Gisteren opende gisteren fotofestival en beurs Unseen in Amsterdam. ING reikte tevens de Unseen Talent Award uit. De kwaliteit is wederom hoog, hoewel veel galeries natuurlijk ook vooral goedverkopende plaatjes aanbieden. Hieronder een greep uit de galeries die zich ook richten op het maken van een stevige presentatie. Door JN.
Bij G/P Gallery uit Tokyo is een prachtige presentatie te zien van verschillende Japanse kunstenaars. Het getoonde werk is persoonlijk, documentair of conceptueel.
Taisuke Koyama is geen reguliere fotograaf, hij is eerder geïnteresseerd in technieken om licht te registreren, dan in fotograferen op conventionele wijze. Hij is gefascineerd door de regenboog en de werking van licht. In een eerder project liet hij water inwerken op fotoprints van een regenboog en maakte hier steeds abstractere beelden van. Nu neemt hij nog een stap verder en maakt beelden van eerdergenoemde print op microscopisch niveau, met als resultaat de rechter twee werken hierboven. Taisuke was voorheen macrobioloog en het is dan ook niet verwonderlijk dat hij zich nu richt op microscopische beelden. Alles wat er te zien is, zijn de inktdeeltjes die een inkjetprinter produceert. Het levert een raadselachtig, zinderend beeld.
Voor de twee andere werken werden stukken papier gescand met een handscanner, een opname van enkele seconden, waardoor lichtfouten ontstaan. Ook de gekreukelde vormen ontstaan tijdens het scannen. In tegenstelling tot de andere beelden wilde de kunstenaar hier juist de controle verliezen. Het levert een fraaie tegenstelling op.
Werk van Mayumi Hosokura
Mayumi Hosokura
Mayumi Hosokura maakt foto’s in haar eigen omgeving, op zich meeslepende dagboekachtige beelden van natuur en naakten. Deze foto’s dienen als basismateriaal voor fotowerken waarin ze op een mooie manier verschillende printtechnieken combineert. Een deel van de zwart wit foto’s print ze als inkjetprint of lambdaprint, veelgebruikte technieken voor digitale fotografie, of als xerox print, met een kopieerapparaat. Het andere deel van de serie wordt vanaf zwart-wit film geprint in monochrome: cyaan, magenta of geel. Deze kleuren refereren dan weer naar het offset drukproces. De beelden zijn op plaatmateriaal opgeplakt en in een lijst op elkaar geplakt en vormen zo samen een nieuw beeld.
Het mooie van dit werk is dat er door de verschillende technieken een nieuwe verhalende laag wordt toegevoegd. De foto van een naakt onder een laken, geprint in louter geel, geeft een andere sfeer dan het zwart wit beeld in dezelfde lijst. Alsof je met een nachtkijker in een donkere hotelkamer staat. De meeste mensen zijn inmiddels wel gewend aan naakten, maar de kleurzwemen geven je toch meer het gevoel een voyeur te zijn.
Takashi Kawashima combineert foto’s die hij in het door een zeebeving in 2011 verwoeste Tohoku nam met foto’s die hij in zijn geboorteplaats nam en beelden die hij op internet vindt. Dit fotomateriaal combineert hij in installaties. Het werk is van hoge kwaliteit, hoewel het zo op het eerste gezicht wat beter tot zijn recht komt in het boek.
Ook is er werk van het bekende fotografenduo Nerhol bij G/P. Al met al prachtig gebalanceerde presentatie.
Een andere goed gebalanceerde presentatie is die bij Parrotta Contemporary Art uit Stuttgart. Parrotta combineert werk van Edmund Clark uit zijn documentaire project Mountains of Majeed met The American Series van de Duitser Oskar Schmidt.
Mountains of Majeed is gefotografeerd in de grootste Amerikaanse legerbasis van Afghanistan in Bagram. Het uitgangspunt van de serie zijn muurschilderingen op verschillende locaties op de basis, die allemaal geschilderd zijn door de Afghaan Majeed. Edmund Clark fotografeert van binnen het kamp naar buiten, over de muur is het echte Afghaanse landschap te zien, op de schilderingen het geïdealiseerde. Van de 40.000 Amerikaanse soldaten die op de basis werken is er geen te zien, alleen de faciliteiten, gebouwd door plaatselijke aannemers, zijn zichtbaar. De wereld buiten de basis wordt door de troepen nauwelijks bezocht, alleen op patrouille. De manier waarop ze het landschap ervaren is voornamelijk middels de schilderijen van de verder anonieme Majeed.
De serie ontstond uiteraard kon Clark alleen maken als embedded journalist/fotograaf en zijn foto’s werden daarom gecensureerd. Het geheel is er echter niet minder uitgesproken door, de onmacht van de Amerikanen druipt van de muren af, ze hebben de beschermende muur nodig maar deze ontneemt hen de blik van de Afghaanse samenleving, het landschap en de enige blik op het landschap is een geïdealiseerde blik van een Afghaanse schilder.
The American Series van Oskar Schmidt lijkt een serie foto’s in de stijl van Walker Evans. In 1936 maakte Evans een beroemd geworden serie foto’s in het huis van de familie Burroughs. De foto’s ontstonden als onderdeel van het fotografie programma van de Farm Security Administration (FSA) waarmee de FSA de moeilijke situatie van arme boeren in beeld liet brengen. De foto’s behoren nu tot de beroemdste beelden uit de fotografiegeschiedenis. Het is ook om die reden dat je denkt de foto’s te kennen, maar Schmidt bouwde delen van het huis van de familie Burroughs na in zijn studio en fotografeerde de set in dezelfde grijstonen als Evans. De foto’s zien er uit als ‘authentiek’ fotomateriaal, echte situaties, bewijsmateriaal van vervlogen tijden. Het zijn beelden die je op het verkeerde been zetten, je voelt je wellicht bedrogen, maar het toont ons juist de kracht van het collectieve geheugen en in zekere zin de beperkingen van de fotografie.
