Met gemengde gedachten vooraf bezocht ik de tentoonstelling ‘De jaren tachtig’, in het Antwerpse M HKA. Ik bedoel, veel wat ik verwachtte te zien kon ik zo al uittekenen, en was trouwens laatst niet de schutter van Reagan vrijgelaten? Denk verder aan IRA, Thatcher, kernbommen, aids. En dat dan vertaald in de beweegredenen van kunstenaars.
De presentatie blijkt echter een goed doorwrocht ghttps://trendbeheer.com/wp-admin/post-new.phpeheel te zijn, met verschillende hoofdstukken, en weeral heel goed gedaan, een echte Antwerpse toevoeging.
muhka.be/nl/toont/event/3311/DE-JAREN-TACHTIG
Het lokale kunstinitiatief van destijds, Club Moral, opgericht door Anne-Mie van Kerckhoven en Danny Devos krijgt een hele zaal toebedeeld.
Ze hadden een serieus internationaal netwerk van kunstenaars, gaven cassettes uit en waren een belangrijk podium voor de kunsten in het België van de jaren tachtig. Door het zien van een rijke selectie aan foto’s, video’s en registraties van hun wekelijkse avonden waarop werd geprogrammeerd krijg je een indruk van die activistische houding van de kunstenaars van destijds.
Extreme acties met bloed, bloot, marteling, herrie en eindeloos discussiëren hoe het allemaal verder moest in de wereld. Alles, als het maar choqueerde en aanleiding gaf tot meer herrie.
Als je goed kijkt zie je in de krantenknipsels veel echo’s naar nu: het rechts extremisme kwam op met Filip de Winter, de wereld ontwaakt zo’n beetje uit een crisis en de volgende dient zich al aan. De eeuwige kringloop van de geschiedenis. (
Natuurlijk speelt jeugdsentiment onvermijdelijk een rol bij het kijken: in een muur vol platenhoezen herkennen we de favorieten, naast die die we stom vonden, ach een puber is ook maar een mens.
In de jaren tachtig werden muziekclips van groot belang bij de verkoop van platen. In een mooie documentaire komen de helden van toen voorbij, een jaar of dertig ouder.
Commercie speelde ook een rol bij het onbegrip van de Neue Wilde, dat in werkelijkheid een terugkeer naar de schilderkunst was na het minimalisme en conceptuele gedoe van daarvoor, en niet alleen maar uit op commercieel gewin.
Doordat deze vaak enorme doeken snel verkocht werden is er weinig aandacht voor deze inhoudelijke kant geweest. De stroming wordt nu gezien als de opmaat naar een serieuze marktvergroting voor kunstenaars.
In de mooie ronde zaal staat een verrukkelijk prachtig werk van Thierry de Cordier. Een kleintje maar helaas, maar toch nog indrukwekkend in zijn duisterheid.
De Cordier is natuurlijk een semi romantische kluizenaar die zich als reactie op de chaos en crisis terugtrok op zijn boerderij diep in de Ardennen. Postminimalisme heet dat hier, kunstenaars met een performatieve en figuratieve sculpturale praktijk.
De New Yorkse scene is vertegenwoordigd met o.a Barbara Kruger, Jenny Holzer en Cindy Sherman.
Het postmodernisme kan natuurlijk niet achterwege blijven, maar gapen moet ik wel van Jeff Koons.
Gave foto van Ria Pacquée.
Leuker is de video over de London Fashion Week 1988.
De Zes van Antwerpen (oa Ann Demeulemeester, Walther van Beirendonck, Dries van Noten) gaven daar hun eerste gezamenlijke show.
Op een stervormig podium komt uit iedere straal een model gelopen, op muziek van de Cocteau Twins. De energie en ambitie van deze jonge mensen is aanstekelijk, de sfeer goed in beeld gebracht.
De zes hadden kennelijk geen last van doemdenken, angst voor werkloosheid of bommen. Het M HKA slaagt er in om met allerlei verschillende disciplines tegelijk een samenhangend beeld te geven van een era. Je beseft weer eens dat muziek niet zonder kunst niet zonder mode kan. En wat een rijkdom het is als je van alles tegelijk kunt genieten.
Collectiepresentatie nog tot zo 18 sep 2016.
Leave a Reply