de lastigste van de reeks.

De meeste inzenders gokten dat het hier ging om Onvergetelijk Stedelijk of Onvergetelijk van Abbe; rondleidingen voor mensen met Alzheimer en hun mantelzorgers.
..Maar die projecten was ik vergeten..

De uiteindelijke Hm.. kunstquizwinnaar wist wel waar hij aan moest denken:

“Ik denk hier aan Jet Bussemaker die op 1 december de Art of Impact, een nieuwe subsidieregeling voor kunst en maatschappij, lanceert. Ik denk ook aan de zes publieke cultuurfondsen (Mondriaan Fonds, Nederlands Letterenfonds, Fonds voor Cultuurparticipatie, Fonds Podiumkunsten, Fonds Creatieve Industrie en NL Film Fonds) die samen met haar kunstprojecten met een duidelijk maatschappelijk effect willen onderzoeken en stimuleren. Ik denk verder aan de 7 miljoen euro die beschikbaar wordt gesteld voor samenwerkingen tussen kunstenaars, wetenschappers, ontwerpers en gewone mensen zoals u en ik. Ik denk aan kunst met impact in het dagelijkse bestaan!

Maar vooral denk ik er het mijne van.”

Het plan kwam aan het einde van het jaar en de kunstwereld lijkt nog niet direct raad te weten met dit sociaal democratisch ideaal van nuttige kunst, die iets bijdraagt aan de maatschappij – net nu ze zo lekker aan het neoliberaal cultureel ondernemen waren geslagen.

Weer helemaal actueel dankzij een Vlaamse schilder die een foto naschilderde, is het relletje rond Iris van Dongen die een foto van Koos Breukel natekende om duidelijk te maken dat zij wel en Koos Breukel geen portret van de koning mocht maken.

Koos Breukel was ‘not amused’, Iris van Dongen schoof de schuld af op Mondriaan Fondsmedewerkers die vergeten waren een kaartje met credits naast het werk te hangen of journalisten die dat niet hadden overgenomen.

Het Mondriaan Fonds suste met excuses en een nieuw kaartje naast het werk. Rineke Dijkstra en Femmy Otten hingen er naast en keken er naar. Ze wisten met hun staatsieportretten niet iedereen in de monarchielievende sferen te krijgen; veel inzenders hadden overduidelijk meer republikeinse sympathieën.

De oplossing van de laatste opgaaf draait om de kinderfilm Stuart Little. Voor de set van deze film was een schilderijtje bij de lommerd gehaald voor $40,-. Kunsthistoricus Gergely Barki bekeek de film met zijn dochter en herkende in het bewuste schilderijtje het gestolen werk Slapende vrouw met zwarte vaas van Róbert Berény (1888-1953). Het werk werd opgespoord en uiteindelijk geveild voor €229.500,-.

Je zou kunnen stellen dat deze laatste eigenlijk gaat om ‘onbenullig maar grappig kunstnieuws dat wel alle media haalt’. Opvallend was dan wel weer dat veel inzenders geen idee hadden waar het hier om ging. Die hebben misschien geen kinderen of letten alleen maar op belangrijk nieuws.

Jurjen Semeijn, die vorig jaar nog net tweede werd, heeft waarschijnlijk wel kinderen of een bijzondere aandacht voor het kleine. Hij wint in ieder geval met 43 bonuspunten de hoofdprijs. Hij gaat er vandoor met het prachtige pakket boeken. Hoe prachtig deze zijn ziet u  hier, hier, hier en hier. Bovendien mag hij zichzelf, net als de nummers twee en drie, mentaal gaan verrijken met de artikelen uit de MetropolisM en Kunstbeeld. Maar bovenal mag hij als eerste kiezen uit het museale event-aanbod.

Jurjen Semeijn: “Ondanks dat ik al twee maanden probeer 5 minuten van Edwin Jacobs’ tijd te pakken te krijgen, spreekt mij de rondleiding door Museum Voorlinden toch het meest aan. Ik ben echt benieuwd naar de manier waarop ze het nieuwe museum vorm geven en de keuzes die ze daarbij maken ten aanzien van gebouw, inrichting, kunstwerken en publieksbereik. Het lijkt me een heel interessant en bijzonder project.

Dus als het kan, graag die.”

Nou Jurjen, dat kan. Voor jou is de ‘hard hat’-tour door museum Voorlinden in wording onder leiding van hoofdconservator Suzanne Swarts inclusief meet en greet met het team tijdens een heerlijke lunch en met een goody bag bij het afscheid.

We hopen bovendien dat je ervaringen wilt delen met de Trendbeheerkijkertjes, dus neem vooral een camera mee.

Met alle opgaves goed en 38 bonuspunten greep duo Sophia Zürcher & Arjan Reinders net naast de eerste prijs, maar ook zij hebben nog een keus uit vier hele interessante museumbezoeken. Zij gaan graag met wat vrienden op bezoek en op de lunch bij Sjarel Ex in Boijmans van Beuningen.

Er was nog één inzender die alles goed had. Anne Reenders hield het echter sober qua extra informatie en eindigt daarom als derde. Zij kan vijf vrienden uit gaan zoeken om mee op bezoek te gaan het Centraal Museum Utrecht voor een persoonlijke masterclass.

Zowel Niek Hendrix als Rob Knijn wisten elf opgaven goed te beantwoorden. Niek wint de vierde prijs op een neuslengte aan bonuspunten. Niek gaat voor een persoonlijke tour door Anne Ruygt in het Stedelijk en Rob reist af naar het Gemeentemuseum/Gem/Fotomuseum in Den Haag waar Wim van Sinderen hem opwacht voor een tour.

Terwijl de blije prijswinnaars de rugzakken inpakken voor hun eigen exclusieve museumexpedities, neem ik graag afscheid van u en van 2014.

Tot hm..

EvdL