De twee fotografen vullen elkaar met hun volstrekt andere benadering aan, Oskar Schmidt met zijn visie op de Amerikaanse fotograaf ten opzichte van het leven van de arme boer, Edmund Clark met zijn visie op positie van de Amerikaanse soldaat in de Afghaanse samenleving.
Dürst Britt en Mayhew laten hun spierballen zien en hebben zowel een stand op Amsterdam Drawing als op Unseen. Op Unseen brengen ze onder meer een niet onaardige serie interieurs van Alexandre Lavet. Lavet verzamelde installatiefoto’s van tentoonstellingsruimtes van internationale kunstblogs en photoshopte alle kunst weg. De fraaie beelden geven op die manier commentaar op de mate waarin kunstblogs een rol spelen in de beeldvorming over beeldende kunst. Galeries lijken volgens Lavet alleen nog maar voor het online publiek een tentoonstelling in te richten, ze hangen werken op een andere plek, zodat het er beter uitziet op de foto. De tentoonstelling heeft daardoor een andere uitstraling in het echt dan online.
Bij Galerie Fons Welters een aantal prachtige speciale edities van Paulien Oltheten. De door haar ontworpen dozen, ‘Borstzak’, ‘Scheef’ en ‘Kabel’, bevatten meerdere foto’s samen met een bijbehorende tekst. De foto’s laten de voor haar werk zo kenmerkende losse gebaren zien van haar onderwerpen die ze vooral op straat ziet. De tekst is een suggestie voor de installatie van het werk. Prachtig werk, niet duur.
Bij Ag Galerie uit Tehran, Iran een sterke presentatie van werk van verschillende Iraanse kunstenaars. Hier een werk met polaroids van Mohammad Ghazali.
De serie Bygones van Ghazaleh Hedayat.
Het spannende werk The City van Mehrdad Naraghi. Mehrdad fotografeerde de skyline van Tehran op dagen waarop er veel smog is, duistere beelden, zorgvuldig gecomponeerd, gemaakt op het tijdstip vlak voor de zonsondergang. Een van de beelden is een video, prachtig subtiel.
Mehrdad Naraghi
Een inkijkje in de Iraakse cultuur van Abbas Kowsari
Marleen Sleeuwits doet het hem weer bij LhGWR. Haar gecreeerde ruimtes worden steeds surrealistischer. Duizelingwekkend en absurd, zonder dat het een trucje wordt. Heel interessant om te zien dat de gekleurde behangen en installaties met lampen nooit als gimmick aanvoelen. De vrouw in de blauwe jurk hoort niet bij de installatie.
Detail van de installatie. Naar verluidt volgt er binnenkort een boek over het snel ontwikkelende oeuvre van Sleeuwits. We kijken er naar uit.
Prachtige beelden van Daan Paans uit een onderzoek naar oernatuur.
En mooi werk van de alomtegenwoordige Sjoerd Knibbeler
Lana Mesic
Bij Grundemark Nilsson Gallery werk van Inka & Niclas, nog altijd druk met het maken installaties in het landschap, die ze fotograferen en dan weer verwijderen. Mind you het is geen land art. Mooie beelden met geestige vindingen. Binnenkort te zien in c/o Berlin.
Mooi werk ook van Johan Österholm. Österholm fotografeerde al tijden de maan, toen hij ontdekte dat ook zijn overgrootvader gefascineerd was door de maan.
Een print vanaf glasnegatief van de overgrootvader van Österholm
Een fraaie uitgebreide presentatie van Tod Hiddo bij Alex Daniëls
De ING Unseen Talent Award werd ook dit jaar weer uitgereikt. €10.000,- voor de winnaar en de publieksprijs bestaat uit een fotografie opdracht voor de ING collectie. “The ING Unseen Talent Award 2015 gives photography talent a platform to present their work on a global scale.”
De suggestie wordt gewekt dat het ongekend talent betreft, maar de sterren van deze talenten zijn al een tijdje rijzende. De kwaliteit is hoog en de selectie van fotografen uiteenlopend.
Summer Ending, sterk nieuw werk van Lara Gasparotto
Untitled (Dilatation I) van Sébastien Bonin, nog nooit gezien, maar smaakt naar meer
All is dust van Olya Oleinic
Moon Game van Sjoerd Knibbeler, ook al een tijdje goed op weg, met onlangs een tentoonstelling in FOAM
ROXANNE.psd van Sophie Jung waarin ze klassieke fotografische stereotypes koppelt aan een aangepaste versie van Don’t make me over van Dionne Warwick. Je hoort iemand meezingen met het liedje, terwijl op de maat van de muziek het geluid zachter en harder wordt gezet, het bijbehorende feedback geluid van de Apple computer geeft de maat van de muziek aan. Daar moet ik wellicht nog wat meer over lezen.
Hoofd curator van ING Sanne ten Brink leidt de bombastische mtv award achtige uitreiking in de daarvoor iets te kleine zaal.
Voorzitter van de jury Frits Gierstberg
Sophie Jung wint. Ze is in Texas voor de opbouw van een tentoonstelling en kon niet lijfelijk aanwezig zijn, maar haar reactie via Skype is uitzinnig.
Lara Gasparotto wint de publieksprijs
Unseen Photo Fair. Nog tot en met zondag.
Leave a Reply