Met zijn solotentoonstelling La cigarette n’a pas le même goût au soleil biedt de Franse kunstenaar Alexandre Lavet de kijker op subtiele wijze een nieuwe bewustwording van ruimte, de tentoonstellingsruimte in het bijzonder.
Alexandre Lavet, 19 nov – 14 januari
durstbrittmayhew.com (Geen directe link mogelijk)
De galerie binnenkomend zie je eigenlijk niets dat op kunst lijkt. Dan zal het wel weer een sterk staaltje conceptueel werk zijn. De lege ruimte gepresenteerd als kunst, de zaaltekst zal er wel weer niet om liegen. De galerist van dienst, Jaring Dürst Britt, gaf enige uitleg en een zaaltekst met een plattegrond met titels. Een hele hoop titels, de kunstenaar heeft de plaats van de werken niet aangegeven op de plattegrond.
Na enige tijd rondlopen, denk je er een hoop te hebben gevonden, de witte vlakken die de kunstenaar op de wanden schilderde zijn nog het duidelijkst. Het lijken verkleurde stukken muur, alsof er jaren werken hebben gehangen die het zonlicht op die plek tegenhielden. Het blijken de plekken waar de werken van Wieske Wester in de vorige tentoonstelling hingen.
Prachtig idee eigenlijk, een residu van de voorgaande tentoonstelling, een kleurvlak voor verbeelding, je kunt er de herinnering aan de vorige tentoonstelling -als je die hebt gezien- op projecteren, of een ander werk dat belangrijk voor je is.
Er zijn ook werken bij die bestaan uit acryl op aluminium. Ik zie alleen geen werken op aluminium. Het blijken de blikjes bier die her en der slingeren. Die lege blikken bier zien er net als alles in de ruimte vanzelfsprekend uit, alsof ze er zijn achtergelaten door bouwvakkers, of wellicht de art handlers van de vorige tentoonstelling. Grote schilderijen sjouwen, daar krijg je dorst van.
Veel blijkt een ingreep van Lavet, een terloopse doek, een On Kawara date painting in de opslag, een paar pluggen in de hoek. Alles wordt ineens in potentie een werk.
Door alle ingrepen wordt het eerder een totaalinstallatie dan een tentoonstelling van individuele werken. Heel simpele ingrepen, gemaakt van eenvoudig materiaal, de Arte Povera beweging kijkt mee over zijn schouder.
Lavet laat met dit werk in de eerste plaats de kijker anders kijken, je gaat de ruimte op een heel andere manier beleven. Hij heeft een geestige en subtiele aanpak. Het is niet louter l’art pour l’art, maar ik ben wel benieuwd wat er zou gebeuren als hij zijn blik op een ander onderwerp dan de kunstruimte richt.
Ik zal niet alle ingrepen opnoemen, want dat is deel van de pret, en het is wel een aanrader voor de kerstvakantie. Nog tot en met 14 januari kun je zelf op speurtocht bij Dürst Britt & Mayhew.
(foto’s: Alexandre Lavet / Dürst Britt & Mayhew)
Leave a Reply